Οι ειδήσεις για τα εμβόλια που ετοιμάζονται να μοιραστούν στην ανθρωπότητα είναι ο λόγος που δεν έχω ακόμα βαρέσει το κεφάλι μου στον τοίχο. Του σπιτιού μου τον τοίχο, εννοείται, αφού εκεί μέσα περνάω τη ζωή μου τελευταία. Και θα την περνάω, από ό,τι φαίνεται, για κάποιον καιρό ακόμη, τουλάχιστον ως το νέο έτος. Με καμιά βδομάδα, ίσως, ενδιάμεσα, κατά την οποία θα μου επιτραπεί να πάω να βάψω τη ρίζα ή να αγοράσω κάνα γιορτινό δώρο. Αυτό είναι το καλό σενάριο, μπορεί να υπάρξει και χειρότερο. Οι αριθμοί, εκείνοι που ακούμε κάθε απόγευμα στην καθημερινή ενημέρωση περί κορονοϊού, θα δείξουν.
«Το εμβόλιο έρχεται»: Μια φράση που λειτουργεί μέσα μας καλύτερα κι από αντικαταθλιπτικό. Δεν ξέρω για εσάς, σε εμένα πιάνει. Έχω κολλήσει στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή την τελευταία καλή είδηση, ότι η Γερμανία προετοιμάζεται για την έναρξη του εμβολιασμού πριν από το τέλος τους έτους. Την κοιτάω και παίρνω δύναμη, και σκέφτομαι θετικά: Πλησιάζουμε αδέλφια, κάντε υπομονή, κρατηθείτε, ο εφιάλτης τελειώνει!
Ελπίζω, βέβαια, να μην αρχίσει άλλος εφιάλτης μετά. Εκείνος που ξεκινά με το αντί- μπροστά. Εκείνο το αντί- της άγονης και επικίνδυνης, για την κοινωνία, αντίδρασης. Το συνάντησα μια μέρα μπροστά μου, σε ανύποπτο χρόνο. «Μετακίνηση 2», για τον φούρνο. Συνάντηση με γειτόνισσα, στην ουρά για εξυπηρέτηση. Σύντομο κουβεντολόι, όσο πλησιάζουμε το ταμείο:
– Τι τραβάμε…, μου λέει με το νεύμα συγκατάβασης, με το οποίο ξεκινάνε οι περισσότερες συζητήσεις τελευταία.
– Αφήστε τα, της λέω. Δεν παλεύεται. Αντε να έρθει το εμβόλιο να τελειώνουμε!
– Και ποιος μας λέει ότι αυτό το εμβόλιο είναι ασφαλές; Το έχουν δοκιμάσει;
– Ε… Ναι. Εκαναν δοκιμές, γι’ αυτό το βγάζουν, ψελλίζω.
– Τόσο βιαστικά; Δεν υπάρχει περίπτωση, κάτι βρωμάει εδώ! Δεν το διακινδυνεύω!
Είναι προφανές, η εν λόγω κυρία έχει συμμετάσχει με τη φαντασία της στις κλινικές δοκιμές των φαρμακευτικών, έχει εργαστεί, με τη φαντασία της και πάλι, δίπλα στους επιστήμονες κι έχει βγάλει το πόρισμά της. Ο,τι και να της πεις, και το πιο ισχυρό επιχείρημα, θα προσκρούσει στο μπετόν αρμέ πιστεύω της και θα πέσει κάτω, αποδυναμωμένο. Καλύτερα ν’ απομακρυνθείς μ’ ελαφρά.
Το θέμα είναι, βέβαια, πόσο θα μπορέσεις ν’ απομακρυνθείς από τέτοιου είδους απόψεις και κυρίως, στάσεις, αν υποθέσουμε ότι οι απόψεις περνούν από τη θεωρία στην πράξη. Το εμβόλιο έρχεται, αλλά η ανοησία δεν φεύγει. Κι όπως εμφανίζονταν ως τώρα διάφοροι αρνητές του κορονοϊού, έτσι θ’ αρχίσουν να εμφανίζονται οσονούπω και αρνητές του εμβολίου. Ηδη, ξεπροβάλλουν το κεφάλι από το λαγούμι τους και βγάζουν τις πρώτες κραυγές.
Δεν είναι ανάγκη να είναι όλοι τους οπαδοί του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Σκληροπυρηνικοί πολέμιοι όλων των εμβολίων. Μπορεί να είναι αμφισβητίες του εμβολίου κατά του κορονοϊού, επειδή κάτι δεν τους κάθεται καλά στο συγκεκριμένο. Οπως η γειτόνισσα στον φούρνο, αυτής δεν της κάθεται καλά το γρήγορο του πράγματος. Θα ήθελε να βγουν τα εμβόλια αργότερα για να είναι σίγουρη. Να πεθάνουν μερικά εκατομμύρια ακόμη, δηλαδή, να κάτσουμε άλλον ένα χρόνο σπίτια μας εσώκλειστοι πολιορκημένοι, να βαρέσουμε τα κεφάλια μας στον τοίχο, στο τέλος.
Πώς θα προστατευτούμε από αυτούς; Από τους επικίνδυνους αντιδραστικούς που, όταν με το καλό φτάσει το εμβόλιο, θα αρνηθούν να το κάνουν ή, έστω, θα μπαίνουν σε διλήμματα και θα καθυστερούν;
Πόσοι είναι όλοι αυτοί, θα μου πείτε. Η έρευνα που δημοσίευσε πρόσφατα ο «Guardian», για τους υποστηρικτές συνωμοσιών για την πανδημία, δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστική. Για την ακρίβεια, λέει ότι η Ελλάδα και η Νιγηρία είναι πρώτες στη λίστα των χωρών που πιστεύουν ότι η θνησιμότητα από τον κορονοϊό είναι μικρότερη από αυτή που μας ανακοινώνουν και ότι όλο αυτό γίνεται για να περιοριστούν οι ελευθερίες μας. Σχεδόν 1 στους 2 Ελληνες, σύμφωνα με την έρευνα, δηλώνει υποστηρικτής της παραπάνω θεωρίας.
Μια άλλη μελέτη, της Ira Media (με τίτλο «The New Normal – Short & Long Term Effects»), αναλύοντας μια σειρά από στοιχεία, έρευνες και δημοσιεύματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό, διαπίστωσε ότι τον Αύγουστο, το 44% των ενηλίκων στη χώρα δεν ήθελε να εμβολιαστεί (το αντίστοιχο ποσοστό τον Ιούνιο ήταν 22,4% και τον Ιούλιο 34,1%). Στην ουσία, δηλαδή, διαπίστωσε ότι οι αρνητές του εμβολίου διπλασιάστηκαν σ’ ένα μήνα. Μπορεί τώρα που ζόρισαν ξανά τα πράγματα, το ποσοστό να έχει πέσει. Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές, η παραπληροφόρηση και τα fake news, που ακόμα και τώρα, με τα ζόρια, κυκλοφορούν εκεί έξω, δεν είναι καλά σημάδια.
Τι νόημα έχει ένα εμβόλιο, αν δεν το κάνουν όσοι πρέπει να το κάνουν; Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να το απαντήσεις.
Και για να επιστρέψω στο βασικό ερώτημα: πώς θα διασφαλίσουμε ότι το εμβόλιο θα λειτουργήσει; Πώς θα προστατευτούμε από την ανοησία των αντιδραστικών, που ζουν ανάμεσά μας;
ΥΓ. Στους παιδικούς σταθμούς, ζητάνε χαρτί με τα εμβόλια του παιδιού για να το γράψουν. Θα μπορούσε και ο εμβολιασμός κατά του κορονοϊού να είναι υποχρεωτικός σε κάποιες περιπτώσεις. Λέω εγώ τώρα…