Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν όργανα, πολλά όργανα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα, στρατηγικά, διαχειριστικά, κεντρικά, περιφερειακά, τοπικά, θεματικά, ενδιάμεσα, προσωρινά, διαρκή, στιγμιαία. Εχει Κεντρικές Επιτροπές, Περιφερειακές Επιτροπές, Τοπικές Επιτροπές, Πολιτικές Γραμματείες, Εκτελεστικές Γραμματείες, Συνέδρια, Διαρκή Συνέδρια, εκτακτα Συνέδρια, Εφορευτικές Επιτροπές, Εκλογικές Επιτροπές, Τάσεις, Ομάδες και κάθε λογής υπο-ομάδες ων ουκ έστιν αριθμός.
Γενικώς, η αριστερά και ειδικώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ως (πρώην;) κόμμα της Αριστεράς, έχουν φετίχ με τα κομματικά όργανα. Είναι το στήριγμά τους, το φετίχ τους, ο τρόπος που οργανώνουν τα πράγματα γύρω τους. Είναι τα τείχη τους και τα ορμητήριά τους, είναι το καταφύγιό τους, το προσευχητάρι τους, το μελετητήριο, το εικόνισμά τους. Αριστερά χωρίς όργανα είναι πρωινός καφές χωρίς τσιγάρο, σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, πλύσιμο των ποδιών δίχως να έχεις βγάλει τις κάλτσες σου.
Ο Κασσελάκης ξέρει πολύ περισσότερα πράγματα για το ψευδοκράτος στην Κύπρο από όσα γνωρίζει για τα κομματικά όργανα. Κοντολογίς, δεν ξέρει τίποτα. Και είναι λογικό. Στην Αμερική μεγάλωσε, εκεί είναι τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο και όχι διάφοροι τύποι που κλείνονται σε ένα δωμάτιο και ζυμώνονται με τις ώρες, έχοντας αυτο-ονομαστεί «όργανο». Αφήστε που δεν είχε περάσει ποτέ ούτε από τον περίβολο κόμματος της Αριστεράς, πού να τα μάθει τα όργανα ο Κασσελάκης; Πώς να κατανοήσει τον καθοριστικό ρόλο και τη θησαυρική αξία που έχουν για τα μυαλά των παλιών του Σύριζα, που πίστευαν ακραδάντως ότι ανήκουν σε κόμμα της Αριστεράς;
Μεταξύ μας τώρα, δεν έχει και άδικο ο Κασσελάκης να μην πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς δουλειά κάνουν αυτά τα περίφημα όργανα, που όλοι οι δικοί του τον συμβουλεύουν να τα καταλάβει. Αυτός έχει εφεύρει την έννοια του «αδιαμεσολάβητου», που σημαίνει πάει στο λασπωμένο σπίτι της κυρα-Ευλαμπίας, βγάζει τα παπούτσια του, την αγκαλιάζει, της φτυαρίζει τον πηλό από το σαλόνι, της μεταφέρει το ψυγείο στην άλλη γωνιά της κουζίνας, σκλαβώνει την ψυχή και τη διάνοιά της και την κάνει για πάντα δική του. Ετσι γίνεται η δουλειά στην Αμερική, είναι ανάγκη δηλαδή ανάμεσα στον Κασσελάκη και την κυρα-Ευλαμπία να μεσολαβήσουν δυο Κεντρικές Επιτροπές, δυο Πολιτικές Γραμματείες και άλλα τέσσερα διαφορετικά κομματικά όργανα;
«Και όμως, πρέπει», του απαντά ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Βούτσης, ο Τσακαλώτος, που ακούνε αυτά τα «αδιαμεσολάβητα» και παθαίνουν υστερία. Υστερία όμως έχουν πάθει και Kasselistas, οι δικοί του πραιτοριανοί δηλαδή, που του λένε πως αν δεν αποκτήσει πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή, στην Πολιτική Γραμματεία, στα Περιφερειακά Οργανα και στο Συνέδριο, είναι σαν μην έχει πάρει την αρχηγία. Ο Κασσελάκης όλα αυτά τα θεωρεί απολύτως περιττά, τα θεωρεί κάτι σαν τα bunkers του Εμβέρ Χότζα στην Αλβανία, που παρά τις κραταιές οχυρώσεις και τον απίθανο αριθμό τους αποδείχτηκαν ντιπ άχρηστα. Το καθεστώς φυλασσόταν από 750.000 πολυβολεία και έπεσε δίχως να πέσει σφαίρα. Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε εκατό όργανα και ο ξενομερίτης Κασσελάκης πέρασε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας σε παραλία με παιδικά φρούρια.
Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, θα ζήσουμε τη μάχη Κασσελάκη να καταλάβει τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Και τις συζητήσεις του με τους ομπρελάδες και τους αχτσιογλικούς, ενώ ολοφάνερα μιλούν γλώσσες από άλλα σύμπαντα. Θα το ζήσουμε λοιπόν και αυτό. Νέα Κασσελακιάδα εν όψει, τώρα «το γιουρούσι στα όργανα και οι αριστεροί που φυλάττουν Θερμοπύλες». Βαρεθήκαμε πια και τον έχουμε στο κεφάλι μας μόλις έναν μήνα…