Αφότου ο Μητσοτάκης έσυρε τον Κασσελάκη στην παγίδα του (δήθεν) «πόθεν έσχες» του, στην τελευταία στροφή πριν από τις κάλπες της 9ης Ιουνίου, ο όποιος νηφάλιος παρατηρητής αυτής της παράδοξης προεκλογικής περιόδου θα όφειλε να καταλήξει σε κάποια προφανή συμπεράσματα.
Τα σόου και οι εκκεντρικότητες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ αποβλέπουν ξεκάθαρα στην εγκαθίδρυση ενός νέου μοντέλου πολιτικής, το οποίο ωστόσο είναι μη υπερασπίσιμο από το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Απευθύνεται κατά βάση σε κάποια κοινά, τα οποία ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν με απαξίωση την πολιτική και πιθανώς ενθουσιάζονται με τον χαβαλέ και το τζέρτζελο, δίχως προσδοκίες και ελπίδες και πιθανότατα με μια μηδενιστική διάθεση.
Αν αυτά τα κοινά τρέξουν και στην κάλπη για να στηρίξουν αυτήν την πολιτική εκδοχή, θα φανεί πολύ σύντομα.
Αυτά συμβαίνουν ενώ στη χώρα αιωρείται μια συζήτηση που θέλει τον Μητσοτάκη περίπου να μας οδηγεί στον όλεθρο και μάλλον θα πρέπει «να τα μαζεύει».
Το ποιος θα έρθει στη θέση του σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση, είναι ένα ερώτημα δίχως απάντηση. Ο Κασσελάκης με περισσή οίηση δηλώνει ότι θα είναι αυτοδύναμος, ενώ προς το παρόν παλεύει για ένα 17%, ο Ανδρουλάκης εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις οριακά ακατάλληλος για την πρωθυπουργία και πάντως δεν φτάνεις σε αυτήν με 13%-14%. Από εκεί και κάτω, οι περισσότεροι κινούνται μεταξύ θλίψης και μιζέριας, ασύμμετρης εξαλλότητας, παραδοξολογίας και συνωμοσιολογίας.
Ολα αυτά εξελίσσονται σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά σύνθετο και «εύφλεκτο». Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή φουντώνουν, η Ευρώπη αναζητεί ηγεσία και περπατησιά, στις ΗΠΑ έρχονται εκλογές που μπορεί να οδηγήσουν σε παρατράγουδα, με παγκόσμιες παρενέργειες.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι υπό αυτές τις συνθήκες αξιολογείται η ικανότητα του καθενός να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Ως γνωστόν, όμως, δεν υπάρχει αυτονόητο. Υπάρχει η διάθεση κάποιων να «στείλουν μήνυμα». Δεν συνειδητοποιούν όμως ότι και να το στείλουν το μήνυμα, ούτε να ληφθεί πρόκειται ούτε και να γίνει κάτι από αυτά που φαντασιώνονται.
Το μήνυμα είναι εν προκειμένω άνευ περιεχομένου, επειδή έχουμε ευρωεκλογές. Σε κάθε τέτοια αναμέτρηση, διάφορα μηνύματα εκπέμπονται, τίποτε δραματικό δεν συμβαίνει και ο λογαριασμός γίνεται ούτως ή άλλως στις εθνικές κάλπες.
Οσο συμβαίνουν αυτά, ο νηφάλιος παρατηρητής που λέγαμε, γνωρίζει πολύ καλά: το πολιτικό πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή δεν είναι ο Μητσοτάκης. Είναι όλοι οι άλλοι.