Ενα μυστήριο πράγμα. Ενώ έχω πολιτική άποψη και την εκφράζω καθ’ όλη τη χρονική διάρκεια κάθε κυβέρνησης, από την ώρα που ανακοινώνονται οι εκλογές, εκεί δηλαδή που οι πολιτικές συζητήσεις βράζουν και θα έπρεπε να είναι το φόρτε μου, εγώ μουδιάζω, αδρανοποιούμαι.
Μπορεί να είναι το γεγονός ότι έρχομαι σε «δυνατή» επαφή με τη διαδρομή της σκέψης, όλο και πιο πολλών πολιτών, αυτή η διαδρομή που τους κατευθύνει στην ψήφο. Πολλάκις σηκώνεις τα χέρια ψηλά!
Μπορεί να είναι και το γεγονός ότι έρχομαι σε «δυνατή» επαφή και με τον τρόπο που κατευθύνονται να δράσουν οι πολιτικοί ώστε να διεκδικήσουν την ψήφο. Και σε αυτό σηκώνεις τα χέρια ψηλά!
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ξαφνικά νιώθω αποσυνάγωγη στον «πυρήνα» μου. Συνομιλώ με πολίτες που ξαφνικά σπάνε το κοντέρ των απαιτήσεών τους σε ένα φαντασιακό επίπεδο, μιας ιδανικής χώρας ενός ιδανικού πλανήτη, που μόνο να ζητάς χωρίς να δίνεις (ενίοτε και χωρίς να ξέρεις τι ζητάς) και να πραγματοποιείται αυτόματα.
Αν, για παράδειγμα, ανήκουν πολιτικά στο κόμμα που κυβερνάει, εντοπίζουν μόνο ό,τι δεν έγινε και όχι ό,τι έγινε. Αν ανήκουν σε αντίπαλο κόμμα, ωρύονται ότι ό,τι έγινε ήταν μόνο καταστροφή! Παραλλήλως μιλάνε, εξίσου φαντασιακά για συνεργασία, λες και την κουλτούρα της συνεργασίας την παίζουμε στα δάχτυλα. Οταν τα περισσότερα μέλη κάθε ελληνικής οικογένειας είναι σφαγμένα μεταξύ τους και οι επαγγελματικές συνεργασίες ξεκινάνε από το «δεν είναι συνεργάτης, είναι αδελφός» και τελειώνουν με το «με έκλεψε ενώ τον είχα σαν αδελφό».
Αναγνώστες μου, σας ανέφερα στην αρχή για τον πυρήνα μου. Τι είναι ο πυρήνας μου, που δυστυχώς κανένα κόμμα δεν ακουμπάει και που αν δεν λυθεί, δεν κάνουμε βήμα μπροστά; Διαβάστε: «Την παραμικρή επαφή με την Εφορία δεν έχει 1 στους 2 έλληνες φορολογούμενους, καθώς το 50% μένει πρακτικά και ουσιαστικά αφορολόγητο κάθε χρόνο. Το μάρμαρο πληρώνουν ΜΟΝΟ όσοι έρμοι δεν δύνανται να κρύψουν εισοδήματα».
Η φοροδιαφυγή μας φτύνει στα μούτρα μας! «Το 28% (1,8 από τα 6,5 εκατομμύρια νοικοκυριά) πληρώνει μηδέν φόρο. Το 22% καλείται να πληρώσει φόρο εισοδήματος 1-15 ευρώ δηλαδή κάτω από 1 ευρώ τον μήνα για τους περισσότερους»… Τι ωραία κοροϊδευόμαστε. Οταν εκτρέφεις, όταν αποδέχεσαι το παράλογο ως λογικό, τότε έχεις και πολίτες που απαιτούν το απόλυτο ως δικαιωματικό.
Να σας δώσω ακόμα ένα παράδειγμα που μου τινάζει το μυαλό; Φτάνεις στη σύνταξή σου… Στη χώρα των συνταξιούχων… Αλλά, ας πούμε, θέλεις ή πρέπει (γιατί δεν «βγαίνεις» αλλιώς) να συνεχίσεις να εργάζεσαι. Δηλαδή να συνεχίσεις να είσαι εργατικά παραγωγικός, άρα και να συνεχίσεις να συνδράμεις οικονομικά στο κράτος σου. Και τι σου κάνουν; Σε τιμωρούν κόβοντάς σου το 30% της σύνταξής σου. Σου κλείνουν το μάτι να δουλέψεις «μαύρα»; Καλώς ήρθατε στο παράλογο! Αγαπημένοι μου αναγνώστες, αυτός είναι ο δικός μου «πυρήνας» πολίτη-χώρας που έχει ελπίδα.
Εκτός αν αποδεχτούμε την παραοικονομία ως εθνική οικονομία μας, αλλά τότε χωρίς να έχουμε απαιτήσεις. Βλέπετε, έχω μάθει ότι για να λάβεις, οφείλεις να δώσεις. Για να απαιτείς, οφείλεις να συνδράμεις. Για να νοιαστείς τους ασθενέστερους, όπως οφείλεις ως κοινωνία, πρέπει να καίγεσαι να ξεμασκαρέψεις πολλούς μασκαρεμένους «ασθενέστερους». Και να επιβραβεύεις τους έντιμους, τους συνεπείς, τους δημιουργικούς, τους ασίγαστους, μήπως και διευρυνθεί η σπάνια ράτσα τους.
Η χρονική περίοδος από την αναγγελία των εκλογών και μέχρι την ψήφο, ανέκαθεν ήταν μια περίοδος άναρχων απαιτήσεων των μεν, και ντροπιαστικού, περιπαικτικού καλοπιάσματος των δε. Χαρά στο κουράγιο όλων μας… (Και αγωνιστικό χαιρετισμό σε όσους συνεννοούμαστε τα αυτονόητα ως αυτονόητα)
ΥΓ. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί που δεν συνδράμουν φωνάζουν πιο δυνατά από όλους.