Ας το πιάσουμε κατ’ αρχάς προσωπικά και φιλοσοφικά, πριν το διερευνήσουμε αμιγώς πολιτικά. Για 0,29% επί του συνόλου των Πασοκικών ψήφων, ο Παύλος Γερουλάνος πήγε από τον παράδεισο στην κόλαση. Αν ερχόταν δεύτερος, είχε όλες τις πιθανότητες με το μέρος του να κερδίσει τον Νίκο Ανδρουλάκη και να βρεθεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και (σε έναν μήνα) αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και έπειτα, όντας ένας γριφώδης αντίπαλος ενός ζορισμένου Κυριάκου Μητσοτάκη, όλες οι πιθανότητες θα ήταν ανοιχτές για αυτόν. Από το να βρεθεί Πρωθυπουργός (στο πιο ακραία θετικό για αυτόν σενάριο), μέχρι να είναι ο βασικός παίκτης των σεναρίων κυβερνητικής συνεργασίας, σε ένα ανάστατο πολιτικό σκηνικό δίχως αυτοδυναμίες.
Ως τα μεσάνυχτα της Κυριακής προς Δευτέρα, ο Παύλος Γερουλάνος στεκόταν μπροστά σε δυο πόρτες. Κι αυτή η άτιμη η μπίλια της εσωκομματικής κάλπης έκατσε μόλις 858 ψήφους χαμηλότερα, ξεκλειδώνοντάς του όχι την πύλη προς το σαλόνι που θα τον έχρηζε άρχοντα, αλλά το παραπόρτι προς το υπόγειο όπου σε τρώνε η μούχλα και η αφάνεια.
Καθότι εξαιτίας αυτού του 0,29%, ο Ανδρουλάκης κατά πάσα βεβαιότητα θα κερδίσει τον Δούκα, ενώ ύστερα από δυο-τρία χρόνια ο Μητσοτάκης θα ξανακερδίσει τον Ανδρουλάκη. Το ΠΑΣΟΚ, κρατώντας υπερηφάνως τη θέση του ΚΚΕ του Κέντρου, μικρό έως ανύπαρκτο ρόλο θα παίξει στην κινητικότητα του πολιτικού σκηνικού. Μήτε ο Ανδρουλάκης θα γίνει πρωθυπουργός ή κυβερνητικός εταίρος μήτε ο (νούμερο τρία πια στο κόμμα) Γερουλάνος οτιδήποτε.
Ούτε υπουργός Πολιτισμού, που λέει ο λόγος, για να θυμηθεί τα παλιά. Είδατε πώς τα φέρνουν η ζωή και η πολιτική; Ενα 0,29% αλλάζει τα πάντα. Σαν εκείνους τους πυροτεχνουργούς των χολιγουντιανών ταινιών που στέκονται αναποφάσιστοι μπροστά στο κόκκινο και το κίτρινο καλώδιο. Αν κόψουν το σωστό, κερδίζουν μια μακρά ζωή, παράσημο και μπόνους, αν κόψουν το λάθος, τους κλείνει κατευθείαν το μάτι ο Αγιος Πέτρος.