Ενας θίασος στον αέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, ούτε θα είναι και η τελευταία. Δυστυχώς σε αυτή τη δουλειά, ένας μπορεί να διαλύσει μια ολόκληρη ομάδα. Μπορεί να ακυρώσει, με μια απόφασή του, μήνες προετοιμασίας και προβών, κόπου και θυσιών. Μπορεί να ρίξει αυλαία σε μια παράσταση, προτού καλά καλά αυτή ανοίξει.
Αυτό συνέβη και στον «Ρινόκερο», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό στο θέατρο Κιβωτός. Η αποχώρηση του Αρη Σερβετάλη έριξε πρόωρα την αυλαία, αφήνοντας στον αέρα μια ομάδα, μια παράσταση, μια δουλειά. Οχι ότι δεν μπορεί να ξεκινήσει ξανά με άλλον ηθοποιό, αλλά είναι μια καθυστέρηση που θα κοστίσει σε όλους. Οταν φεύγει ο πρωταγωνιστής, λίγο μετά την πρεμιέρα, δεν στρώνεται το πράγμα ανώδυνα.
Ωστόσο, τους είχε προειδοποιήσει, όπως διάβασα να αναφέρεται. Είχε πει ότι αν ισχύσουν διαχωρισμοί για εμβολιασμένους και μη εμβολιασμένους κατά της Covid-19, θα αποχωρούσε από την παράσταση, γιατί η Τέχνη είναι για όλους. Από αυτή την άποψη, η παραγωγή πήρε ένα ρίσκο. Γιατί όταν ο πρωταγωνιστής που επιλέγεις, σου λέει «θα φύγω αν…», σε μια τόσο ασταθή περίοδο, που δεν ξέρεις τι περιορισμούς μπορεί να (ξανα)φέρει, και συνεχίζεις μαζί του, στήνεις μια δουλειά πάνω σε κινούμενη άμμο. Μπορεί να φτάσεις απέναντι σώος, μπορεί και να σε ρουφήξει μέσα. Το παίζεις κορόνα – γράμματα.
Η Τέχνη είναι για όλους. Συμφωνώ και επαυξάνω. Είναι πολύ κρίμα που πλέον δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση, ένα σινεμά και μια συναυλία, όσοι συνάνθρωποί μας επέλεξαν να μην κάνουν το εμβόλιο. Αλλά πόσο εύστοχο είναι, τη δεδομένη στιγμή, να το βλέπουμε υπό το πρίσμα του διάκρισης μεταξύ ανθρώπων και να δίνουμε προεκτάσεις ρατσιστικού διαχωρισμού;
Τα μέτρα δεν είναι ρατσισμός κατά των ανεμβολίαστων. Είναι αναγκαίες ρυθμίσεις που προκύπτουν για να δαμάσουν μια έξαρση του φαινομένου. Η οποία πια, στη φάση που διανύουμε, έχει άμεση σχέση με την επιλογή που κάνει κάποιος να μην εμβολιαστεί. Η στάση μιας μερίδας ανθρώπων να μείνουν ανοχύρωτοι απέναντι σε αυτόν τον ιό έχει επιπτώσεις στη δημόσια υγεία.
Η Τέχνη είναι για όλους, αλλά το ίδιο ισχύει και για την υγειονομική ασφάλεια. Και η ασφάλεια πρέπει να είναι για όλους, γι’ αυτό μπαίνουν κανόνες. Οι κοινωνίες φτιάχνουν ρυθμιστικούς κανόνες για πάρα πολλά πράγματα, προκειμένου να διασφαλίζεται η υγειονομική προστασία. Για παράδειγμα, σε κάποιες χώρες δεν μπορείς να ταξιδέψεις, αν δεν έχεις κάνει συγκεκριμένα εμβόλια. Κάποιες κατηγορίες επαγγελμάτων απαιτούν πιστοποιητικά υγείας με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Και πάει λέγοντας… Θα τα χαρακτηρίσουμε κι αυτά ρατσισμό;
Κανείς δεν είπε ότι δεν κολλάς αν είσαι εμβολιασμένος. Αυτό που είπε, η επιστήμη εν προκειμένω και σε ελεύθερη λαϊκή μετάφραση, είναι ότι ο εμβολιασμός μειώνει τις πιθανότητες να κολλήσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά και τις πιθανότητες να νοσήσουμε βαριά, αν κολλήσουμε. Και έτσι, η ζωή μας μπορεί να κυλάει κάπως κανονικά.
Οχι, δεν διαχωρίζουν τα μέτρα υγειονομικού ενδιαφέροντος τους ανθρώπους. Τους διαχωρίζουν οι επιλογές τους. Στο σημείο όπου βρισκόμαστε, την επιλογή σου να μην εμβολιάζεσαι, τη φορτώνεσαι. Και δεν είναι ρατσισμός που τη φορτώνεσαι. Αν δεν μπορείς να δεις ούτε μία παράσταση, υπάρχει λόγος.
ΥΓ. Αν επιλέγεις να μη φοράς ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο και σου πάρουν το δίπλωμα, δεν είναι ρατσισμός.