Στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» εμφανίστηκε τη Δευτέρα 29 Μαΐου ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης. Σπανίως δίνει συνεντεύξεις, αλλά κάθε φορά που το κάνει, υπάρχει μια στιγμή που η κουβέντα στρέφεται στις δηλώσεις του περί ομοφυλοφιλίας. Και είναι μια συγκεκριμένη δήλωση του, την οποία η κάθε συνέντευξη του, των τελευταίων χρόνων, φέρνει ξανά μπροστά μας.
«Αισθάνομαι ευτυχής που ο πατέρας μου λέγονταν Γιάννης και η μητέρα μου Σοφούλα, δεν θα αισθανόμουν ευτυχής, αν και οι δύο λέγονταν Γιάννης». Το είπε σε μια συναυλία του στο Ηρώδειο, το 2019, και τον κατηγόρησαν, όπως είπε ο ίδιος σε μια άλλη συνέντευξη του πέρσι, στην εκπομπή «Προσωπικά» της Ελενας Κατρίτση, ότι είναι ομοφοβικός. «Δεν είσαι;», τον ρώτησε η δημοσιογράφος, τότε. «Για όνομα του Θεού, αν ήξεραν τη ζωή μου, θα έβλεπαν ότι οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν ομοφυλόφιλοι», απάντησε εκείνος.
Το θέμα δεν είναι αν έχουμε στο περιβάλλον μας ανθρώπους, οι δηλώσεις μας χαρακτηρίζονται ως ομοφοβικές, ανταπάντησε η δημοσιογράφος, θέλοντας, υποθέτω, να τονίσει στον καλεσμένο της το αυτονόητο. Σε αυτές τις συνεντεύξεις, όμως, δεν τονίζεται το αυτονόητο. Και σίγουρα, δεν είναι εκείνο που νικάει στο τέλος της κουβέντας.
Οταν κάποιος έχει παγιώσει μέσα του απόψεις τέτοιου είδους, δεν αλλάζει γνώμη, που να χτυπιέται ο συνομιλητής του κάτω. Που δεν χτυπιέται κιόλας, γιατί ως οικοδεσπότης της εκπομπής, προσπαθεί να φερθεί ευγενικά στον καλεσμένο του. Δεν τον στριμώχνει στη γωνία, δεν τον πιέζει, όπως, ίσως, θα έκανε μ’ έναν πολιτικό. Κάνει την ερώτηση και μετά περνάει στην επόμενη.
Ετσι, όμως, μπαίνουμε σ’ ένα φαύλο κύκλο, όπου οι ομοφοβικές απόψεις των καλεσμένων ακούγονται χωρίς αντίλογο. Ακούγονται και ξανακούγονται, για την ακρίβεια, γιατί οι παρουσιαστές της εκάστοτε εκπομπής φέρνουν τη συζήτηση στο ίδιο σημείο.
Την έφερε και ο Νίκος Χατζηνικολάου, τη Δευτέρα που μας πέρασε, έχοντας απέναντί του τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Φυσικά, πήρε την ίδια απάντηση, διανθισμένη με περισσότερες λεπτομέρειες: «Δεν ήταν ομοφοβικό το σχόλιο για το Γιάννης και Σοφία και όχι Γιάννης και Γιάννης. Αν ζούσε ο Ρήγας Φεραίος και έλεγε τώρα αυτά που έλεγε τότε, θα τον θεωρούσαμε ομοφοβικό και τόσα άλλα. Και εμένα δεν με θεωρούν ομοφοβικό οι κανονικοί Ελληνες, αλλά οι politically correct».
Στη συνέχεια, ακούσαμε για άλλη μια φορά ότι ο Σταμάτης Σπανουδάκης έχει ομοφυλόφιλους φίλους και ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι, όπως είπε, πολλές φορές είναι πιο άντρες κι από τους άντρες. Εκτός αν βγαίνουν στην πλατεία Συντάγματος με ένα μαστίγιο κι ένα σορτς. Αυτοί δεν είναι άντρες. Αυτοί θέλουν να ενοχλήσουν. «Δεν έχω τίποτα μαζί τους, έχω με τους οργανωμένους που πηγαίνουν να επιβάλουν μια άποψη», είπε.
Εδώ θα περίμενα ν’ ακούσω από την άλλη πλευρά κάτι. Μια ερώτηση, ας πούμε, που θα λειτουργούσε σαν υποσημείωση λογικής απέναντι σε μια ομοφοβική άποψη, η οποία εκφράζεται με το κλασικό μοτίβο «δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά»: «Δεν πιστεύετε ότι το Pride και η συλλογικότητα που δημιουργεί βοηθούν στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, κύριε Σπανουδάκη;». Ή «…δεν διαδηλώνουν για να επιβάλουν την άποψή τους, αλλά για να διεκδικήσουν δικαιώματα που θα έπρεπε να έχουν». Και «Ποιοι είναι οι κανονικοί Ελληνες κατά τη γνώμη σας;».
Δυστυχώς, και πάλι δεν ακούω τίποτα. Η συζήτηση συνεχίζεται και περνάει σε άλλο θέμα. Ομορφα και χαλαρά. Και μετά, ερχόμαστε όλοι εμείς και σχολιάζουμε τι ακούσαμε. Τον Σταμάτη Σπανουδάκη να επαναλαμβάνει την ομοφοβική του άποψη, σε ακόμα μια συνέντευξη. Σιγά τα νέα.
Το θέμα είναι, πια, τι δεν ακούμε στις συνεντεύξεις. Εναν αντίλογο, μετουσιωμένο σε ερωτήσεις, που να δίνει προβάδισμα στην πρόοδο και τη λογική, έναντι των ομοφοβικών απόψεων των καλεσμένων. Ειδικά όταν καλούνται να τις εκφράσουν δημοσίως, με ερωτήσεις του τύπου: «Ποια είναι η γνώμη σας για την ομοφυλοφιλία;».
ΥΓ. Μια ωραία τοποθέτηση από τον Αύγουστο Κορτώ. Συμφωνώ και επαυξάνω.