«Η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη». Αν κάτι έχει χαραχτεί περισσότερο μέσα μου, τους τελευταίους μήνες, είναι η παραπάνω φράση. Καμιά φορά, δεν είναι μόνο μία, είναι δύο οι βδομάδες, άλλες φορές δεν υπάρχει καν νούμερο, είναι κάτι αόριστο, όπως «οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες».
Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Και κάθε φορά που ακούω για την «επόμενη, κρίσιμη εβδομάδα», γίνονται ακόμα χειρότερα. Προσπαθώ, όμως, το παλεύω. Γιατί έχω καταλάβει ότι η κατάσταση είναι, αυτό που λέμε, της υπομονής. Εχω βάλει τον εαυτό μου σε τεχνητό κώμα, από την κανονικότητα, και προσπαθώ να τον κρατήσω κοιμισμένο, μέχρι να μου πούνε «ξύπνα, τέλειωσε». Ενα πρόβλημα έχω. Ερχονται και με ξυπνάνε χωρίς να έχει έρθει ακόμα η ώρα. Με σκουντάνε σε άκυρο χρόνο. Και όσο το κάνουν, τόσο πιο δύσκολο μου είναι να ξαναπέσω σε κώμα, περιμένοντας το σωστό timing αφύπνισης.
«Το άνοιγμα της αγοράς θα γίνει 22 Μαρτίου», «Τα Γυμνάσια και τα Λύκεια θ’ ανοίξουν στις 29 Μαρτίου», «5 Απριλίου τα Δημοτικά», «15 Απριλίου η εστίαση». «Μέσα Μαΐου ο τουρισμός». Ημερομηνίες πιθανού ανοίγματος διάφορων δραστηριοτήτων βγαίνουν από στόματα καλεσμένων, υπουργών και εκπροσώπων Τύπου. Εχουν γίνει το ψωμοτύρι τους. Ημερομηνίες που ηχούν σαν σειρήνες λήξης συναγερμού στα αφτιά μας, μας ξεσηκώνουν και μας βάζουν στη διαδικασία να μετράμε αντίστροφα. Και μετά, οι ημερομηνίες ακυρώνονται από τα ίδια στόματα που τις είπαν. «Αναβάλλεται το άνοιγμα του λιανεμπορίου στις 29 Μαρτίου», «Καλό Απρίλη τα σχολεία»… Γιατί; Γιατί τα κρούσματα είναι αυξημένα, γιατί η πανδημία καλπάζει, γιατί οι ΜΕΘ δεν επαρκούν. Γιατί η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη, όπως τους αρέσει να λένε.
Φυσικά, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι για την εξέλιξη της πανδημίας φταίνε όσοι προαναγγέλλουν πιθανά ανοίγματα. Αναρωτιέμαι, όμως, κατά πόσο οι προαναγγελίες τους, οι οποίες αναιρούνται εντέλει από τις εξελίξεις, είναι ή όχι αναγκαίες και, κυρίως, ωφέλιμες για το ακροατήριο. Το οποίο έχει χάσει πια τις δυνάμεις και την υπομονή του, και κρέμεται στα κάγκελα, έτοιμο να ουρλιάξει σαν το αγρίμι. Εχουν, άραγε, την ψευδαίσθηση ότι η αναγγελία μιας ημερομηνίας ανοίγματος λειτουργεί ως ένεση αισιοδοξίας; Θα μπορούσε, αν ήταν βέβαιο γεγονός. Από τη στιγμή που οι ημερομηνίες ακυρώνονται, και αυτό γίνεται ξανά και ξανά, λειτουργεί αντίστροφα στην ψυχολογία. Σε εκνευρίζει και σε αποδυναμώνει περισσότερο. Σε αποτελειώνει. Επομένως, ποιο το νόημα να μας τις λένε;
Υποθέτω ότι το κάνουν στο πλαίσιο της συνήθειας, κάτι πρέπει να πουν στην κοινωνία. Και της δίνουν αυτό που θέλει να ακούσει, αυτό που ελπίζει να ακούσει μέσα στην απελπισία της. Ημερομηνίες επαναφοράς σε μια κάποια κανονικότητα, να γραπωθεί ο πολίτης επάνω τους, όπως αυτός που πνίγεται γραπώνεται πάνω σ’ ένα ξύλο. Το ξύλο μπορεί να έρθει ένα κύμα και να το πάρει, αλλά αυτό δεν θα σας το πούμε. Το κακό σενάριο από το δικό μας στόμα δεν θα βγει. Γιατί μας ενδιαφέρει, πρωτίστως, να χαϊδέψουμε τα αφτιά σας.
Ευτυχώς, οι πολίτες έχουν αρχίσει να εκπαιδεύονται και σε αυτό το μοτίβο: του προγραμματισμού που αποδεικνύεται false alarm. Της αναγγελίας που αλλάζει, της ελπίδας που βγαίνει φρούδα. Το βλέπεις, άλλωστε, το καταλαβαίνεις. Από τη στιγμή που δεν πέφτουν τα κρούσματα και το σύστημα υγείας ζορίζεται όσο ποτέ, έχοντας πια εκατοντάδες εισαγωγές κάθε ημέρα, καμία ημερομηνία ανοίγματος δεν μπορεί να ισχύσει.
Σταματήστε να μας λέτε ημερομηνίες και να τις παίρνετε μετά πίσω. Ξυπνήστε μας όταν πραγματικά έρθει η στιγμή.
ΥΓ. Μην παίζετε με τα νεύρα μας.