Στοργικά το κρατούσε αγκαλιά το μωρό της Καρολάιν, ενώ το απομάκρυνε από το σκηνικό του φόνου, ο αστυνομικός Χρήστος Βαρδίκος, εκείνο το πρωινό της 11ης Μαΐου. «Οσος καιρός και να περάσει, ένα κομμάτι από την καρδιά μου θα ‘χει μείνει σε κείνο το δωμάτιο». Η εικόνα που αντίκρισε ήθελε στομάχι: το μωρό στο κρεβάτι, δίπλα στη νεκρή, 20χρονη, μητέρα του. Η ζωή πάλλουσα πλάι στον παγερό θάνατο. Η ενοχή του στυγερού εγκλήματος χέρι χέρι με την αφοπλιστική αθωότητα ενός πλάσματος 11 μηνών.
Η ομολογία του 33χρονου πιλότου, σοκαριστική όσο λίγες –για τη χρονική συγκυρία της, 37 μέρες μετά το έγκλημα, το θέατρο που τη συνόδευσε, τη σκληρότητα της πράξης–, καθιστά και πάλι το μωρό της Καρολάιν το πιο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας. Η μάνα στον τάφο, ο πατέρας στη φυλακή. Το φορτίο, ασήκωτο.
Στα δωμάτια όπου κοιμούνται τα μωρά, δεν χωρούνε δολοφόνοι. Μόνο οι Μοίρες στέκονται πάνω από κούνιες και καλαθούνες, και χαρίζουν υγεία, πόνο και χαμόγελα, μακροζωία, πλούτο, περιπέτειες. Η Κλωθώ που γνέθει το νήμα της ζωής, η Λάχεσις που το ξετυλίγει, μοιράζοντας τους κλήρους και τι θα «λάχει» στο καθένα, η Ατροπος που το κόβει όταν έρθει η ώρα. Σαν να τις βλέπω σε κείνη τη σοφίτα να πραγματεύονται χαρές, να προσφέρουν απλόχερα καημούς και δυσκολίες.
Το μωρό της Καρολάιν, όταν αναζητήσει τις ρίζες, την αλήθεια του, θα αναμετρηθεί με τον πόνο, με το ασύλληπτο, το συγκλονιστικό. Το κατέγραψε, χωρίς καν να το θυμάται. Θα εύχεται –ως πρόσωπο του δράματος– να μπορούσε να αλλάξει τη φοβερή τροπή των πραγμάτων. Να βάλει ασπίδα τον εαυτό του μπροστά στο σώμα της μάνας του, να τιθασεύσει μια κατάσταση οριακή, σχεδόν μεταφυσική. Το «δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου». Θα εύχεται ίσως να ζούσε σε άλλη εποχή, να μην υπήρχαν βιομετρικά ρολόγια, κάμερες ασφαλείας και κινητά τηλέφωνα, να μην υπήρχαν αποδείξεις-κόλαφος για ένα πρόσωπο τόσο κοντινό του. Θα θυμώσει. Δεν του χαρίστηκε ο ίδιος ο πατέρας του, κι ας το έσφιγγε στην αγκαλιά του στην κηδεία στην Αλόννησο. Θα κληθεί να κατανοήσει, ίσως κάποτε και να συγχωρήσει.
Ομως η απώλεια κι η οδύνη δεν φέρνουν μόνο οργή, πίκρα και μια ζωή ανταριασμένη. Φέρνουν και ορίζοντες και μονοπάτια, αφήνουν χαραμάδες για άνθη του καλού. Ούτε είναι πάντα οι γεννήτορες οι καλύτεροι τροφοί για ένα τρυφερούδι. Το μωρό της Καρολάιν ίσως έχει την ευκαιρία να αγαπήσει και αγαπηθεί, να καλομεγαλώσει. Κι αν κάποτε το συναντήσετε τυχαία, κοπέλα πια, κι αναγνωρίσετε τα μάτια και το χαμόγελο της μάνας της στο πρόσωπό της, μην πείτε λέξη. Αφήστε τη να προσπεράσει, να προχωρήσει, να ζήσει ανθρωπινά, με όλη την ασχήμια του κόσμου συμπυκνωμένη πίσω της, σε κείνα τα καταραμένα 5-10 λεπτά του φονικού, ξημερώματα της 11ης Μαΐου. Η ζωή τής χρωστάει.