Το πλέον δύσκολο στη γραφή είναι να τιθασέψεις τον θυμό ώστε να κατορθώσεις να βγαίνει νόημα σε αυτά που γράφεις. Και πώς ο θυμός να μην είναι μεγάλος; Είναι χρόνια αυτά για να ζηλέψεις την Αμερική; Αυτή τη χώρα την παραδομένη στον άκριτο καπιταλισμό, με το δημόσιο χρέος της τάξεως των 30 τρισεκατομμύριων, που πολύ πρόσφατα απέφυγε την παύση πληρωμών; Αυτή τη χώρα όπου ο Ομπάμα έθεσε επάνω στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου θέματα όπως της υγείας για όλους και τον έλεγχο της οπλοκατοχής, και που εντέλει δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν στα αυτονόητα; Τόσο δυσθεώρητο χρέος για να μην προσφέρεις ούτε την υγεία σε όλους;
Μια χώρα πολλών «χωρών», που σήμερα βλέπει ξανά την νταλίκα του λαϊκισμού να μαρσάρει κατά πάνω τους, μια μετωπική που θα πάρει τον παγκόσμιο χάρτη στον λαιμό της και αυτοί στέκονται αδύναμοι, cool, χειροκροτώντας έναν πρόεδρο «πέφτω – δεν πέφτω», σε μια κοινωνία «πέφτω – δεν πέφτω»; Προσπεράσαμε, δηλαδή, στην υγιή ζήλεια μας, μια ολόκληρη Ευρώπη που παλεύει (παρά τους αργούς ρυθμούς των αποφάσεών της σε κρίσιμα θέματα) να διατηρήσει τις αρχές ενός άλλου «πλανήτη» συνειδησιακού δικαίου και φτάσαμε να «μελετάμε» το σύστημα της Αμερικής, με τον επαρχιωτισμό του ταξιδιώτη που στο πρώτο του ταξίδι τα βλέπει όλα καλώς καμωμένα και θέλει να τα μεταφέρει και στην ομήγυρη ως σπουδαία;
Θέλετε να συνεννοηθούμε στο τι να ζηλέψουμε, κ. Πνευματικέ; Ο πολιτισμένος κόσμος έχει φροντίσει για την Ανακουφιστική Φροντίδα. Την ιερότητα της Ανακουφιστικής. Εχει περαιτέρω ανοίξει διάλογο και πόρτες για το δικαίωμα στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Πορτογαλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ελβετία, Αυστρία, Πορτογαλία… Πού βρίσκεται η χώρα μας σε αυτά; Αφήστε έξω την υποβοηθούμενη και την ευθανασία. Θα μας πάρει αιώνα! Εδώ ακόμα παλεύουμε την Ανακουφιστική Φροντίδα. Ναι. Εγινε το πρώτο βήμα επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη.
«Το πρώτο βήμα είναι η αρχή του παντός». Είναι; Μας πήρε μια πρωθυπουργία να συμφωνήσουμε ότι υπάρχει Ανακουφιστική Φροντίδα. Αυτό κατορθώσαμε. Είναι κατόρθωμα; Επιλέξαμε τον πιο αργό δρόμο. Οσοι δεν καταδέχονται να κοροϊδεύονται, μου μεταφέρουν ότι μέχρι την υπογραφή του οριστικού σχετικού Προεδρικού Διατάγματος θα χρειαστούν πέντε (5) χρόνια. Να είμαστε ευχαριστημένοι;
Αγαπημένος μου ισόβιος αναγνώστης (από εποχής 4 Τροχών) που παρακολουθεί τα γραπτά μου και τις αγωνίες μου, μου έγραψε: «Μπήκε σε τροχιά, κυρία Βιτάλη!». Μα, η Ανακουφιστική είναι «για να μπει σε τροχιά» ή να γίνει πράξη ΧΘΕΣ; Νομίζετε απλώθηκα στο πέλαγος της τηλεόρασης για να γίνω γνωστή στα 60 μου; Πίσω από το τηλεοπτικό μου εγχείρημα «ΚΕΡΑΙΑ» (που ο παραγωγός μου συμφώνησε με την ΕΡΤ1, και νιώθω υπόχρεη που πίστεψε στο εγχείρημα) κρυβόταν ο διακαής μου πόθος να ενημερώσω όλο και πιο πολύ κόσμο για την αναγκαιότητα της Ανακουφιστικής Φροντίδας. Το να αναχωρείς, δηλαδή, χωρίς φόβο και πόνο.
Τι να το κάνω αν φτάσαμε στο φεγγάρι, μωρέ; Την αξιοπρέπειά μου απαιτώ στο φευγιό μου! Την αξιοποίηση του πιο πολύτιμου χρόνου μου στη Γη απαιτώ. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο πριν την αναχώρησή μου. Αυτό που ζηλεύει η ψυχή μου είναι η φράση ενός ασθενούς τελικού σταδίου που έλαβε τη φροντίδα της Ανακουφιστικής σε ένα κέντρο (που ακόμα θεωρείται παράνομο) και είπε: «Εδώ μέσα ήρθα άρρωστος και θα πεθάνω υγιής. Με την ολιστική σας βοήθεια είπα στη γυναίκα μου πόσο την αγαπάω, εγώ, που ως Μανιάτης τσιγκουνευόμουν τα λόγια μου, μίλησα με τα παιδιά μου, τους εξέφρασα τις επιθυμίες και τις αγωνίες μου».
Να πεθαίνουμε υγιείς (αν και ασθενείς) είναι το ζητούμενο. Αυτά να έχετε να ζηλεύετε, κ. Πνευματικέ μου! «Το πνεύμα πρόθυμο, η σαρξ αδύναμος»… Δεν έχω γνωρίσει πνεύμα πιο απρόθυμο να αντιληφθεί, να συναισθανθεί.
ΥΓ Τους λοιπούς προβληματισμούς κρατείστε τους για τα συνέδριά σας και τις «κλειστές κοινωνίες σας».