O ελληνικός (και ο ευρωπαϊκός) πληθυσμός μειώνεται, ενώ ταυτόχρονα το χάσμα της ευημερίας μεταξύ αναπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου διευρύνεται. Κάτι θα πρέπει να γίνει διαφορετικά, αν οι «υπνοβάτες» της Δύσης επιθυμούν να επιβιώσουν.
Oσο εξελίσσεται η νέα φάση της πολιτικής αντιπαράθεσης με φόντο τις πυρκαγιές, οι περισσότεροι φάνηκε να μην δίνουν τη δέουσα σημασία σε μία ανησυχητική είδηση των ημερών.
Έπειτα από τη δεκαετή περίοδο της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, ανακοινώθηκε προ ημερών από την ΕΛΣΤΑΤ ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά περίπου 400.000 άτομα, από τα 10,8 εκατομμύρια το 2011, στα 10,4 το 2021.
Ο ρυθμός της μείωσης είναι 3,5%, κάτι που σημαίνει ότι αν αγνοηθούν άλλες παράμετροι, σε 50-60 χρόνια ο ελληνικός πληθυσμός θα βρίσκεται περίπου στα 8 εκατομμύρια.
Μεθοδολογικά δεν είναι ορθό να αγνοηθούν οι άλλες παράμετροι και υπό αυτήν την έννοια η προβολή δεν είναι βέβαιο ότι θα επαληθευτεί.
Παρά ταύτα, η τάση του φαινομένου θα πρέπει να απασχολήσει και να οδηγήσει σε μία πολλαπλή αφύπνιση. Κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, εκπαιδευτική κ.ο.κ.
Όσο ο πληθυσμός της Ελλάδας (και της Ευρώπης) μειώνεται, στην ευρύτερη περιοχή μας αυξάνονται οι εστίες κρίσης, με πολλαπλές εκφάνσεις: κλιματικές αλλαγές, γεωπολιτικές αναταράξεις, επισιτιστικές και ενεργειακές κρίσεις, θα προκαλέσουν μεταναστευτικά κύματα, τα οποία αν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως και καταλλήλως, θα πνίξουν τον κόσμο, που οι υπνοβάτες της Δύσης θεωρούν τώρα αναπτυγμένο. Οφείλει κανείς να αντιληφθεί σήμερα και να δει υπό διαφορετικό πρίσμα, ότι κατά βάση η ανθρώπινη ιστορία κινήθηκε από τις μεταναστεύσεις. Και, εν προκειμένω, η δική μας χώρα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή υποδοχής των νέων κυμάτων μετανάστευσης, που θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Το «εγκαίρως και καταλλήλως» φαίνεται ότι δεν έχει συνειδητοποιηθεί. Η Δύση εξακολουθεί να θεωρεί ότι οι βίαιες παρεμβάσεις και η επιβολή «επιλογών» στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θα λύσουν ως δια μαγείας τα προβλήματα και θα διαιωνίσουν τη δική της ευημερία.
Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Αν δεν γίνει συνείδηση των δυτικών κοινωνιών και πολιτικών ηγεσιών ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της απειλής του αφανισμού της Δύσης, είναι η ταχεία και ριζική αναθεώρηση σε όλα τα πεδία, οι εκπλήξεις και οι ανακατατάξεις θα είναι δραματικές.
Η εικόνα σήμερα είναι σαφής: στις αναπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες διευρύνεται το εσωτερικό χάσμα της ευημερίας. Ταυτόχρονα, σε παγκόσμια κλίμακα οι πληθυσμοί που διαβιούν στα όρια της εξαθλίωσης αυξάνονται, ενώ ο δημογραφικός αφανισμός των «αναπτυγμένων» προχωρεί με ταχύτητα.
Τι σημαίνουν αυτά και πώς αντιμετωπίζονται; Δύσκολες οι απαντήσεις, όμως αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει η εποχή και οφείλει κανείς να βρει τις ενδεδειγμένες λύσεις.
Το σίγουρο είναι ότι οι συνθήκες διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον αναπτυσσόμενο κόσμο θα πρέπει να βελτιωθούν. Και παράλληλα, ότι όλα όσα γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες για τα κοινωνικοπολιτικά μας συστήματα, τις διεθνείς σχέσεις, τα μέσα και τα δίκτυα παραγωγής, την κοινωνική ασφάλιση, την μετανάστευση, την εκπαίδευση και πολλά άλλα, θα πρέπει να επανεξεταστούν.
Με λίγα λόγια, η Δύση οφείλει να μεριμνήσει για την ευημερία του αναπτυσσόμενου κόσμου και την ίδια στιγμή να αναθεωρήσει το σύνολο σχεδόν της πολιτικοκοινωνικής της προσέγγισης, αν θέλει να επιβιώσει.