Υπάρχουν εκείνοι που, κυβερνητικοί ή φιλοκυβερνητικοί όντες, μετρούν τις εξελίξεις με τη μεζούρα της αριθμητικής. Πόσοι είναι –ρωτάνε- αυτοί που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις; Δέκα; Είκοσι; Σαράντα χιλιάδες; Ε, μπροστά στα τέσσερα εκατομμύρια των κατοίκων της πρωτεύουσας δεν είναι και κανένα φοβερό νούμερο, συμπληρώνουν. Ξέρουν βέβαια ότι διαστρέφουν την πραγματικότητα προσπαθώντας να βρουν πολιτική παρηγοριά. Ούτε οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου το ’73, ούτε οι αγανακτισμένοι του 2012 ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Σημάδεψαν όμως τις εξελίξεις και την εποχή τους.
Υπάρχουν άλλοι που προτιμούν να καταπιάνονται με την Ιστορία. Αυτές οι διαδηλώσεις –λένε- μπορεί να σημαίνουν πολλά αλλά μπορεί και να μην σημαίνουν τίποτα. Το 2008 κάηκε κυριολεκτικά η Αθήνα στο μεγαλύτερο αντισυστημικό ξέσπασμα της Μεταπολίτευσης. Πολλές οι ομοιότητες του 2008 με το σήμερα. Ενα νεκρό παιδί από σφαίρα, κρατική αυθαιρεσία και ατζαμοσύνη στον ανώτατο βαθμό, έκρηξη της νεολαίας σε όλη την χώρα και τα παρόμοια που βλέπουμε σήμερα. Και τι έγινε στην συνέχεια; Πώς μεταφράστηκε πολιτικά αυτός ο ξεσηκωμός; Εναν χρόνο αργότερα ήρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, που συμβόλιζε όλα όσα καταδίκαζε εκείνη η εξέγερση. Κι οι υποστηρικτές αυτής της άποψης βέβαια ξέρουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το ξέσπασμα του 2008 δεν άλλαξε τίποτα ως το 2009, αλλά άλλαξε τα πάντα μετά το 2010-11. Αφορμή να εκφραστεί και να γιγαντωθεί έψαχνε.
Υπάρχουν οι τρίτοι, που επιστρατεύουν το «διαίρει και βασίλευε». Λένε, εντάξει κατεβαίνουν πολλοί και ορμητικά στους δρόμους, αλλά δεν συμφωνούν σε τίποτα μεταξύ τους πλην του θυμού. Αλλοι είναι εναντίον της κυβέρνησης κι άλλοι εναντίον όλων των κομμάτων, άλλοι είναι εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων κι άλλοι εναντίον του δημοσίου, άλλοι είναι υπέρ της αξιολόγησης κι άλλοι εναντίον της, άλλοι σιχαίνονται την πολιτική κι άλλοι κάνουν προεκλογικό αγώνα. Πού μπορεί να βγάλει όλος αυτός ο -έστω και οργισμένος- αχταρμάς, ρωτούν. Κι αυτοί άδικο έχουν. Ο θυμός, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες προερχόμενος, μπορεί κάλλιστα να καταστρέψει το υπάρχον σκηνικό, δίχως να έχει συγκεκριμένο στόχο. Μετά θα βρεθούν οι καταφερτζήδες που θα εκμεταλλευτούν την καταστροφή, μην ανησυχείτε.
Υπάρχουν και οι τέταρτοι που πιστεύουν, εύχονται, ελπίζουν, ότι όλη αυτή η μπόρα θα χτυπήσει κατακέφαλα μόνο τον Μητσοτάκη, ανοίγοντας παράλληλα ροδοπεταλοστρωμένο δρόμο προς την εξουσία για τους ίδιους. Αυτοί είναι οι αφελέστεροι όλων. Οχι μόνο διότι το σενάριο αυτό εκφράζει απλώς ευσεβείς πόθους που δεν πατάνε στην πραγματικότητα, αλλά κυρίως διότι πιστεύοντας αυτές τις σαχλαμάρες συμβάλλουν αποφασιστικά στο ροκάνισμα του κλαδιού όπου κάθονται. Εναντίον του ίδιου τους του εαυτού στέλνουν τους δικούς τους να διαδηλώνουν. Καθότι δεν είναι πια αντισυστημικοί, η μία από τις δύο όψεις του συστήματος είναι.