Οπως έξω από το Καλλιμάρμαρο, έτσι και δίπλα στην Πύλη του Αδριανού κάτι νεαροί ντυμένοι με αρχαιοελληνικές πανοπλίες περιμένουν καθημερινά τις τουρίστριες να φωτογραφηθούν μαζί τους. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, πρέπει όμως εδώ που τα λέμε να έχεις ξεπεράσεις αρκετές αναστολές για να ποζάρεις με περικεφαλαία και περικνημίδες, προτρέποντας τις Κινεζούλες με τις κάμερες και τα παρασόλια «Live your myth in Greece».
Και να που ο «μύθος» ζωντάνεψε!
Ο επαγγελματίας αρχαίος ημών πρόγονος βρήκε στα αποκαΐδια που άφησε πίσω της η σημερινή μαθητική πορεία στο κέντρο της Αθήνας το πολεμικό τοπίο που αναδεικνύει την αμφίεσή του, και είπε να το εκμεταλλευτεί ποζάροντας υπερήφανα; Είναι το πιθανότερο. Είναι, κυρίως, εκείνο που προτιμούμε.
Γιατί υπάρχει και το άλλο, το εθνικοπατριωτικό που και αυτό όλο και με μεγαλύτερη άνεση ποζάρει, επιχειρηματολογεί και μας επιβάλλει τη δηλητηριώδη παρουσία του.
Οπως και αν έχει, στο πλάνο του φωτογράφου που πιθανώς ακολουθούσε την πορεία ή που περίμενε να ανοίξει το, για άλλη μία μέρα, κλειστό κέντρο για να περάσει και να πάει στη δουλειά του, μπήκε και ο αρχαίος. Και του έδωσε μια αλλούτερη διάσταση. Πιο πατριωτική; Ή πιο κωμική, α λα «Και οι Θεοί τρελάθηκαν;». Κυρίως, μας έκανε να αναρωτηθούμε έτσι όπως αγέρωχα ποζάρει δίπλα στον αναποδογυρισμένο κάδο των ανακυκλώσιμων σκουπιδιών και στον ξύλινο στυλό που καίγεται, με φόντο τη σημαία, πόσο ακόμα σουρεαλισμό θα αντέξουμε!
Αν και δεν είναι σουρεαλισμός αυτό που ζούμε. Είναι η κατάντια μας. Είναι η ήττα μας. Είναι η απόλυτη υποβάθμιση της ζωής μας με τη μετατροπή αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, σε αρένα όπου η αγριότητα (φωτιά και βανδαλισμός) και το γελοίο συνδιαλέγονται και επικρατούν σε αγαστή συνεργασία. Τι να λέμε; Την επομένη της εθνικής επετείου ίσως εκείνο το «Όχι» παραμένει ακόμα ζητούμενο.