Λίγο πριν η καταβόθρα της κρίσης καταπιεί την ανεμελιά μας, το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου μετακόμισε στην οδό Ιπποκράτους. Σύγχρονο κτίριο με βιοκλιματικές εφαρμογές, να έρθουν η Google και το Facebook να πάρουν ιδέες για γραφεία. Το κτίριο ήταν εξοπλισμένο και με γυμναστήριο. Το μηνιαίο μίσθωμα ήταν 67.000 ευρώ που, με την άφιξη της κρίσης, μειώθηκε στο μισό.
Εκ των πραγμάτων, το κόμμα υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην ιστορική του έδρα με ενοίκιο 5.000 ευρώ. Εκεί, το πιο ακριβό αντικείμενο ήταν φτιαγμένο από χαρτί και δεν επρόκειτο για τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Ήταν το πόρισμα για τα οικονομικά του κόμματος που ο Ευάγγελος Βενιζέλος κλείδωσε σε ένα συρτάρι και πέταξε το κλειδί από τον φωταγωγό, πάνω στα λείψανα της Αλλαγής.
Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ είναι ότι χρωστάει περί τα 200 εκατ. ευρώ σε τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με έξοδα του φορολογούμενου. Αλλά τόσα υπολογίζεται ότι χρωστάει, χονδρικά, η Νέα Δημοκρατία, η οποία, πάντως, έχει προχωρήσει σε ρύθμιση την οποία και εξυπηρετεί. Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει με παρακράτηση του 60% της επιχορήγησης που λαμβάνει και χρειάζεται περίπου πέντε αιώνες για να ξεχρεώσει. Θα θυμάστε, βέβαια, ότι τα δύο κόμματα έπαιρναν δάνεια με εγγύηση την κρατική επιχορήγηση, εγκεκριμένα από τραπεζικά στελέχη που συχνά είχαν προωθηθεί με πολιτική παρέμβαση και εξασφάλισαν, μάλιστα, το ακαταδίωκτο για το αδίκημα της απιστίας, με ειδική νομοθετική πρόνοια.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Θόδωρος Τσουκάτος κατέθεσε στο δικαστήριο, στη δίκη της Siemens, τα εξής: «Το 2000 οι χρηματοδοτήσεις του ΠΑΣΟΚ από εταιρείες έφθασαν τα 16 δισ. δραχμές. Δεν ήταν μόνο η Siemens, ήταν και άλλες εταιρείες. Αυτές οι εταιρείες συνεχίζουν να υπάρχουν και συνεχίζουν να χρηματοδοτούν κόμματα… Οι ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις των κομμάτων ήταν ένα καθεστώς που κανείς δεν ήθελε να το ψάξει, από κανένα κόμμα. Με έκαναν αποδιοπομπαίο τράγο… Με έστειλαν εδώ ως μαύρο πρόβατο και το ΠΑΣΟΚ σφύριζε κλέφτικα».
Τι απέγιναν αυτά τα χρήματα; Προφανώς η κατάληξή τους θα περιγράφεται στο πόρισμα, το οποίο δεν γνωρίζουμε, αλλά κατέχουν πλήρως άνθρωποι που σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στην κυβέρνηση για τις πομπές της. Και δικαίως το κουνάνε, αλλά συνάμα και υποκριτικά. Η δε σιωπή του Κινήματος Αλλαγής μπροστά στα όσα λέει ο Τσουκάτος, ενοχλεί περισσότερο από όσο θα μας προκαλούσαν κάποιες φθηνές δικαιολογίες. Αντίστοιχα προκλητική είναι και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που υποδύεται την παρθένο μέσα στο καμπαρέ, λες και δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η πολιτική στη χώρα και πού αποσκοπούν οι επιλεκτικές σχέσεις με επιχειρηματίες.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι κατά πόσο όλοι αυτοί, ας πούμε του ΚΙΝΑΛ, δικαιούνται δια να ομιλούν (που θα έλεγε και ο Μένιος), όταν συλλαμβάνουν τον Πολάκη με τη γίδα στην πλάτη και τα εκατό χιλιάρικα καταναλωτικό (!) από την τράπεζα που αγαπάει τον Καλογρίτσα. Δικαιούνται. Απλώς, όταν ανοίγουν το στόμα τους, θυμόμαστε και τα εκατομμύρια που μάσησε το ίδιο στόμα από τράπεζες και επιχειρήσεις. Παρεμπιπτόντως, όταν ο Πολάκης μας λέει ότι πριν μπει στην πολιτική έβγαζε τριπλάσια χρήματα από όσα κερδίζει σήμερα από τον υπουργικό μισθό, είναι σαν να παραδέχεται ότι έπαιρνε μαύρα και φακελάκια, κάτι που, ασφαλώς, δεν δυνάμεθα να διανοηθούμε για τον αγωνιστή από τα Σφακιά.
Το αστείο δε, είναι ότι ο Πολάκης χρωστάει λίγα σε σχέση με συναδέλφους του όλων των κομμάτων που οφείλουν τα μαλλιά της κεφαλής τους σε τράπεζες, πλην όμως αρκετοί απολαμβάνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, σε βαθμό που λες ότι θα ξοφλήσουν τα χρέη τους σε μία άλλη ζωή. Βλέπετε το «πρόσωπο» που έχει ένας πολιτικός προς τις τράπεζες, δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας. Και, ναι, είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι όταν οι πολιτικοί είναι «ανοιχτοί» σε τέτοιο βαθμό, ενδεχομένως να καθίστανται ευάλωτοι και σε πιέσεις.
Το χρήμα είναι μία βασική παράμετρος της πολιτικής. Ίσως και η βασικότερη. Ακόμα και αν δεν είναι κίνητρο για να μπεις σε αυτήν, γίνεται το μέσο με το οποίο κεφαλαιοποιείται και εκφράζεται η εξουσία. Για ποιο λόγο, άλλωστε, να μπεις στην πολιτική; Αν δεν είχε να προσφέρει δύναμη, ίσως και πλούτο, θα καθόσουν στον καναπέ και θα περίμενες να σε σώσουν οι άλλοι.