Μεγαλώνεις. Ευλογημένη υπόθεση οι ηλικίες σκαλοπάτι σκαλοπάτι. Βέβαια, μερικές καταστάσεις σε μεγαλώνουν βιαίως. Το λέμε «Ωριμάζεις». Μερικοί κατορθώνουν εσαεί νεανική ψυχή, δηλαδή φτερουγίζουν νιάτα, μ’ ελεύθερο μυαλό να αρμενίζει άφοβα σε «Μήπως;», σε «Μπορεί να είναι κι έτσι;». Το ερωτηματικό είναι υγεία, αλίμονο στην τελεία. Οπως όμως και να έχει… Μεγαλώνεις. Ανάποδα δεν πάει ο χρόνος, ό,τι και να κάνεις.
Τη σκέφτομαι συχνά. Στα ξαφνικά περνάει το κορίτσι από το μυαλό μου. Το κορίτσι, «Μεγάλη» μονομιάς. Τόσα που ακούσαμε για εκείνη, 12 χρονών κορίτσι. Τόσο που με μάρκαρε εκείνος ο διάλογος. «Πού είσαι; Γιατί δεν απαντάς; Ψάχνω πέντε ευρώ ν’ αγοράσω μαύρο», «Μαμά, άσε με να ηρεμήσω. Ηρθα για να ηρεμήσω»… 12 χρονών κορίτσι. Η κουβαλήτρα. Στράφι πήγε η παιδικότητά της. Εκ γενετής καταδικασμένη να γλείφει τις πληγές της, μονάχη. Βαθιά ορφανή. Η μάνα της πλέον βγήκε στη σέντρα. Ο πατέρας τη σκαπούλαρε. «Ναρκομανής, μπαινόβγαινε στη φυλακή» είπαμε και σχόλασε η πατρότης.
Συχνά σκέφτομαι το κορίτσι… «Μεγάλη». Πιο μεγάλη από μεγάλη. Γριά, το κορίτσι. Τόσο που παρατήρησαν τα μάτια-ματάκια της, τα σιχαμένα των ανδρών. Τόσο που θα μελέτησε οδοντοστοιχίες και θα μύρισε χνώτα και ιδρώτα και σπέρμα και βρώμα και λέξεις άγριες, της κάβλας και σιχαμερογλυκερές. Ενας, αφού την πήδηξε, της είπε και «Να προσέχεις». Πνιγήκαμε, ρε φίλε, στη συμπόνοια. Τόσα που άγγιξε το κορίτσι «Μεγάλη», όργανα γεννητικά, τόσο που της έσπρωξαν το κεφάλι κάτω… Φτου! Και ξανά φτου! Πώς έμπαινε σε αυτοκίνητα, πώς έμπαινε σε οίκους ανοχής; Το ανοχής… Τι κυριολεξία! Και τώρα, σαν μεγάλη από τη γέννα της, σαν θαρραλέα, καλείται κι άλλους ν’ αναγνωρίζει. Και παράλληλα, πάντα στην έγνοια της τόσα αδέλφια. Στην πλάτη της φορτωμένα. Και μια μάνα. Στην πλάτη της φορτωμένη. Και ένας «κάπου» πατέρας… Στην πλάτη της φορτωμένος. Πόσα χιλιόμετρα πλάτη αναλογούν σε 12 χρόνων κορίτσι!
Τη σκέφτομαι συχνά. Ο δρόμος της, χωρίς επιστροφή. Αν μια φορά τα διάβηκες όλα αυτά… Γριά. Αραγε, να υπήρξε ποτέ, έστω και μια μέρα σε όλη τη ζωή της, παιδί;