Oταν ανακοινώθηκε ότι κλείνουν τα μαγαζιά, με πήρε τηλέφωνο αγρότης της Κρήτης, διαμαρτυρόμενος για το κλείσιμο ενός ειδικού καταστήματος που υπάρχει στην περιοχή του το οποίο ακονίζει τα πριόνια και τα κλαδευτήρια με τα οποία οι αγρότες κλαδεύουν αυτή την εποχή τις ελιές τους. «Χωρίς ακόνισμα δεν θα κλαδέψουμε κι αυτό θα είναι καταστροφικό για την παραγωγή μας του χρόνου» μου είπε. Αν το καλοσκεφτούμε, δίκιο είχε ο άνθρωπος.
Eνας δεύτερος επικοινώνησε μαζί μου Τετάρτη πρωί για να μου πει έντρομος ότι είχε μόλις συνειδητοποιήσει ότι τα μαγαζιά είχαν κλείσει και αυτός είχε ξεχάσει να αγοράσει μπαταρίες για τα ακουστικά του. Ήξερε ότι το πολύ σε δυο μέρες οι μπαταρίες που ήδη χρησιμοποιούσε θα τέλειωναν, οπότε θα έπαυε να επικοινωνεί με τον κόσμο, καθότι φορούσε ακουστικά και στα δυο αυτιά. Κι αυτός δίκιο είχε, αν και γνωστή αλυσίδα ειδών κινητής τηλεφωνίας πουλάει και μπαταρίες, οπότε του βρήκα λύση. Για τα πριόνια και τα κλαδευτήρια ομολογώ πως δεν τα κατάφερα.
Ενόσω την Τετάρτη το μεσημέρι οι Σταϊκούρας, Γεωργιάδης και Βρούτσης εξάγγελλαν στην κοινή συνέντευξη Tύπου τα μέτρα ανακούφισης, το τηλέφωνο μου χτυπούσε ασταμάτητα. Κάθε τηλεφώνημα και διαμαρτυρία αφορούσε μια υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης κάποιας επιχείρησης ή κάποιου απασχολούμενου, όλα μαζί όμως συγκροτούσαν ένα ολόκληρο βουνό από αιτήματα που έσερνε πίσω του ένα πελώριο πλήθος από απαιτητικούς, αδικημένους (κατά την γνώμη τους) και βαθύτατα δυσαρεστημένους πολίτες. Από πιτσιρικάδες που δουλεύουν με την ώρα πάνω στο παπάκι τους, μέχρι μεγαλοξενοδόχους που διαφεντεύουν 2.000 και 3.000 κλίνες.
Θεωρώ αντικειμενικά απίθανο αλλά και αδύνατο να καταφέρει η κυβέρνηση να ικανοποιήσει στοιχειωδώς όλους αυτούς. Το είχε πει με άλλα λόγια ο Ντε Γκωλ για τους Γάλλους: «Πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς ένα έθνος με 246 διαφορετικά είδη τυριού;» Αντιστοίχως, πώς είναι δυνατόν δέκα οριζόντια μέτρα αντιμετώπισης μιας κρίσης, να ικανοποιήσουν τους πάντες μέσα στον παράδεισο της αυτοαπασχόλησης και της ευρηματικής οικογενειακής ψευτοεργασίας;
Η οικονομική καταστροφή από τον κορονοϊό είναι καθολική και οριζόντια. Οι κρατικές επεμβάσεις για την στοιχειώδη επούλωση των τραυμάτων είναι αντικειμενικά ομαδοποιημένες. Εξατομίκευση δεν γίνεται να υπάρξει, καθώς κάθε ένας από τα δύο εκατομμύρια εργαζομένων που θίγονται και κάθε μιας από τις 420.000 επιχειρήσεις που ζορίζονται ή συνθλίβονται, αποτελεί κατ’ ουσίαν μια ξεχωριστή περίπτωση. Πότε μοιράστηκαν σχεδόν τέσσερα δις ευρώ και υπήρξε κοινή πεποίθηση ότι αυτό έγινε με δικαιοσύνη;
Την Τετάρτη ανακοινώθηκαν τα χοντρικά μέτρα, τις επόμενες μέρες θα εξειδικευτούν με εγκυκλίους και υπουργικές αποφάσεις, από την αρχή της επόμενης βδομάδας θα αρχίσει η μουρμούρα. Για τα στεγαστικά δεν υπήρξε επαρκής μέριμνα, στις μεταχρονολογημένες επιταγές δεν δόθηκε λύση, στα μπλοκάκια δεν μπορεί να υπολογιστεί η χασούρα για να αποζημιωθούν, στις εταιρείες που συνεχίζουν τη λειτουργία τους σε μια αγορά εν μία νυκτί εξαϋλωμένη δεν υπάρχει καμία μέριμνα ώστε για μια προσωρινή ανακούφιση από τον βραχνά των εισφορών και του ΦΠΑ κλπ, κλπ. Οι πάντες θα ζητούν κάτι παραπάνω, σε κανέναν δεν θα φθάνουν τα κρατικά χρήματα για να ορθοποδήσει πραγματικά, έκαστος θα έχει και ένα (κατά βάση δικαιολογημένο) παράπονο.
Μόνο που η πλήρης εξάλειψη των συνεπειών της κρίσης του κορονοϊού, δεν μπορεί να γίνει ούτε αμέσως, ούτε με κρατικά λεφτά. Και όσο στα αρμόδια υπουργεία θα αθροίζονται δίκαια αιτήματα και καλοπροαίρετες απαιτήσεις, τόσο ο λογαριασμός θα φουσκώνει. Τι να σου κάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα που μας χαρίστηκε απ’ τους δανειστές, εδώ θα χρειάζονταν δυο και τρία τριαμισάρια του ΑΕΠ και πάλι οι πληγές θα έμεναν ανοικτές. Δεν θα θελα να ‘μαι στην θέση των κυβερνητικών, ειδικά αφότου οι καμπύλες μετάδοσης και θνησιμότητας θα αρχίσουν να κατεβαίνουν, οπότε τα οικονομικά θα ξαναβρεθούν την κορυφή του λαϊκού θρήνου.