Η Εφη Αχτσιόγλου θύμωσε. Κάπως αργά και κάπως άκαιρα, αμέσως δηλαδή μετά την ήττα της στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, σε σημείο που να δεχθεί κριτική και από μη υποστηρικτές του Κασσελάκη. Εστω και τώρα, όμως, έβγαλε ένα τσαγανό, που τόσον καιρό έκρυβε, μην τυχόν και στενοχωρήσει κανέναν και χάσει στηρίγματα στον δρόμο προς τη «βέβαιη», όπως έως τα τέλη Αυγούστου διαφαινόταν, νίκη της.
Η Εφη Αχτσιόγλου τραβάει το σχοινί, στην τελευταία –και απέλπιδα;– προσπάθειά της να αφυπνίσει κάποια από τα δεκάδες χιλιάδες μέλη που απείχαν από την πρώτη Κυριακή. Μπας και το «γυρίσει». Θα είναι έκπληξη.
Τι θα κάνει, λοιπόν, η Αχτσιόγλου αν τα υπέρ του αντιπάλου της προγνωστικά επιβεβαιωθούν; Θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη; Θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ του Πολάκη, που τόσα της έσουρε, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ του Νίκου Παππά, που από 4ος και καταδικασμένος, ανέβηκε στο άρμα του «Αμερικάνου», με ανταλλάγματα που σύντομα θα φανούν;
Τι θα κάνει ο Τσακαλώτος, ο έτερος συνυποψήφιος με (μια κάποια, πλέον) δυναμική στο κόμμα; Θα μπει στην ουρά εκείνου για τον οποίο έχει πει ότι «δείχνει έλλειψη γνώσης της ελληνικής Ιστορίας και της Ιστορίας της Αριστεράς, δείχνει έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης»;
Τι θα κάνουν ο Σκουρλέτης και όσοι απέρριψαν τον Κασσελάκη ακόμη και ως υποψήφιο; Θα μείνουν ή θα φύγουν, διακινδυνεύοντας εκτός των άλλων να κατηγορηθούν ότι «κάνουν πλάτες» στον Μητσοτάκη;
Τι θα κάνει και ο Στέφανος Κασσελάκης; Ποιον θα βάλει επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, στην οποία (εκτός νέου απροόπτου) ο ίδιος δεν θα είναι μέλος; Θα ρίξει νερό στο κρασί του και θα επιλέξει «ενωτικό» πρόσωπο ή θα διορίσει κάποιον από τους υποστηρικτές του; Σκέφτεστε, για παράδειγμα, να είναι ο Νίκος Παππάς;
Έχουμε, βέβαια, και το Συνέδριο μπροστά. Θα γίνει, υποτίθεται, έως το τέλος του χρόνου. Εκεί όπου, πάλι υποτίθεται, θα αποφασιστεί ποιος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στο εξής. Εκεί, λοιπόν, πόσο δυνατός θα είναι ο Κασσελάκης; Θα περάσει τις θέσεις του ή θα βρει μπροστά του το «κομματικό κατεστημένο» και θα αρχίσει τις κυβιστήσεις σε θέματα όπως τα ιδιωτικά ΑΕΙ, ο ιδιωτικός στρατός κ.λπ. κ.λπ.;
Πολλά τα ερωτήματα και μόνο ο χρόνος θα δώσει τις απαντήσεις (ίσως και τα τελικά ποσοστά μεταξύ των δύο υποψηφίων προέδρων…).
Ορεξη να έχουμε, πάντως, να παρακολουθούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει να αλλάξει. Διότι αυτό μαρτυρά ο θρίαμβος του Κασσελάκη. Και αυτό θα δηλώνει πιθανή νίκη του την Κυριακή, με την υποστήριξη εκείνου που πολλοί, ακόμη και μέσα στο κόμμα, θεωρούν «το χειρότερο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ». Εκείνο που εκφράζουν οι Πολάκης, Παππάς και βρίσκεται σε μόνιμη ρήξη με την Κεντροαριστερά και οτιδήποτε θεωρείται σύγχρονο και πραγματικά προοδευτικό. Εκείνο που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με ό,τι ο ίδιος ο Κασσελάκης «πουλάει».
Το DNA της προεδρίας του θα είναι αυτό. Και μοιραία θα σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει μόνιμα διαζύγιο με το Κέντρο. Και ότι δεν έμαθαν τίποτα από τις εκλογές. Ή ότι έμαθαν και δεν τους ενδιαφέρει μπροστά στη δυνατότητα να αρπάξουν το κόμμα.
Εκτός αν ο Κασσελάκης «αδειάσει» στην πορεία τους υποστηρικτές του και δεν εξοφλήσει ποτέ τα γραμμάτια που έχει υπογράψει μαζί τους. Το έχουμε ξαναδεί το έργο, από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και την «πατροκτονία» του Αλέκου Αλαβάνου. Ο οποίος Τσίπρας, όπως μας ενημερώνει ο λογογράφος του, Θανάσης Καρτερός (με άρθρο του στην «Αυγή» της 19ής Σεπτεμβρίου), «ζητά και περιμένει να στηρίξουν όλοι από Δευτέρα, χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους, αυτόν ή αυτή που τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξουν. Χωρίς τεχνητούς φόβους και με γνήσιο πάθος…».
Προς το παρόν, πάντως, το πάθος «βγαίνει» αλλιώς. Για να «μιλήσει» ο Αλέξης, έστω και εμμέσως, σημαίνει ότι η πιθανότητα της διάσπασης δεν είναι μικρή – την έχει την τάση αυτή η Αριστερά, άλλωστε…
Αν, λοιπόν, δεν έχουμε (νέες) κυβιστήσεις κορυφαίων στελεχών, θα έχουμε δύο ή και περισσότερους ΣΥΡΙΖΑ. Με μεγάλη την πιθανότητα επιστροφής στο 3% για κάποιον από αυτούς. Ή, και για όλους. Και αυτός ο φόβος είναι συνήθως πιο δυνατός από τσαντίλες και ανοιχτές πληγές. Μένει να δούμε αν αποδειχθεί πιο ικανός και από «αριστερές» παραδόσεις…