Ηταν το φαντασιακό, κοριτσίστικο πρότυπό μου. Σε εκείνη την ηλικία που η εικόνα σε εντυπωσιάζει και σε απογοητεύει περισσότερο από όσο πρέπει, που αρχίζεις να παρατηρείς τη φιγούρα σου στον καθρέφτη και να τη συγκρίνεις με άλλες φιγούρες, κυρίως αυτές που βλέπεις σε οθόνες και περιοδικά. Το ξύπνημα της άνοιξης. Πρωτόγνωρο. Μαγευτικό. Και ριψοκίνδυνο.
Η Κουλιανού ήταν η φιγούρα που με είχε συνεπάρει περισσότερο, τότε. Σε ‘κείνη έβρισκα την υπεροχή μιας εικόνας που θα ήθελα κι εγώ να έχω. Μια υπεροχή υπέροχη, γιατί έβρισκε τον τρόπο της να ανθίσει μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Κάποιοι θα τα ονόμαζαν ατέλειες. Ενα πρόσωπο μεσογειακό, με έντονα σημεία, που πολλοί ίσως να τα χαρακτήριζαν, «απαγορευτικά» για μόντελινγκ.
«Γιατί δεν κάνεις πλαστική στη μύτη;»
Είναι βέβαιο ότι αυτό θα το άκουσε πολλές φορές στη ζωή της η Κουλιανού, από ανθρώπους που δεν έβλεπαν πέρα απ’ τη δική τους μύτη. Ανθρώπους που ήταν ανίκανοι να δουν ότι η γυναίκα είναι μια κούκλα, έτσι κι αλλιώς. Και ότι η ομορφιά είναι ένα όχημα που δεν κουβαλάει μόνο τέλεια χαρακτηριστικά, τέλεια όπως τα εννοούν αυτοί, αλλά είναι ένα σύνολο εξωτερικών και εσωτερικών χαρακτηριστικών, που χτίζουν τη δυναμική της εικόνας σου, τον αντίκτυπό της στα μάτια που σε βλέπουν.
Ολα τα παραπάνω, που το πέρασμα του χρόνου μου επέτρεψε να (υπερ)αναλύσω και να είμαι σε θέση να τα γράφω έτσι, στα μακρινά 90s της πρώτης εφηβείας μου, ήταν φευγαλέα περάσματα άγουρων και άναρχων σκέψεων, μια αίσθηση περισσότερο που σου προκαλούσαν τα ερεθίσματα, τα οποία λάμβανες από τον έξω κόσμο.
Λέμε πολύ συχνά ότι τα νέα κορίτσια επηρεάζονται αρνητικά από τα πρότυπα της μόδας. Oτι τα συμπλέγματα που τους δημιουργεί η αναζήτηση μιας παράλογης τελειότητας, τα οδηγεί στα άκρα. Συζητάμε για τη διαφορετικότητα, για το πώς σε ένα άγραφο χαρτί, όπως είναι οι νέες κοπέλες, μπορεί να πληκτρολογηθεί ένα σωστό μήνυμα, που δεν θα τις οδηγήσει σ’ έναν μάταιο πόλεμο με την εικόνα τους και στο κυνήγι μιας άλλης εικόνας, εκείνης που ορίζουν οι τάσεις, τα φίλτρα και οι πλαστικές επεμβάσεις.
Η Κουλιανού αυτό κατάφερε να κάνει, στο δικό μου άγραφο χαρτί, πριν από 25 χρόνια. Μένοντας ακριβώς όπως είναι, πετυχαίνοντας ακριβώς όπως είναι τόσο πολλά, στον ανελέητο χώρο της μόδας, πέρασε μέσα μου τον σπόρο της αμφισβήτησης για το τέλειο και το αψεγάδιαστο, που εκείνη την εποχή, ήταν και μη αμφισβητήσιμα. Κανείς δεν τα πολεμούσε τότε, οι κόκκινες γραμμές δεν είχαν ακόμα τραβηχτεί μεταξύ της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης των εικόνων, που έμπαιναν στο σπίτι σου από τα περιοδικά. Περνούσες το φωτοσοπαρισμένο κορίτσι επάνω στο ιλουστρασιόν χαρτί για αληθινό, κανονικά και με τον νόμο.
Βλέποντας τη Βίκυ Κουλιανού στο «Greece’s Next Top Model», όπου έκανε ένα πέρασμα ως καλεσμένη αυτή τη βδομάδα, συνειδητοποίησα ότι τον ίδιο ακριβώς αντίκτυπο έχει και σήμερα στο κοινό. Απλώς ο αντίκτυπος φαίνεται τώρα περισσότερο, χάρη στη ροή της πληροφορίας στους διαδικτυακούς μας τοίχους.
Το κοινό τη λάτρεψε. Γιατί; Μα πολύ απλά, γιατί η Βίκυ Κουλιανού εμφανίστηκε μπροστά μας μέσα από το χρονοντούλαπο της μόδας και ήταν σαν τη χρυσόμυγα μέσα στο γάλα. Είδαμε μια γυναίκα όμορφη μέσα στα χρόνια της και, κυρίως, χαλαρή μέσα στα χρόνια της. Μας πήρε μαζί της με την ειλικρίνεια της αλήθειας της, εξωτερικής και εσωτερικής.
Σε εμάς, τις παλιότερες, υπενθύμισε το συναίσθημα που μας είχε μεταδώσει στα 90s, ως ένα από τα πιο πετυχημένα top models της χώρας, μια ανακάλυψη του σχεδιαστή Μιχάλη Ασλάνη που κατέληξε να περπατά στις πασαρέλες των διασημότερων οίκων μόδας του κόσμου. Στο νεότερο κοινό, όμως, έδωσε ένα εξίσου όμορφο μήνυμα, το οποίο, θέλω να πιστεύω, ότι γράφτηκε επάνω στα άγραφο χαρτί του.
Η Βίκυ Κουλιανού ήταν, και είναι, ένα παράδειγμα διαφορετικότητας. Πολύ πριν εφεύρουμε τον όρο.
ΥΓ.