Παρότι ακολουθώ το αξίωμα ότι δεν γίνονται υποθετικές κρίσεις στα γεγονότα, θα μπω στον πειρασμό να αναρωτηθώ: Τι θα συνέβαινε αν οι έρευνες της κοινής γνώμης είχαν προβλέψει το αποτέλεσμα των εκλογών;
Τι θα γινόταν αν οι δημοσκοπήσεις έδιναν, όλο αυτόν τον τελευταίο χρόνο, μια διαφορά υπέρ της ΝΔ που θα άγγιζε το «νταμπλ σκορ» σε σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος θα τις πίστευε;
Ποιος δεν θα αντιδρούσε;
Ποιος θα τις έπαιρνε στα σοβαρά;
Ίσως ούτε οι ίδιοι οι δημοσκόποι. Οι οποίοι ούτως ή άλλως αντιμετωπίζονται με δυσπιστία από ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης, ειδικά μετά την αποτυχία στις προβλέψεις του δημοψηφίσματος του 2015. Και οι οποίοι ούτως ή άλλως ήταν στόχος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Με το να δίνουν διαφορές 5 και 6 μονάδων υπέρ της ΝΔ, όχι 10, 15 ή 20…
Ας κάνουμε, όμως, αυτή την υπόθεση: ότι κάποια στιγμή οι ερευνητές θα έβρισκαν αυτό το +20% (ή -20%) και θα… τολμούσαν να το δημοσιοποιήσουν, έστω και προς τα κάτω.
Τι θα έκανε τότε ο Μητσοτάκης;
Τι θα έκανε ο Τσίπρας;
Για τον πρώτο μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική βεβαιότητα ότι θα έκανε ό,τι περίπου τώρα: «δεν εφησυχάζουμε, δεν θα δείξουμε αλαζονεία έτσι και επιβεβαιωθούν οι τάσεις, θα συνεχίσουμε στον δρόμο που μας δείχνει ο λαός» κ.λπ. κ.λπ. Ίσως να «γλιτώναμε» μερικά «θα» και υποσχέσεις που έδωσε τον τελευταίο μήνα, αλλά δεν θα είχε λόγο να γίνει ούτε πιο επιθετικός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε πιο διαλλακτικός απέναντι στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Ίσως πάλι να είχε μιλήσει για «αυτοδυναμία από την πρώτη Κυριακή», ίσως και όχι, για να μην ξυπνήσει τα «φαντάσματα»…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως; Στην καλύτερη περίπτωση θα αντιμετώπιζε (δημοσίως) τις δημοσκοπήσεις ως «αστείες», θα γελούσε με τα ευρήματα, όπως μάλλον θα κάναμε και πολλοί από εμάς. Στη χειρότερη θα γινόταν ακόμη πιο άγριος απέναντι στις εταιρείες, θα κατήγγειλε με πολάκεια γλώσσα τη «διαπλοκή» και τα «συμφέροντα» που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τον λαό, θα έκανε σε μέγιστο βαθμό ό,τι έκανε κάθε φορά που τα νούμερα δεν έβγαιναν. Και μάλλον δεν θα τα λάμβανε (τα νούμερα) υπ’ όψιν.
Και, όμως, αν οι τάσεις προέβλεπαν αυτό που ερχόταν, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν (αν ήθελαν…) να έχουν μια ευκαιρία: να αλλάξουν όσο είναι/ήταν καιρός. Να αντιληφθούν την πραγματικότητα, να την αποδεχθούν και να δουλέψουν για να την ανατρέψουν ή, έστω, να μετριάσουν τις απώλειες. Αυτό, δηλαδή, που καλούνται να κάνουν τώρα, με πολύ χειρότερους όρους και υπό τον οίκτο ή τη χλεύη ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Το ερώτημα είναι αν, έστω και τώρα, μπορούν να στρωθούν στη δουλειά, να «διαβάσουν» σωστά τα αποτελέσματα και την κοινωνία. Ή, αν αντίθετα θα συνεχίσουν να ζουν στην άρνηση, η οποία παρεμπιπτόντως είναι μόλις το πρώτο στάδιο του πένθους (ακολουθούν ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και η αποδοχή). Τέσσερα χρόνια μετά την ήττα του 2019, είναι πολλά για να μην έχεις καν προχωρήσει στο δεύτερο…