Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε για το δεύτερο κύμα της πανδημίας περίπου 3,3 δισ. ευρώ. Ο Σταϊκούρας τα εξειδίκευσε ως εξής: 890 εκατ. στους εργαζομένους, 360 τους ανέργους, 1,7 δισ. στις επιχειρήσεις, 300 εκατ. σε αναστολές φορολογικών υποχρεώσεων. Φτάνουν; Ούτε για αστείο. Οταν κάποιος χάνει τα 100 ευρώ που είχε στην τσέπη για να οργανώσει τη ζωή του και μείνει ξαφνικά στον άσο, ακόμα και αν η πολιτεία του δώσει τα 10 που είναι απαραίτητα για να μην πεινάσει, η τελική του χασούρα θα είναι 90 και προφανώς δύσκολα θα τον ακούσουμε να διατυμπανίζει την ικανοποίηση του για αυτό. Απέναντι του έχει έναν Κυριάκο που του λέει «τόσα έχω, τόσα δίνω, προσπαθώ να σε κρατήσω ζωντανό όσο διαρκεί η καταιγίδα».
Απέναντι του υπάρχει επίσης και ένας Τσίπρας, ο οποίος θυμάται την παλιά του σχέση με το λεφτόδεντρο. Κατεβάζει από τα κλαδιά του χρήμα και το μοιράζει σε όποιον χάνει από την πανδημία. Μοιράζει σε κάθε οικογένεια ανεξαιρέτως και κάθε μήνα 700άρια ως επίδομα, πληρώνει από το κρατικό ταμείο κάθε μήνα σε κάθε εργαζόμενο το σύνολο του μισθού του (όσος και αν ήταν), μοιράζει σε όλες ανεξαιρέτως τις πληττόμενες επιχειρήσεις επιστρεπτέα προκαταβολή που χαρίζεται στο 100%, απαλλάσσει όλους τους πολίτες απ’ τους φόρους προς το κράτος. Επίσης, προσλαμβάνει μέσα σε μια νύχτα χιλιάδες μόνιμους γιατρούς, νοσηλευτές, καθηγητές και οδηγούς, αγοράζει στο πιτς φιτίλι εκατοντάδες αστικά λεωφορεία και τα ρίχνει πάραυτα στους δρόμους, χτίζει σε μια βδομάδα τόσα σχολεία ανά την επικράτεια ώστε να φτιάξει παντού τάξεις των δεκαπέντε παιδιών και γεννοβολάει ΜΕΘ στα νοσοκομεία με ρυθμό πολυβόλου.
Βεβαίως, το γεγονός ότι το οικονομικό κορονοπακέτο Τσίπρα φέρνει γέλιο (ως αστεία επανάληψη του αλήστου μνήμης προγράμματος Θεσσαλονίκης), δεν σημαίνει ότι το πακέτο Μητσοτάκη επαρκεί για να νιώσει ασφαλής ο ταλαίπωρος έλληνας πολίτης που έχει να σηκώσει κεφάλι από το 2010. Ηδη μεγάλες μάζες μετεωρίζονται πάνω στο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην κακοπληρωμένη δουλειά και στη μελλοντική ανεργία, μια ύφεση 10% για φέτος, με πιθανότατη ύφεση και του χρόνου, δεν είναι μικρό πράγμα. Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι κατακρημνίζονται προς τη φτώχεια και την αδυναμία υπηρέτησης των υποχρεώσεών τους, με το κρατικό δίχτυ να μη δείχνει ικανό να τους κρατήσει όλους πάνω απ’ το νερό. Παρά τις καλές προθέσεις των κυβερνώντων, πάντα κάποιοι ξεφεύγουν και βυθίζονται στην άβυσσο.
Ο καλοπροαίρετος κοινός νους καταλαβαίνει βεβαίως δυο βασικά πράγματα. Οτι, πρώτον, η κρίση είναι εξωγενής (άρα δεν ευθύνεται η κυβέρνηση) και πως αν δεν είχε σκάσει παγκοσμίως η πανδημία, σήμερα θα τα πηγαίναμε καλύτερα από την οκταετία 2010-2018. Δεύτερον, ότι το κράτος δεν διαθέτει απεριόριστο χρήμα να μοιράσει σε όλο τον πληθυσμό (και ας λέει ο Αλέξης), είμαστε ακόμα πολύ κοντά στα χρόνια που ζυγίζαμε το πλεόνασμα με τη ζυγαριά του φαρμακοποιού, ελπίζοντας σε μια υποδιαίρεση της μονάδας υπερπλεόνασμα που θα κατέληγε σε κάποιο γλίσχρο ετήσιο επίδομα. Τώρα τα δισ. έρχονται κατά κύματα ανά τρίμηνο, και πάλι δεν φτάνουν. Πλην ο κοινός νους δεν μπορεί να μείνει αιωνίως καλοπροαίρετος, οι απλήρωτοι λογαριασμοί και το άδειο ψυγείο της οικογένειας αλλοιώνουν τη λογική, φουντώνουν τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα και τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές συμπεριφορές. Ο Μητσοτάκης δείχνει να το καταλαβαίνει, αλλά τα όπλα του δεν είναι απεριόριστα. Τουναντίον, ο Τσίπρας κάνει ένα θεμελιώδες λάθος. Οταν υποδαυλίζει τις αντισυστημικές συμπεριφορές, δεν του περνά διόλου απ’ το μυαλό ότι πλέον έχει και ο ίδιος καταταγεί οριστικά στις συστημικές δυνάμεις. Προσπαθώντας να σκοτώσει τον Κυριάκο, πυροβολεί το ίδιο του το κεφάλι.