Αν φύγει μια σπίθα από έναν υποσταθμό του ΔΕΔΗΕ και πέσει στο διπλανό χωράφι που έχει ξερή χλόη, τι αλήθεια νομίζετε ότι θα συμβεί; Αν φυσάει εκείνη την ημέρα, θα πιάσει φωτιά ή όχι; Και αν πιάσει, η φωτιά θα περπατήσει μέχρι τους ξερούς θάμνους που βρίσκονται στα 30 μέτρα απόσταση και μέχρι τα διψασμένα πεύκα που βρίσκονται στα εκατό; Εγώ σας το υπογράφω. Εκτός και αν η περιοχή γύρω από τον υποσταθμό δεν είναι απλώς καθαρισμένη, αλλά ξυρισμένη. Μόνο ένα χωράφι καθαρό σαν μαγουλάκι νεογέννητου μωρού ή οργωμένο πρόσφατα αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα γίνει αγωγός εξάπλωσης της φωτιάς.
Πόσα τέτοια ξυρισμένα χωράφια ξέρετε; Εγώ κανένα. Αντε να μιλάμε για καμιά αντιπυρική ζώνη που έφτιαξαν οι μπουλντόζες τον τελευταίο μήνα, οπότε δεν πρόλαβαν να βγουν καινούργια χόρτα. Ετσι και βγουν (ακόμα και στις αντιπυρικές που φτιάχτηκαν τον Απρίλη), ξεραίνονται και γίνονται ένα είδος πετρελαίου απλωμένου στο χωράφι. Αν φυσά, δεν υπάρχει σωτηρία. Επίσης, ξέρετε εσείς κανένα περιαστικό δάσος όπου τα συνεργεία του δήμου μάζεψαν και την τελευταία πευκοβελόνα κάτω από τα δέντρα του; Ακόμα και αν ο δήμαρχος της περιοχής είναι ο καλύτερος του κόσμου;
Κάντε ένα θεωρητικό πείραμα. Βάλτε εκατό εργάτες σε ένα δάσος εκατό στρεμμάτων. Ενας εργάτης ανά στρέμμα. Θα χρειαστούν το λιγότερο πέντε ημέρες να το καθαρίσουν στοιχειωδώς και θα συγκεντρώσουν μια πολυκατοικία από ξερά κλαδιά και χόρτα που κανείς δεν θα ξέρει τι να τα κάνει. Αυτός ο χρόνος χρειάζεται, εφόσον το δάσος είναι προσβάσιμο και επίπεδο. Αν πρόκειται για δάσος σε επικλινές έδαφος ή με δύσβατο ανάγλυφο, τότε ο καθαρισμός του εσωτερικού του είναι από πολύ δύσκολος μέχρι αδύνατος, και μάλιστα σε υπερπολλαπλάσιους χρόνους.
Φανταστείτε τώρα έναν δήμο που έχει 5.000 στρέμματα δάσους. Σας φαίνονται πολλά; Σας ενημερώνω ότι η Ηλιούπολη έχει 5.700 στρέμματα δάσος, η Ραφήνα 19.400, ο Μαραθώνας 68.000 στρέμματα. Πόσοι εργάτες χρειάζονται να τα καθαρίσουν και σε πόσο χρόνο; Κάντε τους πολλαπλασιασμούς μόνοι σας, πριν κουνήσετε καταφατικά το κεφάλι στις φανφάρες που εκτοξεύει από τηλεοράσεως ο κάθε άσχετος που ποτέ στη ζωή του δεν πέρασε τον δρόμο να χωθεί μέσα στην συστάδα των δέντρων και των κλαδιών.
«Δηλαδή δικαιολογείς τους δημάρχους και την Πολιτική Προστασία;» θα ρωτήσετε. Ναι, απολύτως. Είναι πρακτικώς αδύνατον να καθαριστούν ακόμα και τα δασύλλια που βρίσκονται δίπλα στα σπίτια μας, πόσο μάλλον τα δάση πάνω στα βουνά (από τα οποία θα κατέβει φωτιά στα δασύλλιά μας). Δεν υπάρχουν ούτε οι πόροι ούτε το εργατικό δυναμικό για να γίνει αποτελεσματικά τέτοια δράση. Και όσα ακούγονται και γράφονται είναι κουραφέξαλα.
Οπότε δηλαδή, τι κάνουμε; Ο,τι μπορούμε, είναι η ρεαλιστική απάντηση. Καθαρίζονται όσα είναι εφικτό, τα πυροσβεστικά οχήματα και αεροπλάνα έχουν αναμμένες τις μηχανές, φτιάχνουμε σχέδιο απομάκρυνσης του κόσμου για να μη θρηνήσουμε θύματα και ελπίζουμε να μην έχουμε πολλούς καύσωνες και αέρηδες. Τα υπόλοιπα είναι για να ’χουμε να λέμε ή να αντιπολιτευόμαστε…