Ισως η πιο χαζή φράση που έχω ακούσει αυτή τη φρικτή περίοδο, βγήκε από το στόμα του αλήστου μνήμης υπουργού Προστασίας του Πολίτη (εδώ γελάνε) Νίκου Τόσκα. «Έγιναν πολλά λάθη (στην αντιμετώπιση του κορονοϊού) αλλά δεν είναι η ώρα του ξεμπροστιάσματος». Είναι σχεδόν εφάμιλλη της άλλης περίφημης φράσης του μετά την τραγωδία στο Μάτι, «ψάχνω να βρω λάθη και δεν βρίσκω».
Ο Νίκος Τόσκας, λοιπόν, έχει πολλά ράμματα για τη γούνα της κυβέρνησης, αλλά όντας ανθρωπιστής και μεγαλόψυχος, αφήνει για αργότερα την απόδοση ευθυνών. Ενδιαφέρον. Απορώ πώς το μικρόφωνο του σταθμού «Στο κόκκινο Πάτρας 107,7» (sic) όπου εκστόμισε αυτή την κουβέντα, δεν έπαθε αυτανάφλεξη. Ο τύπος που (μετά το Μάτι) έβλεπαν ως και οι σύντροφοι του και άλλαζαν πεζοδρόμιο, ξαναβγήκε στις ρούγες και παριστάνει τον τιμητή.
Το θέμα μας βέβαια δεν είναι ο Τόσκας. Η αξία των λόγων του είναι μικρότερη από το κρώξιμο ενός κόρακα σε κάποια λόχμη του Χελμού (μιας και βρισκόταν στην Αχαΐα). Το σοβαρότερο θέμα μας είναι ότι εκεί στην Κουμουνδούρου έχει ξαναφτιαχτεί ένα παρεάκι που διακινεί το πύρινο σύνθημα «μετά την κρίση του κορονοϊού, θα λογαριαστούμε».
Μεταξύ μας, ούτε αυτό το παρεάκι είναι το πραγματικό μας θέμα. Το άθροισμα ενός Τόσκα, ενός Πολάκη, ενός Κυρίτση και μιας Δούρου, είναι πολύ κατώτερο από μια γκρίζα τρίχα στους κροτάφους του Τσιόδρα. Το πραγματικό μας ερώτημα είναι αν εμπνευστής και ιδεολογικός καθοδηγητής της παρέας αυτής είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Του οποίου το άρθρο στο «Εθνος της Κυριακής» θα έκανε τα στελέχη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ να νιώσουν άχρηστοι. Αλλος έχει πάρει πια στους ώμους του την παγκόσμια επανάσταση και τον λένε Αλέξη.
Βεβαίως, αυτή η στάση της Αριστεράς δεν είναι ούτε πρωτότυπη ούτε καινοφανής. Το περίφημο λενινιστικό σύνθημα «είτε η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο είτε ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση» περιγράφει με σαφήνεια τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό τους. Στην ταξική πάλη μέχρις εσχάτων, δεν υπάρχουν εθνικές ή υγειονομικές ανάπαυλες. Κάθε γεγονός και κυρίως κάθε κρίση, μετατρέπεται σε ευκαιρία για ιδεολογική αξιοποίηση, για στρατολόγηση δυνάμεων και –γιατί όχι;– για κατάληψη της εξουσίας.
Είναι ακριβώς η ίδια λογική της περιόδου 2010-15. Και τότε δεν χρειαζόταν καμία απολύτως συναίνεση για να ξεπεραστεί η εθνική κρίση, αντιθέτως έπρεπε να οξυνθεί στον μέγιστο βαθμό ώστε να μετουσιωθεί σε πολιτική νίκη της Αριστεράς. Οπερ και εγένετο. Το ίδιο ονειρεύονται σήμερα με αφορμή τον κορονοϊό. Με μια διαφορά σε σχέση με την περασμένη δεκαετία. Υποτίθεται ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία (άλλο sic) έχουν πια αλλάξει.
Είναι σοσιαλδημοκράτες. Αντε αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, πάντως όχι επαναστάτες κομμουνιστές παλιάς λενινιστικής κοπής. Εκτός κι αν ο Τσίπρας συνεχίζει το παλιό παιχνίδι του κόμματος πολιτικού σούπερ μάρκετ που στα ράφια του έχει απ’ όλα. Από αντιεξουσιαστές μέχρι ΑΝΕΛίτες. Εκτός επίσης, αν ο κορονοϊός άλλαξε τόσο άρδην τις παγκόσμιες και εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, που η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην σοσιαλδημοκρατία είναι πια παρωχημένη.
Ποιος ξέρει τι σκέφτονται. Ενα πάντως είναι βέβαιο. Ο Αλέξης πρέπει τώρα να αποφασίσει. Είναι αρχηγός στο παρεάκι που τρίζει τα δόντια του μουρμουρίζοντας «μετά θα τα πούμε» ή πρόεδρος του Ανδρέα Ξανθού (και κάμποσων ακόμα σιωπηλών λογικών ανθρώπων εκεί μέσα) που είπε «και εγώ τον Τσιόδρα θα διάλεγα». Πρόεδρος και των δύο, δεν γίνεται.