Εντάξει, όταν στήθηκε το Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1989, ο Τσίπρας ήταν δεκαπέντε χρόνων μαθητούδι. Δεν απαιτεί κανείς να είχε εντρυφήσει στις τότε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της υπόθεσης, όμως πέντε βασικά πράγματα για το περιβόητο «σκάνδαλο Κοσκωτά» ή για το «βρώμικο ’89» θα ‘πρεπε να τα θυμάται.
Για παράδειγμα, δεν θα έπρεπε να έχει εμπεδώσει ότι τον Παπανδρέου δεν τον παρέπεμψε μόνος του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά σε συνεργασία με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο; Κοντολογίς, τον Ανδρέα τον κάθισαν τότε στο σκαμνί η ΝΔ παρέα με σύσσωμη την Αριστερά. Δεν θα ξαναγράψουμε κιόλας τη μεταπολιτευτική ιστορία μας για να δώσουμε άλλοθι στον Νίκο Παππά.
Μα, αν είναι έτσι, τότε πώς ο Τσίπρας κάνει αναρτήσεις σαν και τούτη; «Ο κ. Μητσοτάκης, πιστός στην οικογενειακή του παράδοση, φρόντισε να αξιοποιήσει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία για να στήσει ειδικά δικαστήρια για τους πολιτικούς του αντιπάλους». Δηλαδή, εκτός από τον πατέρα Μητσοτάκη και τη Δεξιά, έστηνε και η Αριστερά ειδικά δικαστήρια για τους πολιτικούς της αντιπάλους; Υποστηρίζει αυτή την ιστορική εκδοχή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για την «Αριστερά των αγώνων και των θυσιών»;
Και αν είναι πράγματι έτσι, ο Κυριάκος που «έστησε» το Ειδικό Δικαστήριο για τον Νίκο Παππά σε τίνος την παράδοση είναι τελικά πιστός; Στην οικογενειακή του ή στην παράδοση της μεταπολιτευτικής μας Αριστεράς, που πρωτοστάτησε για την παραπομπή και δίκη του Ανδρέα; Εναν Νίκο Κωνσταντόπουλο στη θέση του κατηγόρου στο Ειδικό Δικαστήριο, τον θυμάται ο Τσίπρας;
Εδώ πια θα τρελαθούμε εντελώς. Θα βγάλουμε τις αναμνήσεις μας εμείς οι παλιότεροι που τα ζήσαμε και θα τις κάψουμε στην πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στον ιστορικό και πολιτικό αναθεωρητισμό του Τσίπρα, τύφλα να ‘χουν οι φωτογραφίες του Στάλιν. Που ξεκινούσαν δείχνοντας μια ολόκληρη παρέα και κατέληγαν ατομικά του πορτρέτα, όλοι οι άλλοι είχαν χαθεί.
Διάολε, από 1989-90 ως το 2023 δεν έχουν περάσει αιώνες, τριάντα χρόνια όλα κι όλα είναι. Οι τότε τριαντάρηδες είναι σήμερα εξηντάρηδες, ας μη μας δουλεύει λοιπόν ψιλό γαζί τόσο απροσχημάτιστα ο Τσίπρας. Θυμόμαστε άριστα ποιος ήταν με ποιον τότε. Μα, απορώ πώς καταφέρνει να συνδυάζει τα πιο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα και γεγονότα!
Αυτοτοποθετείται στη θέση του διωκόμενου Ανδρέα του 1989, φτύνοντας τους τότε εταίρους του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που όμως είναι οι δικοί του πολιτικοί παππούδες. Και το κάνει για να χτυπήσει τον γιο του Μητσοτάκη, ώστε να ξανάρθει στην εξουσία και να πάρει επιτέλους εκδίκηση για την ήττα της Αριστεράς το 1949-50 από μια συμμαχία δεξιών και κεντρώων που είχαν για αρχηγούς τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες. Θα μας τρελάνει όλους στο τέλος ο Τσίπρας. Νισάφι πια! Ντροπή!