Μισό λεπτό να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων και των θεσμικών εκκρεμοτήτων και μετά θα πάμε στην ουσία της υπόθεσης.
Ο Πρωθυπουργός δήλωσε την Κυριακή ότι την ερχόμενη Δευτέρα θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα ζητήσει εκλογές. Με όρους πολιτικού fair play, όφειλε να παραιτηθεί, αλλά, εντάξει, όλοι ξέρουμε πού ζούμε. Τελικά δεν θα πάει τη Δευτέρα, αλλά αργότερα, προκειμένου η προκήρυξη των εκλογών να οδηγήσει σε κάλπες στις 7 Ιουλίου.
Η μεθόδευση αυτή έχει να κάνει με την επιλογή της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, η θητεία της οποίας εκπνέει στις 30 Ιουνίου. Η επιλογή γίνεται, βάσει Συντάγματος, από το υπουργικό συμβούλιο που, υποτίθεται, αντανακλά αντιπροσωπευτικά τη λαϊκή βούληση. Ωστόσο η κυβέρνηση πάει σε εκλογές επειδή πλέον βρίσκεται σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Άρα, όπως εκτιμούν οι περισσότεροι συνταγματολόγοι, δεν έχει την ουσιαστική νομιμοποίηση να επιλέξει την ηγεσία του Αρείου Πάγου. Αυτό φέρεται να διεμήνυσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα υπογράψει το σχετικό διάταγμα μόνο αν συναινέσει η αντιπολίτευση. Αυτό διαψεύδεται σχετικά, ωστόσο, ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, η κυβέρνηση κάλεσε τη ΝΔ να συναινέσει στην επιλογή των δικαστικών. Η ΝΔ το αρνήθηκε. Λογικά το θέμα κλείνει εδώ, εκτός και αν Τσίπρας το πάει στα άκρα και, αδειάζοντας το γραφείο, πετάξει καμιά πέτρα στα τζάμια του διπλανού Μεγάρου. Όλα δείχνουν ότι η ηγεσία του Αρείου Πάγου θα επιλεγεί από την επόμενη κυβέρνηση.
Τι μας δείχνει όλο αυτό το μπλέξιμο; Ότι όλα αυτά περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, εκφέρονται προσχηματικά και εξόχως υποκριτικά. Οι κυβερνήσεις θέλουν να έχουν υπό τον άμεσο έλεγχο τους τη Δικαιοσύνη ή, τέλος πάντων, να διατηρούν έναν υψηλό δείκτη επιρροής προς την ηγεσία της. Μην μπαίνουμε τώρα σε παραδείγματα γιατί θα ξεκινήσουμε από την κυρία Θάνου και μετά θα πιάσουμε να ξεσκονίζουμε παλιά κάδρα αρεοπαγιτών.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δεν μπορείς να δώσεις εύκολα άδικο σε έναν πολίτη που πιστεύει ότι οι μεν θέλουν να διορίσουν δικούς τους δικαστικούς για να έχουν πιο ήσυχο το κεφάλι τους μπροστά σε ενδεχόμενες διώξεις και οι δε επιθυμούν να κάνουν τη δική τους επιλογή για να αποκτήσουν ευχέρεια κινήσεων. Ο πυρήνας της αντίληψης για τη Δικαιοσύνη που συχνά εκφράζει ο Πολάκης, είναι κοινός για το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού.
Και ενώ, λοιπόν, όλοι κόπτονται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όταν έρχεται η κουβέντα στη συνταγματική αναθεώρηση, σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην πρόταση για εκλογή της ηγεσίας από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη εκλέγει την ηγεσία της και η κυβέρνηση εγκρίνει ή απορρίπτει με τεκμηριωμένη αιτιολόγηση. Απλό και καθαρό. Ενδεχομένως θα πείτε ότι έτσι δεν διακρίνεται το στοιχείο της λαϊκής κυριαρχίας. Ναι, αλλά από την άλλη θωρακίζεται η έννοια της ανεξαρτησίας. Εναλλακτικά υπάρχει και η άλλη πρόταση (του Ποταμιού) που προβλέπει τη σύνταξη καταλόγου υποψηφίων από τα ίδια τα Ανώτατα Δικαστήρια και τη τελική επιλογή να γίνεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Άσκοπη κουβέντα, το τρένο και αυτής της αναθεώρησης πέρασε. Όμως έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το ίδιο άσκοπη δείχνει και η συζήτηση περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Άσκοπη και υποκριτική.