Οι παλιές αγάπες πηγαίνουν στον Παράδεισο. Τα άλογα τα σκοτώνουν όταν γεράσουν. Με τους πρώην πρωθυπουργούς τι να συμβαίνει, άραγε; Το καλό για αυτούς είναι ότι αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους. Μπορούν να κάτσουν σπίτι τους, να κατεβαίνουν πότε-πότε στο γραφείο που τους διαθέτει η Βουλή και εκεί να βλέπουν κόσμο δίνοντας και κανένα χρησμό, έτσι για να δουν το όνομα τους την επομένη στις εφημερίδες.
Οι έλληνες πρώην πρωθυπουργοί δεν έχουν παράδοση μετάβασης στον επαγγελματικό στίβο. Ισως και επειδή δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, υπό τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την απασχόληση – η δουλειά του πρωθυπουργού είναι αγχώδης και εξουθενωτική. Αντιθέτως, οι ομόλογοί τους στην Ευρώπη συχνά αναζητούν απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα ή και στον δημόσιο τομέα άλλων χωρών. Για παράδειγμα ο Τόνι Μπλερ, που εργάστηκε ως σύμβουλος ξένων κυβερνήσεων. Είναι, δε, αυτονόητο ότι οι δημοφιλέστεροι εξ αυτών εισπράττουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για ομιλίες σε συνέδρια και συνεστιάσεις κλειστού τύπου – οι ΗΠΑ είναι μια προσοδοφόρα αγορά για αυτούς.
Ελάτε να δούμε τι έκαναν οι δικοί μας (εκλεγμένοι πρωθυπουργοί) μετά την αποστρατεία τους.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δημιούργησε το γνωστό Ιδρυμα, στα χώματα του οποίου και ετάφη – μετά από φωτογραφική διάταξη που επέτρεψε σε όσους διαθέτουν ιδρύματα να αναπαύονται για πάντα εκεί.
Ο Γεώργιος Ράλλης ξανάνοιξε το δικηγορικό του γραφείο και ασχολήθηκε με τη συγγραφή. Μετά την πρωθυπουργία του εξέδωσε εννιά βιβλία, με σημαντικότερο τις «Ωρες Ευθύνης», που περιγράφει όσα έζησε στο ισχυρότερο γραφείο της χώρας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφτιαξε ίδρυμα που διαχειρίζεται το αρχείο του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα. Εγκατέλειψε την πρωθυπουργία βαριά άρρωστος και πέθανε λίγο μετά.
Ο Κώστας Σημίτης έφτιαξε ίδρυμα που ασχολείται με το αρχείο του. Παράλληλα, έχει να επιδείξει πλούσιο συγγραφικό έργο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ασχολήθηκε με τη Σοσιαλιστική Διεθνή, αν και οι κακεντρεχείς λένε ότι το βασικό του αντικείμενο ήταν τα ταξίδια. Εκανε, βέβαια, και κόμμα, αλλά αυτό ούτε ο ίδιος δεν θα θέλει να το θυμάται.
Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε ίδρυμα και αυτός. Ασχολείται με το αρχείο του και τη μελέτη των σημαντικότερων προβλημάτων της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέρουμε τι θα κάνει. Κάποιοι εικάζουν ότι θα επιστρέψει με δικό του κόμμα. Λογικά δεν θα μείνει άπραγος, είναι πολύ νέος για παντόφλες δίπλα στο τζάκι.
Και μας μένει ο λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το κομμάτι, ο Κώστας Καραμανλής. Αναλαμβάνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ομίλου εταιρειών που διατηρεί η Συνεταιριστική Ενωση Καπνοπαραγωγών Ελλάδος. Η ΣΕΚΕ, σύμφωνα με την ανακοίνωση της, επενδύει στη διοικητική του εμπειρία και στις διεθνείς επαφές που διατηρεί. Και οι κύκλοι Καραμανλή σημειώνουν ότι η ΣΕΚΕ δεν ανήκει σε φυσικό πρόσωπο και οι δραστηριότητες της συνάδουν με τα ενδιαφέροντα του πρώην πρωθυπουργού για τον πρωτογενή τομέα. Μια χαρά.
Βέβαια, αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Κανένας πρώην πρωθυπουργός δεν θα δούλευε, ούτε θα έκανε λόμπινγκ για παραγωγούς της πρώτης ύλης από την οποία κατασκευάζονται τα τσιγάρα. Ποιος θέλει στις μέρες μας να συνδέεται, έστω και εμμέσως, με το κάπνισμα; Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Και έτσι ο Καραμανλής έγινε ο πρώτος πρώην πρωθυπουργός που πιάνει δουλειά σε έναν τομέα που δεν είναι ακριβώς «ιδιωτικός», αλλά δραστηριοποιείται σε μια ανταγωνιστική αγορά – η ΣΕΚΕ ασχολείται και με άλλα αγροτικά προϊόντα, όχι μόνο καπνά. Οι πρώτες πληροφορίες, που βγαίνουν με το σταγονόμετρο, αναφέρουν ότι ο Καραμανλής θα ασχοληθεί κυρίως με το εξωστρεφές κομμάτι, δηλαδή τις εξαγωγές. Αλλωστε, το κύρος ενός πρώην πρωθυπουργού ευρωπαϊκής χώρας ανοίγει πιο εύκολα κάποιες πόρτες.
Το γεγονός ξένισε αρκετούς. Γράφτηκαν και κάποια σχόλια εμποτισμένα με ειρωνεία. Κακώς. Ούτως ή άλλως, δεν μπορούσε να κάνει ίδρυμα και αυτός. Να υπάρχει δηλαδή το ίδρυμα «Κωνσταντίνου Καραμανλή» και το ίδρυμα «Κώστα Καραμανλή». Αυτό μπορεί να το κάνει στο βαθύ μέλλον ο Κώστας του Αχιλλέα. Με την κίνησή του, ο πρώην πρωθυπουργός μάς δείχνει ότι η πολιτική δεν είναι απαραιτήτως ο τελικός προορισμός, ακόμα και για πολιτικούς καριέρας. Και ασφαλώς στέλνει ένα μήνυμα προς όσους ετοιμάζονται να καταταχθούν στη μεγάλη στρατιά των απομάχων της ζωής. Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή. Ακόμα και στα 67 σου μπορείς να ξανακολλήσεις ένσημο.
Υ.Γ. Μία απαραίτητη διόρθωση. Ο Κώστας Καραμανλής εργάστηκε ως δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν εκλεγεί βουλευτής το 1989.