Τον κοιτάζω και απορώ: «Τι γνώμη έχει ο Τσίπρας για τον Τσίπρα;». Με πόσο θράσος ποντάρει σε μια βεβαιότητα ότι είμαστε πλάσματα αμνήμονα; Ούφο! Φρεσκογεννημένα! Αλλιώς δεν εξηγείται το θράσος. Ο άνθρωπος που διαχειρίστηκε τα οικονομικά μας, στήνοντάς μας μπροστά στα ΑΤΜ τραπεζών, με μάτια χαμένα να λαμβάνουμε εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι τους κόπους της ζωής μας. Ο άνθρωπος που παρέδωσε (για 90 χρόνια) την περιουσία ακόμα και αρχαιολογικών χώρων, «Τα αρχαία μας, ρε!», για να λάβουμε χρήματα. Ο άνθρωπος που διαχειρίστηκε το Μάτι. Το Μάτι, μωρέ! Και στις 17 μέρες φιλοδώρησε τον εαυτό του (ούτε να σαραντίσει το πένθος) με διακοπές σε σκάφος. Ο άνθρωπος που έκλεισε ένα Μακεδονικό χωρίς να καταδεχτεί ούτε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.
Ο αριστερός (τού καλά και συμφέροντα) που συνεργάστηκε, τακίμιασε με τον Πάνο Καμμένο. Ο χειροκροτητής «του μεγαλύτερου σκανδάλου από ιδρύσεως» του σεφ Παπαγγελόπουλου. Ο αποσιωπών ταξίδια στη Βενεζουέλα του Παππά για «εμπορικές συμφωνίες ανταλλαγών». Ο αρχηγός που επέλεξε στελέχη που εξαφανίστηκαν πριν αλέκτορα φωνήσαι. Πού είναι, μωρέ, όλα αυτά τα εξωτικά που κοσμούσαν τη Βουλή; Ποιος υπερασπίζεται τα έργα τους πια; Πότε πρόλαβαν και κουράστηκαν ώστε να ξεκουράζονται; Ο γυμνός. Μόνο με έναν Πολάκη, διαχρονικά, παραμάσχαλα… Πού ο Καρανίκας; Να έχει την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να δίνει κατευθύνσεις. Να απαιτεί. Να εξαγριώνεται. Να μας υποδεικνύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως λίγο.
Τον εαυτό του, σε ποιο σκαλοπάτι «πολύ» τον τοποθετεί; Κατάντησε να στέκεται με ετοιμότητα τενίστα, ο πιο ανάγωγος, ο πιο κοινωνικά αμόρφωτος (θα έχουν να θυμούνται ο Κλίντον και το κοινό του έναν που ήρθε να διαφημίσει-προωθήσει τη χώρα του στα αγγλικά, που δεν μιλούσε αγγλικά), με ετοιμότητα «Τσιτσιπά» να σοκάρεται από το όντως άκομψο, αλλά σίγουρα εν τη ρύμη του λόγου με συχνότητα καθημερινότητας «Σωτήρη», ενός Μητσοτάκη, που, αν μη τι άλλο, ξέρει να στέκεται. Τι κάνουν οι σύντροφοί του; Με αποκαρδιώνει ότι μια παράταξη «δεξιά», όπως η ΝΔ, είχε και έχει τόσες απαιτήσεις από τους αρχηγούς της και άλλαξε πολλούς, με συνοπτικές διαδικασίες. Το θέμα δεν είναι αν είχες παραδώσει αρχηγία στον Κώστα Καραμανλή τον κουρασμένο, αλλά αν του την αφαίρεσες ως ψηφοφόρος. Σε πόσους αφαίρεσες αρχηγία μέχρι να φτάσεις στον μετριοπαθή, κεντρώο Κυριάκο.
Τι κάνουν οι της Αριστεράς; Τους αντιπροσωπεύει ο συνεργάτης του Καμμένου; Ο «ψυχαδελφός» του Πολάκη; Μέχρι εκεί τοποθετούν τον πήχη αυτού που αναζητούν να εκπροσωπεί τα αδιέξοδά τους; Παρακολουθώ τον Αλέξη Τσίπρα κυρίως για την πεποίθηση του ότι δεν θυμόμαστε τίποτα, τίποτα, τίποτα. Είμαστε και είναι φρεσκογεννημένος. Λεχούδια όλοι! Είναι αλέκιαστος. Αμόλυντος. Καθαρός πεντακάθαρος. Κι ο απέναντι, ανεπαρκής και ύποπτος εγκλημάτων. Στιγμές στιγμές, αγανακτώ. Οχι με τον Τσίπρα. Αλλά με όποιον δεν αναζητάει αντικαταστάτη, μιας επιτέλους δυνατής αντιπολίτευσης.
Αν με ρωτήσεις για το τι επειγόμαστε; Θα σου πω, πιο βαθιά το μαχαίρι σε κόκαλα (πολλά τα κόκαλα) από πλευράς κυβέρνησης, με στελέχωση «καταδρομέων» για ολοκληρωμένες, όχι «μισές δουλειές» αλλά και μια γαμάτη αντιπολίτευση, για να έχει στην τσίτα την κυβέρνηση σε μια διαδρομή προς τα αυτονόητα. Αναζητώ π.χ. αντιπολίτευση που να «ιδρώσει» την κυβέρνηση για λύση στα Πανεπιστήμια και ως προς την ασφάλεια των φοιτητών και της πανεπιστημιακής κοινότητας, «ως κατεπείγον», με αστυνόμευση, αυτονομία, με συμβούλια διοίκησης με 50% εξωτερικά του πανεπιστημίου μέλη (όχι παρεάκια) όπως ισχύει σε όλο τον κόσμο.
Αυτό, ως μια ιερή ουσία μνημόσυνου της 17 Νοέμβρη, ημέρας του Πολυτεχνείου, και όχι αντιπολίτευση που διεκδικεί μνημόσυνα τρόμου και μολότωφ «τελειωμένων». Αυτά θα αναζητώ. Μάλλον αυτά απαιτώ. Εσύ, συμπολίτη; Εσύ ψηφοφόρε, που δεν ψηφίζεις (και αλίμονο αν ψήφιζαν όλοι) Μητσοτάκη;