Είμαστε Ευρωπαίοι και πρέπει να μιλάμε για την Ευρώπη με το «εμείς» και όχι με το «αυτοί» και το «εκείνοι».
Ξυπνητήρι για την Ευρώπη.
Ο Ντράγκι κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει ταχύτητα.
Πρέπει να επαναχαραχθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές, ανακεφαλαιώνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Μα, ποια είναι η Ευρώπη και δεν ακούει;
Πριν από μερικούς μήνες είχαμε ευρωεκλογές.
Αγνοήσαμε παντελώς τα ευρωπαϊκά θέματα και αποφασίσαμε να μετατρέψουμε τον θεσμό των ευρωεκλογών σε δημοψήφισμα πολυτελείας για μηνύματα στην κυβέρνηση και στα υπόλοιπα κόμματα.
Στη γειτονική Κύπρο ψήφισαν ως ευρωπαϊκό τους αντιπρόσωπο έναν Τik-Τoker για να τους δείχνει βιντεάκια με πόσα χρήματα παίρνουν οι ευρωβουλευτές και πώς ενσωματώνεται ένας επίμονος κυνηγός δημοσιότητας στο δαιδαλώδες κατασκεύασμα των ευρωπαϊκών θεσμών.
Αλλά και η ίδια η Ευρώπη δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στη δυνατότητα επικοινωνίας με τους πολίτες της, και γι’ αυτό στηρίζεται στη δημοφιλία του Ιταλού Σούπερ Μάριο, για να προσελκύσει ενδιαφέρον στη μελέτη περί ανταγωνιστικότητας και μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Κάτι παρόμοιο είχαμε κάνει και εμείς με τον νομπελίστα Χριστόφορο Πισσαρίδη δίνοντας το όνομά του στη μελέτη για την ελληνική οικονομία.
Μάλλον όμως ένα όνομα στον τίτλο μιας έκθεσης, όσο βαρύγδουπο και αν είναι, φθίνει και συνθλίβεται κάτω από το βάρος της αδράνειας και της καθεστηκυίας πραγματικότητας.
Ο Ντράγκι είπε πολλά και έγραψε περισσότερα που αξίζει να μας απασχολήσουν για τα πολλά επόμενα χρόνια.
Ολα στο τέλος όμως καταλήγουν σε δυο μεγάλες αλλαγές για να επιταχυνθούν οι ταχύτητες, οι προσανατολισμοί και οι απόψεις για την Ευρώπη.
Στενότερες σχέσεις μεταξύ των κρατών, λιγότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, πράσινη μετάβαση με τη σκέψη και τα οφέλη στον τελικό καταναλωτή, και στο τέλος το μεγάλο ταμπού για κοινό δανεισμό.
Και αρχίσαν αμέσως τα νταούλια ανάμεσα στους πλούσιους εταίρους και τους μη πλουσίους.
Εάν πάνε να συν-δανειστούν από μια τράπεζα ένας πλούσιος και ένας φτωχός, αναλαμβάνοντας τις ίδιες υποχρεώσεις, ποιανού τα οικονομικά στοιχεία θα εξετάσει ο δανειστής και σε ποιανού τα περιουσιακά στοιχεία θα προσβλέπει σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης; Στου φτωχού ή στου πλούσιου;
Τι πρέπει να τροποποιήσει και να παρέχει ως διαβεβαιώσεις ο φτωχός στον πλούσιο για να τον καθησυχάσει;
Το ποσοστό του κοινού πορτοφολιού που ο Ντράγκι παρουσιάζει ως απολύτως αναγκαίο είναι τόσο ευαίσθητο θέμα, που για να προχωρήσει θα ξενυχτίσουν ατελείωτες ώρες στις συνόδους των αρχηγών κρατών της ΕΕ.
Εκτός από τον κοινό δανεισμό, υπάρχει η αργοπορία, η νωχελικότητα και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας που περιγράφει ο Μάριο Ντράγκι.
Η Ευρώπη των διαφορετικών κρατών προσομοιάζει με έναν συνεταιρισμό εταιρειών διαφορετικών μεγεθών και δυνατοτήτων, με διαφορετικούς στόχους, έχοντας ως μοντέλο διοίκησης ένα τεράστιο διοικητικό συμβούλιο με περιορισμένες αρμοδιότητες, λειτουργώντας με τρομακτικά αργούς ρυθμούς και λόγω μεγέθους αλλά και γιατί απαιτείται απόλυτη ομοφωνία και ομογνωμία.
Δίπλα σε αυτόν τον ποικιλόμορφο συνεταιρισμό πολιτισμένων ευρωπαίων αριστοκρατών που νιώθουν πως τα καλύτερα είναι πίσω τους, υπάρχει ο νεόπλουτος Αμερικανός που έχει διοίκηση ταχύτατη, ευέλικτη και προσηλωμένη στην επίτευξη της ευημερίας του ατόμου μέσα από το κέρδος και περιορισμένες κοινωνικές μεταβιβάσεις σε σχέση με τις ευρωπαϊκές.
Υπάρχει και η Κίνα, που μεγάλωσε, δυνάμωσε πολύ και πλέον δεν τη νιώθουμε ως μέρος του δικού μας κόσμου. Μας προσέφερε εργατικά χέρια, μας κατέστησε υπερκαταναλωτές με την απίστευτη παραγωγικότητά της, αλλά με κάποιο απροσδιόριστο τρόπο δεν της έχουμε πλέον εμπιστοσύνη.
Είναι αυτό το σύστημα απολυταρχικού καπιταλισμού που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι η στενή σχέση με όσους εμείς θεωρούμε εχθρούς μας (βλέπε Ρωσία), είναι η κυριαρχία τους σε τομείς όπως τα φωτοβολταϊκά ή οι μπαταρίες, που δεν μπορούμε να χωνέψουμε, ή είναι η στρατιωτική δυναμική των Κινέζων που δεν μπορούμε να συνηθίσουμε;
Υπάρχει επίσης και η τρομακτική διάψευση της ενεργειακής ασφάλειας από τη γείτονα Ρωσία, που χορεύει κρητικό μπάλο με την κλιματική αλλαγή και με την αντίληψη ότι οι Ευρωπαίοι έχουν την ευθύνη να σώσουν από μόνοι τους ολόκληρο τον κόσμο, λόγω κάποιας αποικιοκρατικής κληρονομιάς ή έστω της πνευματικής υπεροχής τους.
Εμείς όμως είμαστε οι Ευρωπαίοι και σε εμάς αναλογεί η ευθύνη για να διατηρήσουμε την Ευρώπη ως το καλύτερο, ανθρωπινότερο και δικαιότερο μέρος του πλανήτη μας.
Πριν ενώσουμε τα πορτοφόλια μας και απλοποιήσουμε τις αναχρονιστικές νομοθεσίες μας, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε σαν Ευρωπαίοι.
Ευρωπαϊκά μαθήματα κοινής Ιστορίας σε όλα τα σχολεία, μια κοινή υποχρεωτική γλώσσα επικοινωνίας, δεκάλεπτα ευρωπαϊκών ειδήσεων, που απουσιάζουν παντελώς, ανάγνωση των συμπερασμάτων της Εκθεσης Ντράγκι από όσους μπορούν να τη διαβάσουν, συμπεράσματα και μηνύματα για τους υπόλοιπους και ακόμα περισσότερα που θα σκεφθούμε όλοι μαζί.
Και πάντα με μια συγκριτική ματιά στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί οι άλλοι θέλουν να έρθουν εδώ, και όχι εμείς να πάμε εκεί…
Η Ευρώπη είναι η μοναδική ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον και πρέπει να παλέψουμε για αυτό το μέλλον.