Η πρέφα είναι ένα παιχνίδι που, αν το επιθυμεί έστω και ένας παίκτης, μπορεί να μην τελειώσει ποτέ. Να έρθει το τέλος του κόσμου, αλλά να μην έχει τελειώσει η παρτίδα. Συμβαίνει με την πρέφα, συμβαίνει και με τα debate περί σεξισμού. Είναι, λοιπόν, σεξιστικό το σποτ της Πολιτικής Προστασίας με τον Χρήστο Λούλη;
Εννοείται ότι εδώ ο καθένας έχει την άποψή του. Και καλώς την έχει, αρκεί να μην επιθυμεί να την επιβάλει και στον άλλον. Θέλετε και τη δική μου γνώμη; Αν η πρόθεση της Πολιτικής Προστασίας ήταν να μειώσει τις γυναίκες, τότε το σποτ είναι σεξιστικό. Αν είχε οποιαδήποτε άλλη πρόθεση, τότε δεν πέτυχε τον σκοπό της. Διότι, εδώ που τα λέμε, αν θέλεις να απευθυνθείς στους πιτσιρικάδες, δεν θα βάλεις τον Χρήστο Λούλη, αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό που δέχεται άδικη χολή τώρα, αλλά μερικές γνωστές φάτσες από το Ιnstagram. Συνεπώς, είτε σεξιστικό το πείτε είτε αποτυχημένο, καλώς αποσύρθηκε.
Πάμε τώρα σε αυτούς στους οποίους απευθύνεται το σποτ. Στα παιδιά στις πλατείες. Συγγνώμη, όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και τα πλήθη στις παραλίες, οι οικογένειες που μπερδεύονται γλυκά στα πάρκα, ειδικά τα παιδιά. Είναι και τα σχολεία που ανοίγουν. Και τα εμπορικά. Είναι η κανονική ζωή που πατάει πόδι.
Αφήστε στην άκρη τους τύπους που καλούν κόσμο στις πλατείες. Μιλάμε για μειοψηφίες και μάλιστα γραφικές. Για μικρές ψηφίδες σε μία τεράστια εικόνα. Υπάρχει κάτι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει στον βαθμό που θα έπρεπε: κανένας ζωντανός άνθρωπος στον πλανήτη δεν έχει εμπειρία από αυτό που συμβαίνει τώρα. Σκέφτομαι, δε, ότι σε τέτοιο βαθμό, δεν την είχε ούτε νεκρός.
Αρκετοί αντιπαραβάλλουν τις εικόνες που καταγράφονται τώρα με την υπευθυνότητα που επέδειξε η κοινωνία κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων. Η σύγκριση είναι χαοτική. Μόνο που, κατά τη διάρκεια των μέτρων, ο φόβος της Ιταλίας και τα 150άρια του Χαρδαλιά έκαναν δουλίτσα. Τώρα η Ιταλία δεν παίζει στα κανάλια, οι εθνικοί μας νεκροί παραμένουν σε επίπεδο ψυχολογικής διαχείρισης, ο Τσιόδρας δεν βγαίνει κάθε μέρα και ο Μάης ο αγύρτης βάζει δολώματα. Ναι, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι επικίνδυνα, ανεύθυνα, δολοφονικά, πείτε τα όπως θέλετε. Αλλά συνάμα είναι και φυσιολογικά, αναμενόμενα, κατανοητά.
Εν τέλει, στην περιγραφή των δεινών που προκαλεί ο ιός, θα μπορούσε να προστεθεί και κάτι ακόμα: η διασπορά του ευνοείται από την αδυναμία των ανθρώπων να εφαρμόσουν με συνέπεια και διάρκεια τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Η φύση μας είναι τμήμα του προβλήματος.
Καλά κάνει ο Χαρδαλιάς και τα επαναλαμβάνει συνέχεια, αν και θα πρέπει να προσπαθήσει καλύτερα με τα σποτ. Καλά κάνουν και οι γνωστές περσόνες των social όταν, από τον θρόνο τους, κατακεραυνώνουν τα ανεύθυνα μέλη της αγέλης που ακούν το ένστικτο και όχι τη λογική. Ομως έχω την αίσθηση ότι σύντομα στην παθολογία της Covid-19 θα συμπεριληφθεί και η ασθενής αντοχή των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι να έρθουν τα τεστ που, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα οδηγούν σε στοχευμένα μέτρα, θα βλέπουμε κάθε μέρα το τείχος που υψώσαμε στον ιό να κατεβαίνει τούβλο με το τούβλο.