«Από τις 8 το πρωί έως τις 9 το βράδυ μπορείτε να κλείσετε ραντεβού καλώντας στα τηλέφωνα ….», μας πληροφορεί ο ιστότοπος μεγάλου ιδιωτικού θεραπευτηρίου όπου μπορούμε να κάνουμε το τεστ μοριακής ανίχνευσης για τον κορονοϊό, όπως και το τεστ αντισωμάτων. Επιστρέφοντας από τις διακοπές είπα να το δοκιμάσω. Για περίπου ένα 24ωρο, από το πρωί της Δευτέρας έως το πρωί της Τρίτης, στάθηκε αδύνατο να «βγάλω» γραμμή.
Δοκίμασα σε άλλο, περιφερειακό θεραπευτήριο. Κάποια στιγμή απάντησε τηλεφωνήτρια, της είπα ότι θέλω να κλείσω ραντεβού, «μπορείτε να καλέσετε αργότερα; Ολες οι γραμμές είναι κατειλημμένες». Οχι, δεν μπορώ, αποκρίθηκα. Προσπαθώ όλη μέρα να σας «πιάσω». «Τι να σας κάνω, κύριε, γίνεται χαμός…».
Στη συνέχεια επικοινώνησα και με άλλα ιδιωτικά κέντρα. Προσπάθησα, δηλαδή. Έπειτα από ώρες απάντησε η ευγενέστατη κυρία: «Το επόμενο ραντεβού που μπορώ να σας δώσω είναι σε 8 ημέρες». Το αυτό και σε άλλο, όπου επιχείρησα να κλείσω ραντεβού μέσω εφαρμογής στο web.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα, έπειτα από και το σχετικό facebook chat με άλλους ενδιαφερόμενους, είναι ότι από τη Δευτέρα 24 Αυγούστου, ημέρα που πολλοί επέστρεψαν στις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και τις εργασίες τους, η ζήτηση για τα τεστ ανίχνευσης του Sars-Cov-2 έχει εκτοξευθεί. Η κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό των κρουσμάτων κατά τη διάρκεια των διακοπών έχει ανεβάσει και τον βαθμό ανησυχίας, τουλάχιστον όσων βρέθηκαν στα «hot spots» της Covid-19, στους δημοφιλείς, δηλαδή, τουριστικούς προορισμούς, αλλά και σε όσους παραβρέθηκαν σε κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμοι, βαπτίσεις κλπ).
Oχι αδικαιολόγητα. Προσωπικά δεν βρέθηκα σε περιοχές μεγάλου «συνωστισμού» (αν εξαιρέσεις αυτό), δεν ήμουν όμως μόνος και έρημος σε καμία στιγμή των διακοπών. Και μάσκα φόρεσα και τις πολύ στενές επαφές με συγγενείς και φίλους απέφυγα, και χέρια έπλενα και το αντισηπτικό ήταν πάντα εκεί – το ίδιο έκανε σύσσωμη η οικογένεια, που περιλαμβάνει και δύο παιδιά στις αρχές του δημοτικού.
Είδα όμως. Το προσωπικό στην κουζίνα της γραφικής ψαροταβέρνας να μη φοράει μάσκες. Πολλούς πελάτες, έλληνες και ξένους, ντόπιους και τουρίστες, να μπαίνουν στο mini market χωρίς μάσκα ή γάντια. Είδα μεγάλες παρέες στα τραπέζια να γλεντάνε. Είδα και την κοπέλα στη ρεσεψιόν του καταλύματός μας να ψεκάζει με αντισηπτικό πριν και μετά οτιδήποτε έπιανε ο οποιοσδήποτε. Αυτά σε μια περιοχή όπου η μάσκα ήταν υποχρεωτική – και όπου επιβλήθηκαν κάποια στιγμή ακόμη πιο αυστηρά μέτρα. Και όπου όχι λίγοι επαγγελματίες τηρούσαν τα μέτρα. Όχι όλοι όμως. Και ίσως όχι όλα.
Aκουσα. Ανθρώπους που στην ηλικία τους θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί, να λένε το κλασικό «έλα μωρέ τώρα με τον κορονοϊό». Άκουσα ότι σε κοντινό χωριό που προγραμματίζαμε να επισκεφτούμε για δείπνο, βρέθηκε «θετικός» εργαζόμενος σε εστιατόριο. Άκουσα και τον υπεύθυνο της παραλίας να μας λέει «ζητώ συγγνώμη αλλά θέλουμε να τηρούμε τα μέτρα, δεν μπορείτε να έχετε τρίτο ενήλικα στην ομπρέλα σας και θα πρέπει ο φίλος σας να καθίσει κάπου αλλού».
Είδα, άκουσα και κατάλαβα ότι σε κάποιο βαθμό είναι καθαρά θέμα τύχης – ή μάλλον ατυχίας – αν θα αρπάξεις τον κορονοϊό ή όχι. Εκτός αν αποσυρθείς σε ένα ιδιότυπο καθεστώς καραντίνας, δεν μπορείς να αποφύγεις την επαφή με τον έξω κόσμο. Όχι μόνο στις διακοπές, παντού.
Είμαι βέβαιος ότι μεταξύ των πολλών κρουσμάτων το τελευταίο διάστημα υπάρχουν και άτομα που κάποια μέτρα προστασίας θα τα έπαιρναν. Αλλά μια στιγμή «χαλάρωσης», μια συνάντηση με αγαπητό φίλο, μια ασυναίσθητη χειραψία ή και απλώς μια γουλιά καφέ από το «λάθος» ποτήρι, έφτασε για το ατύχημα, αρκούσε για να «μπλέξουν».
Oχι, λοιπόν, δεν είναι πια θέμα προσωπικής ευθύνης – εκτιμώ μάλιστα ότι η συνεχής επίκλησή της παράγει το αντίθετο αποτέλεσμα, ενώ συμβάλλει και στον κοινωνικό στιγματισμό των κρουσμάτων. Είναι κυρίως θέμα κοινωνικής ευθύνης. Είναι θέμα όλων μας αν θα τη βγάλουμε «καθαρή» και για πόσο. Όλοι, άλλωστε, πληρώνουμε ήδη ακριβά το τίμημα του φόβου. Ας μην παίζουμε και τα ρέστα μας στην τύχη…