Σεντόνια μήκους ενός μέτρου, με ονόματα υποψήφιων δημοτικών συμβούλων. Το πιο ασόβαρο, το πιο πολιτικάντικο νέο συνήθειο. «Νιώθω μεγάλη τιμή για την πρόταση να είμαι υποψήφιος… με επέλεξε… νιώθω ευθύνη…». Οχι, αγαπημένοι μου, δεν σας έκανε καμία τιμή για να νιώθετε υποχρεωμένοι.
Αντιθέτως, πρέπει να σας ευγνωμονεί που δουλέψατε σκληρά με αντίτιμο μια φωτογραφία σας στο πλευρό του μπροστάρη, που την επομένη θα έχει –όπως και να έχει– θέση, ενώ εσείς πιθανότατα όχι. Λιώσατε παπούτσια, τραμπαλίσατε την αξιοπρέπειά σας, γίνατε φορτικοί, κυρίως όμως λάβατε μέρος σε έναν νεφελώδη διαγωνισμό νεφελωδών ικανοτήτων, νεροκουβαλώντας ψήφους.
Τα λέω σκληρά; Αλήθεια, δεν θέλω να προσβάλω κανέναν υποψήφιο.
Δείτε, παρακαλώ, πιο πλατιά αυτό που καταγγέλλω.
Οι δήμαρχοι θα διαχειριστούν τεράστια ποσά. Αρα πρέπει να επιλέξουν τους πλέον κατάλληλους συνεργάτες. Εκ των σεντονιών δικαιούμαι να πιστεύω ότι, εξυπνακίστικα, βολικά, εκχώρησε ο εκάστοτε δήμαρχος αυτό που είναι πρωτογενές καθήκον του, ήτοι να επιλέξει και να προτείνει μια ομάδα κατάλληλων.
Είναι άραγε τα σεντόνια ένδειξη ότι «πνιγήκανε» σε τόσο πολλούς κατάλληλους που δεν ξέρανε ποιον να πρωτοδιαλέξουν; Ή ότι βρήκανε κόσμο και λαό να τους κάνει τη δουλειά και μάλιστα νιώθοντας κολακευμένοι;
Εν τέλει κατόρθωσαν ακόμα και αυτό να το καταλήξουν φαιδρό. Πώς λοιπόν οι τόσοι υποψήφιοι να μη βομβαρδίζουν ψηφοφόρους; Πώς αντιστοίχως ο ενσυνείδητος ψηφοφόρος να επιλέξει με νου και γνώση και υπευθυνότητα όταν εύκολα αντιλαμβάνεται τι παίζεται; Εχουν αναλογιστεί πόσο κόσμο πήραν στον λαιμό τους φουσκώνοντάς τους τα μυαλά ότι είναι κατάλληλοι για υποψήφιοι;
Τα ιδρωμένα σεντόνια εκατοντάδων υποψηφίων… Θλίψη σε τόσες θλίψεις. Η πολιτική ραγδαία ξεπέφτει σε παιχνίδι.