Με μία ανακοίνωση που διαβάζεται σε θέατρα της χώρας, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών καταγγέλλει τον ανασταλτικό χαρακτήρα που δόθηκε στην έφεση Λιγνάδη, επισημαίνοντας ότι η απόφαση αντίκειται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Παράλληλα αναφέρεται και σε άλλες υποθέσεις που απασχολούν την κοινή γνώμη και ανησυχεί για την εκδίκαση των εφέσεων της Χρυσής Αυγής.
Πρώτον να αρχίσουμε από τα θετικά -το ΣΕΗ αναγνωρίζει το δικαίωμα των καταδικασθέτων, ακόμα και για ειδεχθή εγκλήματα, στην έφεση. Και κατά δεύτερον, να δούμε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις. Το Σωματείο καταγγέλλει μία δικαστική απόφαση. Ε, και; Αύριο που θα ξεκινήσει το Πρωτάθλημα μπορεί να καταγγείλει τον καταλογισμό ανύπαρκτου οφσάιντ. Και μεθαύριο ενδεχομένως να συνταχθεί πίσω από τον Στέφανο Τσιτσιπά αν αρπαχτεί με κανέναν διαιτητή. Εχει κανένα θεσμικό βάρος και αποτύπωμα η ανακοίνωση του ΣΕΗ; Θα είχε αν κατήγγειλε την εκτέλεση του Μελέτη στις «Αγριες Μέλισσες». Διότι και εκεί περί δικαστικής απόφασης επρόκειτο, αλλά ήταν και καραμπινάτη περίπτωση σεναριακής αναλγησίας γιατί δεν τον έστειλαν μαζί με την Πηνελόπη στο Παρίσι.
Στην ανακοίνωση του, το ΣΕΗ, υποστηρίζει ότι δεν ζούμε σε κράτος δικαίου. Θα μπορούσε να λέει ότι ζούμε σε κράτος ελεγχόμενο από aliens. Είναι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούν τον χώρο δουλειάς για να πουν την άποψή τους. Αν όλο αυτό προκαλεί πια τόση δυσφορία, θα έπρεπε να κατεβάζουμε τους ταξιτζήδες από τα αυτοκίνητα. Εντάξει, βεβηλώνεται ο χώρος και προσβάλλεται, λένε, το καλιτεχνικό προϊόν. Σιγά… Δεν περιμένει κανείς από το ΣΕΗ και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης να καταλάβει τα βασικά περί διάκρισης εξουσιών και λειτουργίας του κράτους δικαίου. Αλλά από την άλλη, δεν πρέπει να προκαλεί και σοκ αυτή η αντίδραση. Σε ένα στιβαρό κράτος δικαίου, οι θεσμοί δέχονται κριτική, αμφισβήτηση, οργή και χλεύη. Πλην όμως λειτουργούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Με σταθερότητα και ευσυνειδησία.
Για αυτό και είναι ακατανόητη η ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που ουσιαστικά απαντάει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι σαν να απευθύνεται στους ηθοποιούς. Η δικαστική εξουσία είναι η μόνη που δεν εκλέγεται άμεσα από τον λαό αν και εκδίδει αποφάσεις στο όνομά του. Οφείλει, λοιπόν, να υπομένει την κριτική, ακόμα και αν περιέχει κοινές ανοησίες και υπαινιγμούς για λαϊκά δικαστήρια. Εκεί κρίνεται η θεσμική λειτουργία, στον κουρνιαχτό, όχι στην απόλυτη ησυχία. Ούτως ή άλλως η κοινωνία δικάζει, αθωώνει, καταδικάζει. Τα κόμματα, βέβαια, οφείλουν να μετρούν τα λόγια τους και όχι να σπεκουλάρουν πάνω στην άγνοια και στον θυμό του κόσμου.
Ομοίως είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη να καταλαμβάνεται από υστερία στα social, να διαμαρτύρεται ή να απορεί, όπως ο υπογράφων, για τη συγκεκριμένη απόφαση. Δεν έγινε κάτι. Τα καφενεία δεν έβλαψαν ποτέ τη Δημοκρατία. Αρκεί και η Δικαιοσύνη, εκτός από κλειστά μάτια, να έχει και κλειστά αφτιά. Γιατί ο επόμενος που θα καταδικαστεί και δεν θα πάρει αναστολή θα πρέπει να ψάχνει τον Μπιμπίλα του ΣΕΗ για να βρει το δίκιο του.