Το ρεπορτάζ της «Καθημερινής της Κυριακής» για το Μάτι πολλούς μπορεί να άγγιξε, σε κάποιους θα πήρε το μυαλό. Θα έπεσε βαρίδι σε ταφόπλακες και θα τις έκανε κομμάτια. Αν έχεις χάσει πρόσωπο αγαπημένο –παιδί, γυναίκα, μάνα, πατέρα ή αδελφό– στις φλόγες, και ακούς τον πρώην αρχηγό της Πυροσβεστικής να «ορμηνεύει» τον πυραγό-πραγματογνώμονα, το πένθος σου μπαίνει σε πολλαπλασιαστή ισχύος. Μολύνεται το μνημόσυνο μιας τέτοιας συφοράς.
Λένε ότι μόνο η αλήθεια μπορεί να επιφέρει κάθαρση στην τραγωδία. Αν ξέρεις το ποιος έφταιξε, το γιατί, ίσως μπορέσεις κάποτε να συμφιλιωθείς με την πληγή σου. Ποιος υπολογίζει όμως τις πληγές… Πάντα θα υπάρχει ένας Αρχηγός που θα μένει πιστός στην ομερτά των προθύμων, θα λαμβάνει ευπειθώς υπουργικές εντολές και θα τις μεταφέρει στους ρομαντικούς, μπας και ξυπνήσουν, και πάψουν επιτέλους να αναζητούν ευθύνες. «Ετσι παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα».
Οργή υπερχειλίζουσα. Και ασυγκράτητος θυμός. Δεν είδε ο Αρχηγός τα γκρίζα μονοπάτια του θανάτου στο Μάτι. Δεν συγκινήθηκε από τις απόκοσμες φωτογραφίες στη θάλασσα, με κόσμο –παιδιά, σκυλιά, υπάρχοντα– σε σοκ κι απόγνωση. Δεν λύγισε από την είδηση των απανθρακωμένων 25 σε αγκαλιές σφιχτές, σε κείνο το οικόπεδο της φρίκης που οδηγούσε σε γκρεμό. «Κακώς μπλέκεις» Αρχηγέ, σου μεταφέρω εσωτερικές εντολές όσων πόνεσαν, πιο «άνωθεν» δεν έχει.
«Θα ήταν προτιμότερο να ήσουν στη φωτιά». Οι φλόγες καλύτερες από την πύρινη λαίλαπα του δημόσιου εξευτελισμού. Μακράν προτιμητέες από τις κορόνες για «σκισίματα» από ανώτερους και πολιτικούς, τις εξυπνάδες για βολικά πορίσματα, με φταίξιμο στους πέντε ανέμους, την ψωροκώσταινα Ελλάδα. «Φτιάχτ’ τα απλά και ας σε περάσουν για κουτό. (…) Πέντε πραγματάκια: Ανεμοι, καύσιμος ύλη, μείξη πεύκων με σπίτια, δόμηση αναρχική, αυθαίρετη».
Τι είναι οι απειλές για δυσμενείς μεταθέσεις, αν όχι κλωνοποίηση του πλέον απεχθούς-εκδικητικού σεναρίου, αναπαραγωγή του αίσχους, χαριστική βολή σε κάθε έννοια λογικής και δικαίου; «Έχεις 15 χρόνια, 20 για να πάρεις σύνταξη. Θα έρθει το χαρτάκι από πάνω, χωρίς να το θέλω εγώ, για τη Σάμο και στην πρώτη φωτιά, μην του σηκώνεις και τίποτα» (σ.σ.: χωρίς τη συνδρομή εναέριων μέσων). «Χωρίς να το θέλω εγώ», Αρχηγός-πειθαρχημένος στρατιώτης στη σκακιέρα της αισχύνης.
«Πού πας με τα θηρία», Αρχηγέ; Σε έχουν κατασπαράξει ήδη, καλή τους χώνεψη η συνείδησή σου —102 νεκροί είναι αυτοί. Μόνο τον κυνισμό σού άφησαν, να παραγγέλνεις πραγματογνωμοσύνες της σιωπής, να εξηγείς τα politics που κρύβουν (ακόμη και) τα αποκαϊδια, στα Κύθηρα, τη Μάνη. Για επικεφαλής που «καθαρίζουν» υπαρχηγούς, αφήνοντας ανθρώπους να καρδιοχτυπούν, ζωές και βιος να κινδυνεύουν.
Οσοι έχουν δει ανθρώπους τους σε σακούλες νεκροθαλάμου, εκείνοι που έχουν ακόμη στα ρουθούνια τους τη μυρωδιά της καμένης σάρκας, κι οι άλλοι που έψαξαν αγαπημένους ανάμεσα σε πτώματα, έχουν κάθε δικαίωμα να αντιστρέψουν τον ηχογραφημένο λόγο, να ανακατευθύνουν την ύβριν στον άνθρωπο που την εκστόμισε.
Στα ίδια γαλλικά, στον ίδιο γλωσσικό κώδικα, στην αργκό της βδελυρής μαγκιάς του παρασκηνίου –μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι συμμέτοχοι αυτού του «παιχνιδιού»: Αρχηγέ, και κάθε Αρχηγέ, «θάψ’ την ντροπή αυτή, γιατί θα σε σκίσουμε». Σκιάχτρο-ουρλιαχτό σε τραγωδίες του μέλλοντος.