Αν η ομιλία του Τσίπρα στην Βουλή μοιραζόταν ως άσκηση σε σπουδαστές κάποιου ξένου δυτικού πανεπιστημίου, απομαγνητοφωνημένη και μεταφρασμένη αλλά με κενό στο όνομα της Ελλάδας και του Μητσοτάκη, τότε αυτοί πολύ άνετα θα συμπλήρωναν στα κενά την Ρωσία, την Τουρκία, την Ουγγαρία ή την Λευκορωσία. Διότι η δυστοπική, η παρηκμασμένη και η ακραία αυταρχική χώρα που περιέγραψε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον Ορμπαν ή τον Λουκασένκο θα μπορούσε να έχει για δικτάτορα. Κάποιοι παλιότεροι μ’ αυτά που άκουσαν ίσως θυμήθηκαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ή τον Αουγκούστο Πινοσέτ.
Ζούμε υπό ένα καθεστώς που παρακολουθεί συστηματικά πολιτικούς αντιπάλους, δημοσιογράφους και απλούς πολίτες. Υπό μια συμμορία που είτε έχει εξαγοράσει τα Μέσα Ενημέρωσης είτε τα ποδηγετεί, τα τρομοκρατεί και τα στραγγαλίζει. Κάτω από μια ομάδα που διασπαθίζει το δημόσιο χρήμα προς όφελος της, ενώ ο λαός της υποφέρει από αφόρητη φτώχεια και κακομοιριά. Μας κυβερνά μια παρέα που λειτουργεί δίχως το παραμικρό δημοκρατικό και ηθικό έρμα, με μοναδικό της κυνικό στόχο την παραμονή της στην εξουσία. Αυτή ήταν η Τσιπρική περιγραφή της σημερινής Ελλάδας.
Εντάξει, είναι μέσα στο πολιτικό και κομματικό παιχνίδι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να αρπάζει μια ευκαιρία που του δίνεται, να της βάζει λίγο αλατάκι παραπάνω και να την σερβίρει στο κοινό του όπως τον βολεύει. Αλλά ο Τσίπρας το ‘κανε σαλαμούρα, του άλλαξε τα φώτα. Τύφλα να ‘χουν τα δυο κιλά λακέρδα που είχαν ταΐσει τον Ντίνο Ηλιόπουλο στο αστυνομικό τμήμα για να ομολογήσει που είχε κρύψει τα λογιστικά βιβλία. Για έναν πολιτικό αρχηγό, είναι θεμιτό να υπόσχεται να αλλάξει μια χώρα που δεν του αρέσει. Είναι όμως αυτοκαταστροφικό για τον ίδιον να επαγγέλλεται την αλλαγή μιας χώρας που δεν υπάρχει.
Οταν ένα μυρμήγκι περπατάει στον πάγκο της κουζίνας, ο επιτήδειος μπορεί να τρομοκρατήσει την νοικοκυρά λέγοντας της ότι είναι κατσαρίδα. Γίνεται όμως γελοίος όταν θα προσπαθήσει να την πείσει ότι το μυρμήγκι είναι αλιγάτορας που θα την φάει. Και γίνεται δυο φορές αστείος όταν δεν το έχει καν ανάγκη κι όμως καταφεύγει σ’ αυτό. Αρκούσε και η κατσαρίδα για να κάνει την δουλειά του, απλώς η υπερβολή, η μεγαλοστομία και η κινδυνολογία είναι μέσα στο αίμα του.
«Μα το θέμα είναι τι είπε ο Τσίπρας ή τι εξηγήσεις έδωσε ο Μητσοτάκης;» θα ρωτήσετε. «Πριν την συζήτηση ήταν ο Μητσοτάκης» θα απαντήσω, «μετά την συζήτηση είναι ο Τσίπρας». Διότι ο Μητσοτάκης μίλησε επί του πραγματικού και θα κριθεί επ’ αυτού. Μίλησε μέχρι εκεί που ο ίδιος θεωρεί ότι μπορούσε. Δεν τους έπεισε όλους, είναι προφανές. Δεν το επιδίωξε καν, ήξερε ότι η θεσμική του στάση έχει κενά. Το ρίσκαρε και αφήνει τους πολίτες να τον κρίνουν εν συνόλω.
Ο Τσίπρας όμως που κήρυξε ανένδοτο εναντίον μιας ανύπαρκτης δικτατορίας, εναντίον μιας φαντασιακής ελεεινής χούντας που δήθεν καταδυναστεύει έναν ολόκληρο λαό, επί ποίου θα κριθεί; Επί της καθαρότητας της εικόνας του, επί της ευθυκρισίας του, επί της ειλικρίνειας του ή επί των αγαθών του προθέσεων; Η μήπως και επί της ιστορίας του;
Κι από ποιους θα ζυγιστεί μ’ αυτά που διατείνεται; Απ’ τους μετριοπαθείς κεντρώους, από τους έλλογους δεξιούς ή από τον παραγωγικό κόσμο της χώρας; Που ακούνε τέτοια και φτύνουν στον κόρφο τους; Αποχουντοποίηση θα κάνει; Δεν είπε, το παρέλειψε. Λαϊκά δικαστήρια θα στήσει; Ούτε αυτό το είπε. Διότι αν στην χώρα συμβαίνουν αυτά που έλεγε, τότε θα πρέπει να στηθούν γκιλοτίνες στις πλατείες. Τόση σαπίλα, πως αλλιώς να ξεριζωθεί;