| CreativeProtagon
Απόψεις

Τι συνέβη τελικά με το εμβόλιο της AstraZeneca;

Η Επιτροπή (και η κυβέρνηση) έβαλε από τη μία το ρίσκο από τις παρενέργειες και από την άλλη το ρίσκο από την επέκταση της πανδημίας. Στατιστικά δικαιώνεται. Όμως όλος ο επικοινωνιακός χειρισμός του θέματος είναι για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, καθώς επιβεβαιώνει τους διστακτικούς και επιτείνει τη σύγχυση για τα εμβόλια
Κώστας Γιαννακίδης

Υπάρχει, αλήθεια, πολιτικό θέμα γύρω από το εμβόλιο της AstraZeneca; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Η κυβέρνηση λέει ότι απλώς υλοποιεί τις συστάσεις των ειδικών. Από την αντιπολίτευση υπαινίσσονται (δεν βάλλουν ευθέως) ότι η κυβέρνηση είναι που διορίζει τους ειδικούς, συνεπώς εγείρεται θέμα. Αλλωστε αυτό που απασχολεί την αντιπολίτευση τη δεδομένη στιγμή είναι να δικαιωθεί ο Αλέξης Τσίπρας, που μίλησε για ξεστοκάρισμα. Είναι όμως έτσι; Οχι ακριβώς. Ομως στο τέλος η κυβέρνηση τα έχει κάνει θάλασσα στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος.

Τελικά, τι ακριβώς συνέβη με το εμβόλιο της AstraZeneca, που, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να μας απασχολήσει στο μέλλον;

Το εμβόλιο της AstraZeneca χρησιμοποιεί αδενοϊό χιμπατζή. Σε αδενοϊό βασίζονται και το εμβόλια της Johnson & Johnson, το Sputnik και το κινέζικο. Τα εμβόλια της Pfizer και της Moderna στηρίζονται στην τεχνολογία του mRNA και θεωρούνται πιο «εύθραυστα». Οι πιθανότητες θρόμβωσης από το εμβόλιο της AstraZeneca είναι 1 στις 150.000 για την πρώτη δόση. Η εκδήλωση θρόμβωσης μετά τη δεύτερη δόση έχει πιθανότητες μία στο εκατομμύριο. Κοινώς, είναι πιο πιθανό να πάθεις κάτι από ένα φάρμακο που έχεις στο φαρμακείο του σπιτιού σου, παρά από το εμβόλιο. Ωστόσο, τα περιστατικά με παρενέργειες του συγκεκριμένου εμβολίου έχουν οδηγήσει τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη σε συνεχείς αναθεωρήσεις ως προς τις πληθυσμιακές ομάδες που το δέχονται.

Για ποιον λόγο η Επιτροπή, που αρχικά ενέκρινε τον εμβολιασμό στην ηλικιακή ομάδα 30-44, τώρα αναθεώρησε τη σύστασή της; Την περίοδο της μεγάλης επιδημιολογικής έκρηξης, τα αποθέματα σε AstraZeneca επέτρεπαν τον εμβολιασμό μεγάλων ομάδων πληθυσμού, προκειμένου να περιοριστεί η έκταση της πανδημίας. Πιο απλά, το ρίσκο από ενδεχόμενες επιπλοκές ήταν κατά πολύ μικρότερο από το ρίσκο που προκαλούσε η επέκταση της πανδημίας. Και πιο ωμά, ήταν πολύ πιο πιθανό να θρηνήσουμε ανθρώπους από την ασθένεια, παρά από το εμβόλιο. Τώρα που το επιδημιολογικό φορτίο είναι μικρότερο, θεωρείται και ασφαλές να περιμένει κάποιος ακόμα και δύο μήνες για να κάνει εμβόλιο mRNA – η υγεία του δεν διατρέχει τόσο μεγάλο κίνδυνο. Εδώ, βέβαια, εντοπίζεται και μία, ας πούμε, πονηριά: όταν διέθεσαν το εμβόλιο προς την ηλικιακή ομάδα 35-44, δεν εξήγησαν και το σκεπτικό πίσω από την απόφαση, δεν είπαν, δηλαδή, αυτά για το συγκριτικό ρίσκο. Υιοθετήσαμε το δόγμα «καλό εμβόλιο είναι το γρήγορο εμβόλιο», το οποίο, πάντως, δείχνει να δικαιώνεται από τη στατιστική κρουσμάτων και επιπλοκών. Από τη στιγμή μάλιστα που το σύστημα ουσιαστικά έδινε τη δυνατότητα για επιλογή εμβολίου, ήταν και σαν να κλείνει το μάτι και εν τέλει να δικαιώνει αυτούς που μόνταραν τα ραντεβού για να αποφύγουν το ΑΖ.

Η επικοινωνιακή ανεπάρκεια στον χειρισμό του θέματος από την πλευρά του υπουργείου δεν έχει, απλώς, επιτείνει τη σύγχυση σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Εχει δημιουργήσει φόβο. Και μπορεί να κάνουμε πλάκα με την καμπάνια για το συνέδριο γονιμότητας, αλλά έτσι και εξετάσει κανείς βήμα προς βήμα τους χειρισμούς γύρω από το εμβόλιο της ΑΖ, είναι για να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο.