Ο Πρωθυπουργός διαχειρίστηκε με σοβαρότητα και μετριοπάθεια το διήμερο στη Θεσσαλονίκη, έδωσε έμφαση στα μέτρα, απέφυγε ατάκες που βγάζουν τίτλους και ζήτησε να κριθεί στο τέλος της τετραετίας. Υπονοώντας σαφώς ότι θα διεκδικήσει και μια τρίτη νίκη σε εθνικές εκλογές.
Στην πιο άχαρη στροφή της μέχρι σήμερα θητείας του, με την ακρίβεια να πληγώνει/θυμώνει τα νοικοκυριά και να μην του επιτρέπει να κεφαλαιοποιήσει την καλή πορεία της οικονομίας μετά το 2019, ο Μητσοτάκης αρνήθηκε να σχολιάσει τα «μούτρα» που του έκαναν Καραμανλής και Σαμαράς. Εκανε σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να ήξερε από την αρχή ότι σε αυτό το κόμμα, και με το άνοιγμα που έκανε στο Κέντρο, η ασπίδα του θα ήταν πάντα η επιτυχία. Αλλωστε οι «δύο» είχαν ήδη δείξει το πώς κινούνται από το Πολεμικό Μουσείο (1/7), υπό τα χειροκροτήματα της Βασιλικής Θάνου στην πρώτη σειρά.
«Δεν έχω κάποιο σχέδιο κάποιας απότομης μεταπήδησης σε κάποια άλλη, ευρωπαϊκή θέση» ανέφερε ο Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου τονίζοντας ότι δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί. Κάποιοι στάθηκαν στη λέξη «απότομη» για να υφάνουν σενάρια ότι προετοιμάζει τη διαδοχή του προ των εκλογών —τόση πέραση πιστεύουν ότι είχε στην κοινωνία η μάζωξη του Πολεμικού Μουσείου με άρωμα (αποφορά) ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ωστόσο, μάλλον το αντίθετο είναι η σωστή ερμηνεία της λέξης. Οτι ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να προετοιμάσει κάποτε την επόμενη μέρα, αλλά μόνο αφού κερδίσει για τρίτη φορά εκλογές. Αυτός είναι ο στόχος του, η νίκη το 2027, και «φώναζε» από μακριά, ακόμη και από το στήσιμο της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη με το πελώριο «2027». Ο Πρωθυπουργός έμοιαζε να αναρτά μια τεράστια ταμπέλα για να πει και σε εκείνους το αυτονόητο: όλα κρίνονται στην κάλπη και κριτής όλων ο λαός.
Συζητήθηκε ότι ο Μητσοτάκης δεν ξεδίπλωσε «αφήγημα» όπως στο παρελθόν. Οντως απέφυγε τις ρητορικές γιρλάντες και ζήτησε επί της ουσίας υπομονή για να αποδώσει η προσπάθειά του στα δύο βασικά πεδία που ονομάτισε μάλιστα ο ίδιος. Αύξηση μισθών (που τώρα δεν φαίνεται αλλά θα φανεί αν υποχωρήσει ο πληθωρισμός) και Υγεία, όπου η βραδυφλεγείς επιπτώσεις της χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας οδήγησαν το σύστημα στα πρόθυρα της διάλυσης. Τι «αφήγημα» να προσθέσει κανείς σε αυτά. Ή θα τα δουν οι πολίτες να γίνονται ή δεν θα τα δουν.
Το ίδιο ισχύει και για το Μετρό της Θεσσαλονίκης που θα εγκαινιαστεί στις 30 Νοεμβρίου. Πέρασαν 38 χρόνια από την «τρύπα του Κούβελα» το 1986 και έξι από τα ψεύτικα εγκαίνια του Αλ. Τσίπρα το 2018 (παγκόσμια πρωτοτυπία), ώστε το ίδιο το έργο —που αποτελεί δικαίωση και για την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη η οποία συγκρούστηκε με την καταγγελτική υποκρισία για τον Σταθμό Βενιζέλου— μπορεί να δώσει μόνο του την απάντηση.
Ο μετρημένος, «κλασικός Κυριάκος» όπως σχολίασε συνεργάτης του, επιχείρησε στη ΔΕΘ μια «επιστροφή», ή αλλιώς μια υπενθύμιση, για το βασικό του πλεονέκτημα. Τη σταθερότητα και την κυβερνησιμότητα. Και σε ένα Σαββατοκύριακο που οι εναλλακτικές περιελάμβαναν Πολάκη και Γκλέτσο αυτό έμοιαζε να είναι μια έξυπνη επιλογή. Ή τουλάχιστον μια επιλογή που έπιασε την θερμοκρασία της συγκυρίας.