Θυμάμαι τον 20χρονο εαυτό μου την 5η Μαΐου του 2010 να παρακολουθεί εμβρόντητος από την τηλεόραση τις ειδήσεις για τη δολοφονία 3 αθώων ανθρώπων, ανάμεσά τους και μιας εγκύου. Hμασταν όλοι, μια παρέα νέα παιδιά, φοιτητές της Νομικής, σαν χαμένοι εκείνη τη μέρα: νιώθαμε πως έσβησαν σε μια στιγμή όλα όσα διαβάζαμε στα βιβλία για την αξία του ανθρώπου και της ζωής του. Και φοβόμασταν ότι μαζί τους έσβησε και ό,τι ξέραμε από τη χώρα μας. Με διχασμό και βαθιά ρήγματα, αυτή η Ελλάδα «δεν ήταν πια η Ελλάδα μας», για να παραφράσω τα τελευταία λόγια ενός μεγάλου δασκάλου της Νομικής Επιστήμης, του καθηγητή Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη.
Σήμερα ξέρουμε ότι το Σύνταγμα και οι θεσμοί θέτουν τις προϋποθέσεις της πολιτικής μας συνεννόησης. Αλλά για μια τέτοια συνεννόηση απαιτείται πρωτίστως να έχουμε ξεπεράσει τα ρήγματα του παρελθόντος. Ο χαμός τριών ανθρώπων το 2010 σηματοδότησε την αρχή της εποχής του μίσους και του διχασμού, μια εποχή που η χώρα μας φιλοδοξεί, δέκα χρόνια μετά, να αφήσει οριστικά στο παρελθόν. Για να έχει βαθιές όμως ρίζες η επόμενη μέρα, δεν πρέπει να στηρίζεται στη λήθη. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της επανάληψης, όπως πρώτος συνειδητοποίησε γράφοντας την Ιστορία του ο Θουκυδίδης.
Η νέα εθνική ομοψυχία είναι απαραίτητο να στηρίζεται στην επίγνωση όλων όσα μας έφτασαν στο χείλος της απόλυτης κοινωνικής διαίρεσης την προηγούμενη δεκαετία. Να είσαι ενωμένος σημαίνει λοιπόν να θυμάσαι. Και ενθυμούμενος να τιμάς τη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν άδικα από τη ζωή. Γιατί μόνο η ζώσα μνήμη αυτού του άδικου χαμού μπορεί να μας διαφυλάξει από μια νέα εθνική καταστροφή στο μέλλον.
Δέκα χρόνια μετά το τραγικό γεγονός που σηματοδότησε τη μετάβαση στην εποχή του διχασμού, συνιστά γεγονός μεγάλης συμβολικής σημασίας ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στάθηκε στην τραγωδία της Marfin, στέλνοντας ένα μήνυμα εναντίον της μισαλλοδοξίας και της διαίρεσης της κοινωνίας. Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό ότι στο ίδιο γεγονός στάθηκαν και πολιτικοί αρχηγοί κατά τη συζήτηση στη Βουλή. Λυπάμαι όμως γιατί υπήρξαν θλιβερές εξαιρέσεις, με χαρακτηριστικότερη αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην Πρωθυπουργού.
Ειλικρινά δεν βρίσκω τον λόγο που τον ώθησε να μην αποδώσει τιμή στους νεκρούς και να μην τονίσει από το βήμα της Βουλής την ανάγκη να μη ξαναζήσουμε ποτέ στο παρελθόν το διχαστικό κλίμα που πυροδότησε αυτούς τους φόνους. Ιδίως μάλιστα όταν βουλευτές του κόμματός του τίμησαν τη μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας με δηλώσεις τους.
Η παράλειψη αυτή όμως μπορεί να συγχωρεθεί, και γρήγορα μάλιστα. Και αυτό επειδή υπάρχει μια νέα ευκαιρία να αποδοθεί τιμή στη μνήμη των θυμάτων της 5ης Μαΐου το ερχόμενο Σάββατο, με την τοποθέτηση της πλακέτας στο σημείο όπου βρήκαν τραγικό θάνατο οι τρεις εργαζόμενοι της Marfin.
Η τοποθέτηση της πλακέτας είναι γεγονός μεγάλης σημασίας, γιατί σηματοδοτεί την αναγνώριση εκ μέρους της πολιτείας της θυσίας, την καταδίκη του διχασμού και την υπόσχεση εκ μέρους όλων να μη ζήσει ποτέ ξανά τέτοιες τραγικές στιγμές η πατρίδα στο μέλλον. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να δώσουν το «παρών» στην τελετή όχι μόνο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός, που είχε τη σχετική πρωτοβουλία. Πρέπει εκεί το ερχόμενο Σάββατο να παραστούν όλοι οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για να τιμηθεί η μνήμη, αλλά και να δοθεί το ισχυρό μήνυμα της ενότητας που δε χτίζεται στη λήθη, αλλά στη γνώση του παρελθόντος και στην απερίφραστη καταδίκη κάθε εκτροπής από τη δημοκρατική κανονικότητα. Δεν πρέπει ποτέ ξανά, με σιωπή ή μισόλογα, να αφήσουμε την πόρτα ανοιχτή σε έναν νέο διχασμό.