Είναι απαραίτητο αξεσουάρ κάθε Πάσχα, όσο απαραίτητη είναι η πολυφωνία σε μια δημοκρατία. Κάποτε την γυρνούσαμε με το χέρι, αγκομαχώντας, σαν αρχηγός που περιμένει μέχρι το πρωί τα αποτελέσματα για την είσοδο του κόμματός του στην Βουλή. Με τα χρόνια εξελίχθηκε, δουλεύει ηλεκτρονικά και ακούραστα, όπως κι εμείς. Φέτος, όμως, η αντιπολιτευτική σούβλα θα μείνει σβηστή —κι ευτυχώς, γιατί κάτι έχει πιτσικάρει στον κεντρικό της μηχανισμό.
Η κουβέντα δεν είναι του παρόντος, είναι σχεδόν βαρετή: η αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι είναι υπεύθυνη. Για την ακρίβεια, μέσω του Αλέξη Τσίπρα προσπαθεί να μας πείσει ότι ηγείται της υπευθυνότητας «όλης της αντιπολίτευσης» —μην ξεχάσουμε ποιος είναι το αφεντικό, μας βρει καμιά ζημιά και ψαχνόμαστε. Η εικόνα, όμως, είναι πλαστή. Κόμματα μικρότερα από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πως έχουν περισσότερο πολιτικό τσαγανό και πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση, δεν πελαγοδρομούν μεταξύ οικονομίας και επικοινωνίας.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του προέδρου του, τότε εκείνος όχι μόνο γνωρίζει, αλλά και επιτρέπει τις διάφορες φωνές που βγαίνουν προς τα έξω — αυτές που έβγαιναν, τέλος πάντων, πριν πάρει το πράγμα πάνω του. Η πολυγλωσσία είναι ηθελημένη και έχει σκοπό να κρατήσει τους πάντες ευχαριστημένους. Αν, από την άλλη, ο καθένας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι του καπνίσει χωρίς να δίνει λογαριασμό, τότε το κόμμα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση έχει σοβαρό πρόβλημα πολιτικού προσανατολισμού, το οποίο ο Τσίπρας είναι απρόθυμος να λύσει.
Οι περιορισμοί της καραντίνας δεν μας έλυσαν την πολιτική περιέργεια ως προς το τι από τα δύο ισχύει. Eγινε όμως εμφανές πως, τις πιο κρίσιμες ώρες, είναι αδύνατον στον ΣΥΡΙΖΑ να παράγει πολιτική. Στην Κουμουνδούρου κατηγορούν (σωστά ή λάθος, θα το δείξει ο χρόνος) τον Κυριάκο Μητσοτάκη για προεκλογικές εξαγγελίες μέσω του διαγγέλματός του, όταν το οικονομικό πρόγραμμα που οι ίδιοι παρουσίασαν θυμίζει έντονα πολιτικό φυλλάδιο.
Επικρίνουν (σωστά) το κυβερνητικό επιτελείο που μας αφήνει στο σκοτάδι σχετικά με το μαξιλάρι, μόνο και μόνο για να μας θυμίσουν πως αυτό είναι «έργο ΣΥΡΙΖΑ» —όμως είναι και αποτέλεσμα εφαρμογής των μνημονίων, για να μην ξεχνιόμαστε. Αφήνει μια ζηλόφθονη εσάνς «εντάξει, ας μην το παρακάνουμε, η Αλβανία είχε 25 θανάτους και η Βουλγαρία 35» κάθε φορά που ξένα δημοσιεύματα ή εκπομπές σαν αυτή του Τζέιμς Κόρντεν εκθειάζουν τα αντανακλαστικά της Ελλάδας στην πανδημία. Στο τέλος, η υπευθυνότητα μένει μόνο στα λόγια, η συναίνεση στα χαρτιά: ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι άχαρος αυτή την περίοδο, απαιτεί όμως κάποιον που να μπορεί να ανταποκριθεί. Ακόμα και αν δεν παίζει πουθενά, ακόμα και αν διαλέγει τις μάχες που θα δώσει εν μέσω καραντίνας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (και, βασικά, ο Αλέξης Τσίπρας) καβάλησε το κύμα του καιρού του. Επαιξε σωστά τα χαρτιά του, όλες οι ζαριές του βγήκαν. Σήμερα, όμως, βρίσκεται μπροστά σε μια κατάσταση που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί. Η πολιτική ένδεια θα φαινόταν πιο πολύ από ποτέ, ειδικά σε ένα κομμάτι του ακροατηρίου του που αναγκάστηκε να ωριμάσει απότομα μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες. Μόνο που η προσοχή όλων μας (και δικαίως) είναι στραμμένη αλλού. Για την ώρα.
Ο Μητσοτάκης το είπε λίγο άκομψα: «Μετά την κρίση, η κάθε εξουσία οφείλει να εγκαταλείπει το απυρόβλητο της ανάγκης, δυναμώνοντας την λογοδοσία». Όντως, τα δημοσκοπικά νούμερα το μόνο που αποδεικνύουν σίγουρα είναι την συσπείρωση των πολιτών, την δεδομένη στιγμή, πίσω από μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται γρήγορα και αποτελεσματικά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις όλων των εποχών. Οι αριθμοί, ωστόσο, αλλάζουν γρήγορα και τα λάθη που σήμερα δεν φαίνονται καθορίζουν όχι μόνο τον ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά και την αντιπολίτευση.
Αυτό το Πάσχα, η συριζαϊκή σούβλα αποδεικνύεται ελαττωματική. Μπορεί να μην έχει σημασία, γιατί ελάχιστοι θα σουβλίσουν. Κάποια στιγμή, όμως, θα ξαναμπούν μπρος οι ψησταριές. Μια ελαττωματική σούβλα δεν αλλάζει όταν δεν χρησιμοποιείται, πετιέται όμως με την ίδια ευκολία που αγοράστηκε όταν κληθεί να δουλέψει και δεν δουλεύει πια.