Ας φύγουμε από το πρόσωπο, τον «Παλαιοχριστιανό» της Κορινθίας που αμειβόταν για τηλε-εργασία στον δήμο Ερέτριας με 1.018 ευρώ χωρίς ουσιαστικά να δουλεύει, κι ας δούμε το μοντέλο που εκπροσωπεί στο πλαίσιο του επαγγελματικού προσανατολισμού.
Στη χώρα μας, η «κανονική οδός» για τα μέλη της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, αυτή της προσπάθειας που συνδυάζεται με την ελπίδα της βελτίωσης των όρων ζωής, έχει πάψει να αποδίδει ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Για την ακρίβεια, όλο και πιο συχνά οδηγεί στην απογοήτευση και την παραίτηση: οι χαμηλές αμοιβές, η πανάκριβη στέγη, ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, το υψηλό στρες και οι υποβαθμισμένες μετά τα μνημόνια υπηρεσίες του κράτους (Υγεία, Παιδεία) συγκροτούν ένα πακέτο που οξύνει αντί να αμβλύνει την ανασφάλεια.
Τι γίνεται με την «μη κανονική οδό»; Πρoφανώς έχει αμέτρητες εκδοχές. Και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, νόμιμες και κυρίως παράνομες. Το ίδιο το πρόσωπο -ο δήθεν «Παλαιοχριστιανός» της Κορινθίας- ασφαλώς και δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Το αντίθετο.
Ωστόσο, το μοντέλο του αναχωρητισμού από μια καθημερινότητα που γίνεται χειρότερη, είναι μια εκδοχή που πολλοί την έχουμε σκεφτεί. Ορισμένοι την κάνουν πράξη, άλλοι απλά ονειρεύονται μια απόδραση. Πόσοι από εμάς δεν λέμε «μια μέρα θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο χωριό» ή πιο απλά «αυτό που κάνω δεν έχει νόημα»;
«Τι σημαίνουν αυτά;», θα πείτε. «Να πιάσουμε τις σπηλιές και τα λαγούμια;» Μα προφανώς και όχι. Ομως όσο απωθητικό κι αν είναι το παράδειγμα του κυρίου της Κορινθίας, άλλο τόσο οδηγεί σε προβληματισμούς: αυτοί που αισθάνονται εγκλωβισμένοι από τη στενότητα και τις στρεβλώσεις στη δική τους καθημερινότητα (και το εργασιακό τους περιβάλλον) βλέπουν δίπλα τους διαρκώς έναν, δύο… αμέτρητους «Παλαιοχριστιανούς».
Το μοντέλο, της λούφας, της κομπίνας και της τεμπελιάς «στην υγειά των κορόιδων», δεν αφήνει ανεπηρέαστα τα «κορόιδα». Γιατί κουράστηκαν με τους πάσης φύσεως «Παλαιοχριστιανούς» που κάθονται όταν αυτοί δουλεύουν για δύο και τρεις, που παίρνουν τα επιδόματα όταν εκείνοι τα χάνουν γιατί δηλώνουν το πραγματικό τους εισόδημα, που βολεύονται γιατί έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη», ή την… Ερέτρια, χωρίς να το αξίζουν. Και, τότε, τα κορόιδα νιώθουν ακόμη πιο μόνα. Και απογοητευμένα.
Η ακραία αυτή εκδοχή που κυριάρχησε στην επικαιρότητα, ξύπνησε μέσα σε πολλούς την αγανάκτηση για τις λιγότερο ακραίες περιπτώσεις που δυσκολεύουν τη ζωή τους. Και παράλληλα σκέψεις για όσα τους έχει στερήσει το άγχος της επιβίωσης: τον ελεύθερο χρόνο και την επαφή με τη φύση. «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρωτάνε οι γονείς το παιδί τους. Μέσα στην απογοήτευσή τους μπορεί και να εύχονται να τους πει: «Παλαιοχριστιανός».