Σας εξομολογούμαι ότι εγώ την περίμενα με αγωνία την τρίτη λίστα του Documento. Πείτε το κατινιά, πείτε το αρρωστημένη επαγγελματική περιέργεια σε σημείο βίτσιου, πάντως την περίμενα. Ηθελα να δω ονόματα, να δω υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές, δημόσιους λειτουργούς σε καίριες θέσεις, δημοσιογράφους, τις γυναίκες τους, τις γραμματείς τους, τους παρατρεχάμενούς τους, να φιγουράρουν με τις φωτογραφίες τους ως θύματα παρακολούθησης. Στοιχεία δεν περίμενα πια, έχω καταλήξει ότι δεν θα τα δούμε ποτέ, ούτε καν υπαινιγμό στοιχείων ή αποδείξεων.
Να όμως που αυτή τη φορά πρωταγωνιστές των αποκαλύψεων δεν ήταν οι φωτογραφίες. Ηταν τα stories γύρω απ’ τα πρόσωπα. Το ένα story αφορούσε τις περιβόητες κρυφές διακοπές του Τσίπρα με το κότερο της Παναγοπούλου. Τότε, λέει, παρά το γεγονός ότι το σκάφος ελέγχθηκε από τις κρατικές υπηρεσίες για να είναι καθαρό, κάποιοι κατάφεραν να το παγιδεύσουν (μέσω του Predator), να έχουν το στίγμα του, να παρακολουθούν την πορεία του και να καταφέρουν να βγάλουν φωτογραφίες που (την κατάλληλη προεκλογική στιγμή) έδωσαν στη δημοσιότητα.
Ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός τότε, θυμίζω. Αλλά κατά τους συντάκτες, η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών στοιχειοθετεί την ενοχή Μητσοτάκη. Πιο ασυνάρτητο πεθαίνεις, που λένε κι οι πιτσιρικάδες. Το γεγονός ότι η ίδια η Παναγοπούλου αποκάλυψε ότι κάποιος ναύτης της έβγαλε τις φωτογραφίες και τις διακίνησε, δεν έχει καμιά σημασία, σωστά; Ο ισχυρισμός ότι το Predator παρακολουθούσε την πορεία του κότερου είναι το καθοριστικό, κατά τους κατηγόρους Μητσοτάκη. Το οποίο Predator εκείνης της εποχής δεν ήταν προφανώς της ρουμπατικής-συριζαϊκής ΕΥΠ, ήταν κάποιου άλλου. (Εγώ, πάντως, αυτό που θυμάμαι είναι ότι οι επίμαχες φωτογραφίες βρίσκονταν στο κινητό του Καμένου πολύ καιρό πριν και τις έδειχνε γελώντας στους φίλους του).
Το δεύτερο story αφορά την οικογένεια του Πιερρακάκη. Η γυναίκα του, η πεθερά του και τα τρία παιδιά του κόντεψαν να καούν στο Μάτι, πρόλαβαν και βούτηξαν στη θάλασσα μαζί με εκατοντάδες άλλους, τους βρήκε, λέει, εκεί το Predator, δόθηκε το ακριβές στίγμα τους στο Λιμενικό, μέσα σ’ εκείνο το χάος πέρασε το σκάφος ανάμεσα σε κεφάλια ανθρώπων που πνίγονταν, πήγε στην οικογένεια Πιερρακάκη και την έσωσε. Πρωθυπουργός ο Τσίπρας και τότε, υπενθυμίζω και ο Πιερρακάκης απλό στέλεχος κοινωφελούς ιδρύματος. Σε πρώτο story, το ασυνάρτητο, προστίθεται και το δεύτερο, το φρικαλέο, το ανήκουστο. Και σ’ αυτό βέβαια, κατά τους συντάκτες, την ευθύνη έχει ο Μητσοτάκης.
Και κάτι ακόμα, καινούριο κι αυτό στα δημοσιογραφικά μας ήθη. Γράφει κάτι αναπόδεικτο το Documento. Γράφει κάτι άλλο, αναπόδεικτο Tο Βήμα. Οχι το ίδιο story, διαφορετικά. Το Βήμα, όμως, επικαλείται το Documento και το Documento επικαλείται Tο Βήμα. Οπότε, αμφότεροι θεωρούν το δικό τους αναπόδεικτο ρεπορτάζ επιβεβαιωμένο (από τον άλλον), ενώ κάνουν και μια σύνθεση των δύο αναπόδεικτων για να αποδείξουν ότι υπάρχει ένα μαύρο καθεστώς που κυβερνά τη χώρα. Ωραία πράματα ζούμε.