Λίγα πράγματα ξέρω από ποδόσφαιρο. Αν, όμως, μου ζητούσε κανείς να το περιγράψω με τρεις λέξεις, η μία από αυτές θα ήταν «ομοφοβικό». Και άσχετος να είσαι από ποδόσφαιρο, αυτό μπορείς να το καταλάβεις.
Το ποδόσφαιρο είναι ομοφοβικό. Είναι και φαίνεται ότι δεν μπαίνει στον κόπο να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι συντονισμένα, όχι πάνω σε μια επίσημη γραμμή. Πίσω από τις ταμπέλες, όμως, γίνονται ζυμώσεις. Και κάποιες φορές, συμβαίνουν καταπληκτικά πράγματα, που δεν φαντάζεσαι ότι μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο.
Οπως όταν οι συμπαίκτες του γκέι ποδοσφαιριστή Κόλιν Μάρτιν, της ομάδας Σαν Ντιέγκο Λόαγιαλ, αποχώρησαν από το γήπεδο, διαμαρτυρόμενοι για το ομοφοβικό σχόλιο που δέχτηκε ο Μάρτιν από αντίπαλό του, κατά τη διάρκεια αγώνα. Γονάτισαν όλοι στο γρασίδι και μετά έφυγαν από τον αγωνιστικό χώρο και δεν επέτρεψαν τη συνέχιση του παιχνιδιού. Μόνο έτσι θα είχαν καθαρή τη συνείδησή τους, μιας και την προηγούμενη φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο δεν αντέδρασαν, όπως είπαν.
Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου πέρυσι και μας θύμισε πόσο σημαντικό είναι να βρίσκονται κάποιοι να σπάσουν τα αυγά. Να αντιδράσουν. Να πάρουν σαφή θέση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο. Σ’ ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, είναι συχνά και απαγορευμένο από τους άγραφους κανόνες του ποδοσφαιρικού κομφορμισμού.
Ο πρώτος ποδοσφαιριστής που μίλησε δημόσια για την ομοφυλοφιλία του ήταν ο Τζάστιν Φάσανου, στο μακρινό 1990. Υπήρξε και ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που πήρε μεταγραφή στην Αγγλία, με ένα ιλιγγιώδες, για την εποχή, ποσό. Η αποκάλυψη, ωστόσο, τον έβγαλε στο περιθώριο. Μόνος και πικραμένος, βρέθηκε κρεμασμένος το 1998 σ’ ένα γκαράζ. «Ελπίζω ότι ο Ιησούς, στον οποίο πιστεύω, θα με καλωσορίσει στο σπίτι» έγραφε το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του.
Η περίπτωση του αμερικανού άσου της Λιντς, Ρόμπι Ρότζερς, δείχνει ότι η κατάσταση για τους γκέι ποδοσφαιριστές ακολουθεί το ίδιο μοτίβο και στον 21ο αιώνα. Ο Ρότζερς έκανε την αποκάλυψη το 2013 και αποχώρησε από την ενεργό δράση λίγο αργότερα, ενώ ήταν μόλις 25 χρόνων. Επί της ουσίας, οδηγήθηκε στην έξοδο. Το 2016, ο Χεσούς Τομιγιέρο, ένας γκέι Ισπανός διαιτητής, αναγκάστηκε να κάνει το ίδιο, καθώς δεχόταν απειλές κατά της ζωής του από εξαγριωμένους οπαδούς. Στο πλευρό του τάχθηκε ο Αντρές Ινιέστα, δίνοντας ένα μήνυμα κατά της ομοφοβίας.
Τα παραπάνω είναι μόνο δύο από τα δεκάδες παραδείγματα που δείχνουν τον συντηρητισμό και τα ταμπού στον χώρο του ποδοσφαίρου. Φυσικά, η FIFA, η UEFA τιμωρούν τα ομοφοβικά σχόλια στα εθνικά πρωταθλήματα. Αλλά το πραγματικά θαρραλέο θα ήταν να έχουν μια ανοιχτά υποστηρικτική δράση απέναντι σε κάθε άνθρωπο του χώρου που εκφράζει τη σεξουαλική του προτίμηση. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Ετσι μόνο θα έδιναν ένα δυνατό μήνυμα κατά της ομοφοβίας, προς πάσα κατεύθυνση. Και σίγουρα, θα άνοιγαν την πόρτα σε μια νέα εποχή για το ποδόσφαιρο.
Ο ΟΦΗ, πάντως, άνοιξε τη δική του πόρτα στη νέα εποχή, με μια ανάρτηση: «Στέλνουμε την αγάπη μας στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο! Πρέπει όλοι να αισθάνονται αγαπητοί και αποδεκτοί!» ανέφερε το μήνυμα που συνόδευε την ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, στην οποία το σήμα του ΟΦΗ έχει τα χρώματα του Pride. Είναι η πρώτη ομάδα της Super League Interwetten που στηρίζει ανοιχτά τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Μάλλον είναι και η πρώτη ελληνική ομάδα που το κάνει.
Η πρωτοβουλία του κρητικού συλλόγου έφερε και αρνητικές αντιδράσεις, βεβαίως. Πάντα θα υπάρχουν κι αυτές. Αλλά το σωστό, όσος αρνητισμός κι αν το συνοδεύσει, δημιουργεί μια θετική αύρα που τελικά σκεπάζει τα πάντα.
Το θετικό μήνυμα του ΟΦΗ υπερίσχυσε. Και σίγουρα θα κάνει τη δουλειά του.
ΥΓ.