Από κεφαλαιώδη ζητήματα που μας αφορούν όλους, όπως το νερό, μέχρι ευαίσθητα προβλήματα που αφορούν μικρότερες ομάδες ανθρώπων όπως οι καλλιτέχνες (που έχουν όμως απήχηση σε ευρύτερο ακροατήριο), η κυβέρνηση παρέδωσε τους τελευταίους μήνες σεμινάριο απουσίας πρόβλεψης και κακού timimg.
Το «λάθος πάνω στο λάθος» στους επικοινωνιακούς χειρισμούς της επέτρεψε το «ψέμα πάνω στο ψέμα» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επισπεύδοντες ένωσαν τις κουκίδες της διαστρέβλωσης και με λίπασμα τα (μη) θέματα που προσφέρει αμέριμνη η κυβέρνηση, δημιούργησαν πανεύκολα κλίμα που γεμίζει πλατείες (με αφορμή συνήθως καλλιτεχνικές δράσεις που στην ουσία είναι κομματικές).
Απαραίτητη διευκρίνιση: Πρόκειται για εκδηλώσεις που στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν σχεδιαστεί από την Κουμουνδούρου (χωρίς να φαίνεται η ίδια ως διοργανωτής) και καμία σχέση δεν έχουν με το υγιές και αυθόρμητο κύμα οργής των νέων για τα Τέμπη που είδαμε τον Μάρτιο.
Τα κομματικά αυτά καλέσματα, πριν και μετά τα Τέμπη, που σημείωσαν επιτυχία από πλευράς προσέλευσης και συμμετοχής έχουν έναν μέγα χορηγό: την απουσία στοιχειώδους πρόβλεψης από ορισμένα κυβερνητικά στελέχη και την υποτίμηση της προσοχής που απαιτεί ο χειρισμός ζητημάτων τα οποία αρχικά η τεχνοκρατική μυωπία τα βλέπει «μικρά» αλλά ξαφνικά γίνονται «μεγάλα» και τρέχεις από πίσω τους.
Ας αρχίσουμε ανάποδα. Κυριακή, καλός καιρός, βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης και ανοιχτή συναυλία με γνωστούς καλλιτέχνες. Υπάρχει κάτι ωραιότερο για το πρώτο ξεχειμώνιασμα μετά την πανδημία; Η πλατεία Αριστοτέλους γέμισε στις 2 Απριλίου με νέους και οικογένειες με παιδιά που έκαναν την βόλτα τους και άκουσαν ωραία τραγούδια.
Αυτή είναι η μία μόνο ανάγνωση. Η άλλη είναι η κομματική-συνδικαλιστική. Και δεν θέλει πολύ μυαλό ούτε σηκώνει τρομερή ανάλυση. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κατεβάσει ρυθμίσεις για το νερό λίγο πριν κλείσει η Βουλή χωρίς να εξηγήσει τι κάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στερείται αντανακλαστικών. Πήρε τη λέξη «νερό», και παρότι ο ίδιος, ως κυβέρνηση, παραχώρησε για 99 χρόνια τον έλεγχο της δημόσιας αυτής περιουσίας στους δανειστές, κόλλησε δίπλα τη λέξη «ξεπούλημα». Και όλα έδεσαν αρμονικά.
Η κυβέρνηση είχε καθυστερήσει. Οταν στις 20 Μαρτίου βγήκε ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Σκρέκας να πει ότι δεν ιδιωτικοποιείται το νερό απέτυχε να κλείσει το θέμα ενώ είχαμε ήδη δει τα πρώτα πανό στο Σύνταγμα με τη φράση «το νερό νεράκι».
Εν τω μεταξύ, όσο ιδιωτικοποιούνται το 2023 ο αέρας, ο ήλιος και τα πουλάκια που κελαηδούν στις ανθισμένες αμυγδαλιές, άλλο τόσο ιδιωτικοποιείται και το νερό. Ομως το γλυκό είχε ήδη δέσει. Κι έτσι την Κυριακή είδαμε στην Θεσσαλονίκη συνδικαλιστές της ΕΥΑΘ να δηλώνουν συγκινημένοι που «ξεκίνησαν άνθρωποι από την Πιερία, τη Δράμα, τη Λάρισα και ήρθαν στη συναυλία» και ορισμένους καλλιτέχνες που λειτουργούν ως κομματικοί ταγοί να… ορθώνουν το ανάστημά τους.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν (τι μας νοιάζει, εκλογές έρχονται), η Θεσσαλονίκη αντιστάθηκε την Κυριακή με τρόπο βροντερό στο ξεπούλημα του πολυτιμότερου αγαθού για τον άνθρωπο. Αυτού χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε, και που στο όμορφο αυτό παράλληλο σύμπαν -που οικοδομήθηκε βεβαίως με «χορηγό» την κυβέρνηση- ο «νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης» ήταν έτοιμος να το πουλήσει σε ιδιώτες για να πεθάνουμε όλοι από τη δίψα. Αυτό είναι μόνο το παραμύθι, αστείο και απλοϊκό -αλλά αυτό είναι.
Η κυβέρνηση, κατόπιν εορτής, θύμισε την Δευτέρα μέσω του εκπροσώπου της Γιάννη Οικονόμου ότι ο Αλέξης Τσίπρας, κατ’ απαίτηση του Σόιμπλε, όπως όλοι θυμούνται και υπό την απειλή του Grexit, έχει βάλει την υπογραφή του από το 2015 για να περάσουν τόσο η ΕΥΑΘ όσο και η ΕΥΔΑΠ στο υπερταμείο για 99 χρόνια.
Αλλωστε, η αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης των αρμοδιοτήτων για το νερό μέσω ρυθμιστικής αρχής αποτέλεσε σταθερή μνημονιακή υποχρέωση που υιοθέτησαν όλες οι κυβερνήσεις με τελευταία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Στη σελίδα 25 του τρίτου μνημονίου της 19ης Αυγούστου του 2015 περιγράφεται το πλαίσιο για τις «υπηρεσίες ύδρευσης» και το «σταθερό ρυθμιστικό καθεστώς».
Προηγουμένως, υποτιμώντας άλλο ένα θέμα, η παρούσα κυβέρνηση είχε τη φαεινή ιδέα για το περίφημο ΠΔ 85/2022 που προέβλεπε την κωδικοποίηση όσων παγίως ίσχυαν στην ελληνική νομοθεσία για την πρόσληψη και τις αμοιβές στο Δημόσια, χωρίς να εξηγήσει σε κανέναν τίποτα. Τα του ΠΔ, παρότι ίσχυαν επί χρόνια, δεν απασχολούσαν ως τότε κανέναν. Ουδείς ασχολείτο, ούτε φυσικά διαμαρτυρόταν. Αλλωστε, άλλη δουλειά δεν είχαν οι καλλιτέχνες από το να παρατήσουν τις πρόβες και τις παραστάσεις για να διαβάζουν τι ίσχυε σε παλαιότερους νόμους για τις προσλήψεις στο Δημόσιο.
Κανένας δεν ασχολείτο ούτε φυσικά διαμαρτυρόταν μέχρι που η κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει από μόνη της θέμα με τη γνωστή συνταγή: απουσία πρόβλεψης, έλλειψη ενημέρωσης, κακό timing και καθυστερημένη (στα όρια της ύπνωσης) αντίδραση στο έξυπνο -παρότι ψεύτικο- αφήγημα που έχτισε ταχύτατα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δός του Νταλάρα και «θα τους φάμε» μπροστά στο «Εθνικό» για ένα θέμα που χάρισε ο αρμόδιος υφυπουργός στην Κουμουνδούρου.
Το κερασάκι στην τούρτα, για τη μονογραφία που θα διδάσκεται στο μέλλον στα σεμινάρια πολιτικής επικοινωνίας, είναι η υπόθεση του κινηματογράφου «Ideal». Εκ πρώτης συμπυκνώνει σε ένα σύντομο επεισόδιο όλα τα λάθη που είδαμε και στις άλλες υποθέσεις. Ξεχωρίζει όμως γιατί περιέχει μια αποκαλυπτική ανατροπή η οποία τελικά προηγείται ακόμη και της ίδιας της ανάδειξης του θέματος!
Μαθαίνουμε τώρα, εκ των υστέρων και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε με την ησυχία του να χτίσει το αφήγημα ότι τάχα Μητσοτάκης και Μενδώνη καταστρέφουν ως βάνδαλοι και ξεπουλημένοι στο ξενοδοχειακό κεφάλαιο την κληρονομιά της Αθήνας, ότι ο επιχειρηματίας που ανέλαβε την αξιοποίηση του κτιρίου ούτως η άλλως σχεδίαζε τη διάσωση και τη συνέχιση της λειτουργίας του κινηματογράφου «Ideal»! Ουπς…
Γιατί είναι φιλότεχνος και τιμά πάνω από όλα την ιστορία της πόλης; Είναι πιο απλό και πιο πεζό. Γιατί αυτό είναι το συμφέρον του: να χτίσει πάνω στην κληρονομιά μιας ιστορικής αίθουσας και να την κάνει ατραξιόν ώστε να έχει και ο ίδιος όφελος. Με βάση πλέον και αυτή την πληροφορία, που την αποκτούμε εκ των υστέρων, ο επικοινωνιακός χειρισμός της κυβέρνησης συνιστά ένα αυτογκόλ-κομψοτέχνημα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Κάπως έτσι, λάθος στο λάθος και ψέμα στο ψέμα, περάσαμε στο άλλο άκρο. Από μια κυβέρνηση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που διαδήλωνε εναντίον των αντιλαϊκών μέτρων που η ίδια εφάρμοζε και κατά της αμερικανικής πρεσβείας (με την οποία συνεργαζόταν αρμονικά), σε μια άλλη κυβέρνηση, αυτή της ΝΔ, που προκαλεί -με λάθη κάποιων- διαδηλώσεις για ζητήματα που η ίδια χάρισε από το πουθενά στον ΣΥΡΙΖΑ.