Τι ξέρει ή τι πιστεύει για τον εγχώριο χουλιγκανισμό ο μέσος Eλληνας, που θα ήθελε να πηγαίνει με την οικογένεια του στο γήπεδο, αλλά τελικά βλέπει ποδόσφαιρο μόνο στην τηλεόραση; Oτι οι «θύρες» είναι κράτος εν κράτει μέσα και γύρω από το γήπεδο, ότι βρίσκονται σε άμεση και αγαστή συνεργασία με τις ΠΑΕ και τους ιδιοκτήτες τους, ότι αποτελούνται από ανεγκέφαλους αληταράδες που έχουν αυτοσκοπό τη βία. Επίσης ότι αν αποφασίσουν οι «θύρες» να τα κάνουν Γης Μαδιάμ πριν, μετά ή κατά την διάρκεια ενός αγώνα ή και κάπου αλλού, δεν υπάρχει μηχανισμός να τους περιορίσει ή να τους σταματήσει. Oπερ, μια βόλτα στο γήπεδο παρέα με τα παιδιά σου είναι παρακινδυνευμένη αποκοτιά.
Τι λέει η κοινή λογική για τις σχέσεις των ιδιοκτητών των ΠΑΕ με τις «θύρες» των ομάδων τους;
Πρώτη πιθανότητα, να μην τις θέλουν καθόλου, να τις θεωρούν ξένο σώμα για την ομάδα, να αποκόπτουν συστηματικά κάθε οργανική σχέση της ΠΑΕ μαζί τους ή και να τις καταπολεμούν. Θα ήταν το ιδανικό, αλλά στην Ελλάδα επί του παρόντος δεν έχουμε συναντήσει ακόμα τέτοιες συμπεριφορές επιχειρηματιών.
Δεύτερη πιθανότητα, μια ΠΑΕ να ανέχεται απλώς την ύπαρξη της «θύρας» της ως αναγκαίο κακό, έχοντας μια πολιτική αποστασιοποίησης από τους φανατικούς και τις πράξεις τους. Δεν ανοίγει πόλεμο εναντίον τους καθότι θέλει τις ιαχές τους, δεν έχει όμως λειτουργικές σχέσεις με τους μηχανισμούς τους. Για τα (μέχρι σήμερα) ελληνικά δεδομένα, πρόκειται για σχετικά έντιμη στάση, τηρουμένων των εγχώριων αναλογιών, που συναντάται κυρίως σε συλλόγους της επαρχίας.
Τρίτη πιθανότητα, η πιο συνηθισμένη ειδικά σε μεγάλους συλλόγους, οι ΠΑΕ να ξέρουν τα πάντα για την «θύρα» τους και την ανθρωπογεωγραφία της και συνδιαλέγονται σε τακτική βάση μαζί της. Εκμεταλλεύονται τα «καλά» που προσφέρει στην ομάδα το τσούρμο των φανατικών, τους πηγαινοφέρνουν στα εκτός έδρας παιχνίδια, προσφέρουν μια λελογισμένη οικονομική στήριξη στην αληταρία που μετέχει στην «θύρα» (μεταφορικά, κανένα σάντουιτς, μπύρες, φανέλες, χαρτζιλικάκι) και δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για άλλου είδους παρανομίες και διασυνδέσεις της. Θεωρούν την «θύρα» παιδί του συλλόγου, ευχόμενοι απλώς να μην το παρατραβάει.
Τέταρτη πιθανότητα, η ΠΑΕ και ο ιδιοκτήτης όχι μόνο να ξέρουν τα πάντα για τις δραστηριότητες της «θύρας» τους εντός και εκτός γηπέδου, αλλά να την χρησιμοποιούν συνειδητά ως στρατό επιβολής τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ιδιοκτήτης δεν συνδιαλέγεται ούτε διαπραγματεύεται με την «θύρα», διότι απλούστατα είναι το μεγάλο αφεντικό της. Οι αρχηγοί της έχουν επίσημα προνόμια όπως διαπιστεύσεις, πακέτα εισιτηρίων προς πώληση για ατομικό τους κέρδος, ανοχή ή και άδεια να πουλάνε προστασία σε επιχειρησούλες εκτός γηπέδου, νομική κάλυψη σε εγκληματικές ενέργειες και όλα τα συναφή. Το όριο ανάμεσα στην ανοχή και την ηθική αυτουργία γίνεται εξαιρετικά δυσδιάκριτο.
Οι ιδιοκτήτες αυτοί ξέρουν ότι τα βλαστάρια που τρέφουν και προστατεύουν, έχουν γεμάτα τα συρτάρια τους με ναρκωτικά, φαλτσέτες, πιστόλια και θανατηφόρες φωτοβολίδες. Ξέρουν ότι τα περνάνε όλα αυτά και μέσα στο γήπεδο, ξέρουν ότι εξωγηπεδικά λειτουργούν ως κανονικές συμμορίες, πλην στην περίπτωση τους αυτά εκλαμβάνονται ως προσόντα των «παιδιών» κι όχι ως προβλήματα ή μπελάδες. Η αγριότητα του στρατεύματος ενίοτε χρειάζεται στο αφεντικό, του οποίου οι σκοποί δεν περιορίζονται στα καθ’ αυτό ποδοσφαιρικά αλλά επεκτείνονται ηγεμονικά και τσαμπουκαλίδικα σε πολλούς άλλους τομείς της δημόσιας σφαίρας.
Αν σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις βρίσκετε ανατριχιαστικές ομοιότητες με αστυνομικές ειδήσεις που μονοπωλούν την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, τότε είστε μέσα στα πράγματα. Που κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να αλλάξουν…