Πολλά έχουν ειπωθεί και μπορούν να ειπωθούν ακόμη για τις δημοσκοπήσεις: Για την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της ΝΔ, με προβλέψεις για ποσοστά πάνω από το 2019 και περισσότερα από το άθροισμα του δεύτερου και του τρίτου, για το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη για τη δεύτερη θέση –που βέβαια είναι στα όρια του στατιστικού σφάλματος, αλλά και πάλι–, για την άνοδο του Κυριάκου Βελόπουλου, για το αίνιγμα της αδιευκρίνιστης ψήφου που καταγράφεται πολύ ψηλά για τρεις εβδομάδες πριν τις κάλπες και μπορεί να έχουμε εκπλήξεις το βράδυ της 9ης Ιουνίου.
Αλλά αυτά είναι πάνω κάτω γνωστά, η παγιωμένη εικόνα δεν άλλαξε ούτε στο κύμα των τελευταίων γκάλοπ. Μια λεπτομέρεια όμως στην έρευνα της Pulse είχε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον: Ποιον θεωρούν καταλληλότερο για Πρωθυπουργό οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ψηφοφόροι του ευρύτερου Κέντρου (από την Κεντροδεξιά έως την Κεντροαριστερά) και ποιον οι υπόλοιποι.
Σύμφωνοι, και εδώ η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εντυπωσιακή: τον πρόεδρο της ΝΔ θεωρούν ως καταλληλότερο για Πρωθυπουργό, όχι μόνο οι ψηφοφόροι που δηλώνουν Κεντροαριστεροί, Κεντρώοι ή Κεντροδεξιοί, αλλά και οι υπόλοιποι, τους οποίους, για την οικονομία της συζήτησης, θα μπορούσαμε να εντάξουμε στο προφίλ μιας αντισυστημικής ψήφου. Καμία έκπληξη και εδώ.
Το ενδιαφέρον είναι πώς βλέπουν οι δύο αυτές ομάδες –και οι δύο ετερόκλητες αλλά με ένα αόρατο νήμα να τους δίνει την απαραίτητη συνοχή– τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη –ιδίως μάλιστα τον δεύτερο, που, δημοσκοπικά μιλώντας, φαίνεται να έχει χάσει σε αυτές τις ευρωκάλπες την ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε δεύτερο πόλο ενώ έχει διαπιστωθεί η δυσκολία του στο να φανεί «πρωθυπουργίσιμος».
Παρά, λοιπόν, τη νυσταλέα προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και του ιδίου προσωπικά, ο κ. Ανδρουλάκης εμφανίζεται ως δεύτερος στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός στους ψηφοφόρους του ευρύτερου κεντρώου χώρου, οι οποίοι φαίνεται ότι δεν τσιμπάνε και τόσο από το ευτελές τικτοκικό σόου του κ. Κασσελάκη.
Ομως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι έκτος (6ος!) στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός στους αντισυστημικούς ψηφοφόρους, πίσω ακόμα και από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και πολύ κοντά πια σε τύπους όπως ο Δημήτρης Νατσιός της «Νίκης».
Και εδώ φαίνεται να εντοπίζεται ένα στρατηγικό λάθος που έχουν κάνει στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ή έχει κάνει προσωπικά ο κ. Ανδρουλάκης: με τη ρητορική τους μοιάζουν να προσπαθούν εδώ και καιρό να απευθυνθούν σε έναν χώρο στον οποίο δεν υπάρχει κανένα κοινό για αυτούς. Δεν τους ακούν καν, ή, αν θέλετε, προτιμούν άλλους που τα λένε ακόμα πιο ακραία (ο κ. Βελόπουλος με τις κηραλοιφές και τις επιστολές του Ιησού είναι τρίτος στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός μεταξύ αυτών των ψηφοφόρων).
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επιμένει στην πολιτική συνταγή της γενικευμένης και συχνά επί προσωπικού καταγγελίας του κ. Μητσοτάκη –«αλαζονικός», «παρακράτος», «δυσφημεί τη χώρα» κλπ.– ενώ την ίδια ώρα αρέσκεται στο να περιγράφει μια Ελλάδα με τα μελανότερα των χρωμάτων, χωρίς κράτος δικαίου, με μεγάλη φτώχεια και ανασφάλεια. Δημιουργεί τον θόρυβο που θέλει, αλλά που δεν αφήνει να ακουστούν οι προτάσεις του. Ακόμα και όταν σε κάποια σημεία έχει δίκιο –ας πούμε, ήταν εκείνος που πρώτος ανέδειξε το στεγαστικό πρόβλημα και έτσι κινητοποιήθηκε μετά η κυβέρνηση, ενώ οι ενστάσεις του για τον νόμο των ιδιωτικών ΑΕΙ ή την επιστολική ψήφο στις εθνικές εκλογές είχαν βάση– ο τρόπος που το κάνει είναι πότε άτσαλος, χωρίς επαρκείς εξηγήσεις, πότε αρνητικός και σταθερά επιθετικός. Ενας τρόπος που απευθύνεται περισσότερο στα άκρα, τα οποία όμως δεν έχουν καμία πρόθεση να τον ακούσουν και λιγότερο στο Κέντρο τους ψηφοφόρους του οποίου αποξενώνει, ή δεν κερδίζει όσους ενδεχομένως θα του άξιζε.
Και όμως, χώρος για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς της άκρατης υμνολογίας στην pro business πολιτική, υπάρχει, το αποδεικνύει ο Ραφαέλ Γκλικσμάν στη Γαλλία. Ομως τη μάχη την κερδίζει αυτός που ορίζει σωστά το πεδίο όπου θα τη δώσει. Και στο ΠΑΣΟΚ τη δίνουν εδώ και καιρό σε λάθος μέρος.