To «ελληνικό FBI» ξεκίνησε με τις καλύτερες συστάσεις. Στην κυριολεξία. Τους γνωρίσαμε με ονοματεπώνυμο. Μόνο οι διευθύνσεις των σπιτιών τους δεν αποκαλύφθηκαν και οι αριθμοί τηλεφώνου. Ο πλήρης κατάλογος με τα αστυνομικά στελέχη που συγκροτούν τη Διεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος διέρρευσε σε δικτυακό τόπο που ασχολείται με σχετικά θέματα.
Το γεγονός είναι αστείο αλλά και συνάμα στον πυρήνα του τραγικό. Είναι προφανές ότι κάποιοι μέσα από την Αστυνομία θέλουν να υπονομεύσουν το εγχείρημα πριν καν ξεκινήσει. Ομως ας δεχθούμε τις διαβεβαιώσεις του υπουργού για μηδενική ανοχή απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα. Ο ίδιος, άλλωστε, το πιστεύει. Το ερώτημα είναι αν η βεβαιότητά του ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Οταν συζητάμε περί οργανωμένου εγκλήματος σχηματίζουμε μια εικόνα από φιλμ νουάρ. Κάτι σκοτεινοί τύποι που κινούνται στη νύχτα, χρησιμοποιούν πληρωμένα πιστόλια, διακινούν λαθραία, κλοπιμαία και γυναικεία σάρκα. Σωστά. Μόνο που η περιγραφή δεν είναι πλήρης. Διότι για να υπάρξει οργανωμένο έγκλημα, στις περισσότερες περιπτώσεις, απαιτείται η συνεργασία βασικών αρμών του κρατικού και κατασταλτικού μηχανισμού. Το βλέπουμε πολύ συχνά, όταν εξαρθρώνεται ένα εγκληματικό δίκτυο. Ανάμεσα στους συλληφθέντες υπάρχουν κρατικοί λειτουργοί, ενίοτε και αστυνομικοί, που διευκολύνουν την κίνηση των γραναζιών. Και εκτός των άλλων, υπάρχει μια σειρά από παράνομες δραστηριότητες ή, τέλος πάντων, που βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας, όπου είναι εμφανής η «ανοχή» των φορέων ελέγχου. Και αυτή η ενοχή δεν παρέχεται, φυσικά, από την καλή τους την καρδιά.
Αν, λοιπόν, το «ελληνικό FBI» δεν σκοπεύει να εξελιχθεί σε ανέκδοτο αλλά σε σοβαρή, αποτελεσματική υπηρεσία, τότε οφείλει να φέρει τα πάνω κάτω, όχι μόνο στους δρόμους και στη νύχτα, αλλά και στα γραφεία ευυπόληπτων υπηρεσιών που είναι υπεράνω υποψίας. Ειδικά σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών είναι πολύ πιθανό να απαιτηθεί ξήλωμα και στεγνό καθάρισμα συστημάτων επιρροής και εξουσίας. Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε να τους κεράσουμε τα ντόνατ από την τσέπη μας.
Στο τέλος αυτού του δρόμου υπάρχει πάντα η Δικαιοσύνη. Διότι αν δεν υπάρχει αποτελεσματική και παραδειγματική τιμωρία, όλα τα άλλα χάνουν τη σημασία τους. Καθημερινά μαθαίνουμε για παραβατικούς που είχαν δεκαετίες ή και ισόβια στην πλάτη και όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάτι δεν πάει καλά.