Και τότε το μικρό παιδάκι θύμωσε και άρχισε να χτυπάει τα ποδαράκια του στο πάτωμα με τσαντίλα και πείσμα και είπε: «Δεν μιλάω σ’ αυτό το παιδάκι!». Είναι μερικές σελίδες, στιγμές της Ιστορίας, που σε τρομάζει το ανάστημα αυτών που κυβερνάνε, όπως μετριέται σε χαμηλές ενέργειές τους.
Αναφέρομαι στον Ρίσι Σούνακ, τον βρετανό Πρωθυπουργό, που συμπεριφέρθηκε σαν κακομαθημένο παιδάκι προς τον έλληνα Πρωθυπουργό, ακυρώνοντας την επίσκεψή του, μετά τις δηλώσεις του τελευταίου στο BBC αναφορικά με τη διαχρονική απαίτησή μας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι η συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Λάουρα Κούνσμπεργκ ήταν εξαιρετική. Με κορυφαίο απόσπασμά της: «Δεν είναι για μας θέμα επιστροφής, τα Γλυπτά ανήκουν στην Ελλάδα και εκπλάπησαν. Για εμάς είναι ζήτημα επανένωσης, δηλαδή πού μπορείς να θαυμάσεις καλύτερα αυτά τα σημαντικά μνημεία. Αν κόβαμε μισή τη Μόνα Λίζα και η μισή ήταν στο Λούβρο, τι θα συνέβαινε;».
Σε έναν των ημερών μας κόσμο εξαιρετικά οχλαγωγικό, ο λόγος του με το «πιασάρικο» επιχείρημα της Μόνα Λίζα έκανε όσο θόρυβο επιβαλλόταν να κάνει. Γενικώς (και «ως συνήθως») με τον Μητσοτάκη, «έξω πάμε καλά». Είναι ο κοσμοπολιτισμός του, είναι η γνώση της κάθε γλώσσας, είναι ακόμα και η γλώσσα του σώματος που τον δείχνει ισοϋψή απέναντι σε κάθε χώρα, μικρή, μεγάλη, «αυτοκρατορία».
Το θέμα και η αγωνία μας είναι να αξιωθούμε την ίδια αποφασιστική, αμετακίνητη στάση και στα εσωτερικά μας χρόνια ζητήματα. Μακάρι η κυβέρνηση να προχωρήσει ακάθεκτη σε κάθε είδους μεταρρύθμιση χωρίς να καθυστερήσει στιγμή και χωρίς να τραμπαλιστεί από φωνές ανιαρά προβλέψιμες.
Μακάρι, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, το Νομοσχέδιο Φλωρίδη για τη Δικαιοσύνη να υποστηριχθεί, να γίνει πράξη. Μακάρι εκείνο το χτικιό «αναβολή», που ο πελάτης γίνεται έρμαιο, «μπαλάκι» δικηγόρων, σε ένα τόσο δαπανηρό, χρονοβόρο και υποτιμητικό πηγαινέλα… Μακάρι, μακάρι, ένα σωρό «μακάρι» διαρκείας για κάθε τομέα που αιμορραγεί και μας ξεμπροστιάζει ως ένα χάλασμα με περιποιημένη πρόσοψη.
Παρακολουθώντας τον έλληνα Πρωθυπουργό να δίνει συνέντευξη και ακολούθως να πρωτοστατεί στα διεθνή νέα, είχα αντικρουόμενα συναισθήματα. Περήφανη ως Ελληνίδα και παραλλήλως διαχρονικά μπαϊλντισμένη για μισές δουλειές που δεν καταλήγουν ποτέ σε καμία ολοκληρωμένη.
ΥΓ. Αξιοθαύμαστο το γεγονός της σύμπλευσης όλων των κομμάτων αντιπολίτευσης με τη στάση του έλληνα Πρωθυπουργού. Αντε και στα πάτρια για κάθε αυτονόητο ως αυτονόητο.