Σκυφτός σήκωσε την τσάπα και με ελεγχόμενη δύναμη χτύπησε το χώμα και δεξιοτεχνικά ξαναχτύπησε. Από μέσα κύλησαν δυο-τρεις πατάτες, όπως χάντρες σπασμένου κομπολογιού. Και σε κάθε νέο χτύπημά του τα μάτια μου ξετρύπωναν κι άλλες κι άλλες. Και φώναζα «Εκεί! Κι άλλη», με χαρά κρυφτού των παιδικών μας χρόνων. Και εκείνος έβαζε τα χέρια του άφοβα, εξοικειωμένα, κι ας έμπαιναν χώματα στα νύχια του, και μου τις πέταγε σ’ ένα καλάθι. «Φτάνουν τόσες για σήμερα» είπε. Πατάτες, παραδίπλα παντζάρια, κολοκυθάκια, σκόρδα στη σειρά.
Επιούσιος. Αυτονομία. Στρατός γης. «Τι μοβ λουλούδι είναι αυτό;», «Μελιτζάνα, βρε Ρέα!», «Λουλούδι η μελιτζάνα; Ούτε το είχα φανταστεί!». Δηλαδή δεν αναγνώριζα τη λουλουδένια φάση του πιο αγαπημένου μου λαχανικού. Και να πεις ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα; Πόση άγνοια έχουμε οι σύγχρονοι; Πόσο έχει «εκβιομηχανιστεί» το μυαλό μας σχετικά με την τροφή. Μια αφελής αίσθηση ότι βγαίνει ως διά μαγείας, ότι κάπως παράγεται σε ένα «εργοστάσιο» της φύσης. Μια επουσιώδης γνώση. Σιγά! Θυμάμαι, πολλά χρόνια πριν –χρόνια Χρηματιστηρίου ήταν– μια επίσκεψή μου στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή της Θεσσαλονίκης, καλεσμένη της ευεργέτιδας Αλίκης Περρωτή, που ενίσχυε γενναιόδωρα.
Καθώς οι Ελληνες δεν καταδέχονταν τέτοιες σπουδές για τα παιδιά τους… Το Λονδίνο, βλέπετε, ήταν το high light εκείνων των καιρών για σπουδές, «κάτι σε business»… Είχα εντυπωσιαστεί από το πόσα παιδιά γειτονικών χωρών φοιτούσαν και από την ποιότητα σπουδών που λάμβαναν. Ολα λειτουργούσαν (και λειτουργούν) σαν σε εκλεκτό αμερικανικό πανεπιστήμιο. Ομολογώ δεν είχα ιδέα! Θυμάμαι, χρόνια αργότερα, πόσο μου ενέπνευσε τον θαυμασμό η δημιουργία καινοτόμων τεχνολογιών των Ισραηλινών που κατόρθωσαν να αντιστρέψουν την άγονη έρημο σε εύφορη, καρποφόρα!
Το δικό μας υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης «έπεφτε λίγο» (όπως γραφόταν στα πολιτικά κουτσομπολιά) στον πρώην υπουργό Μ. Βορίδη και αναμένουμε αν έχει αντιληφθεί τη σημαντικότητά του ο νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Σπήλιος Λιβανός, στην πράξη και όχι στα λόγια. Πλέον, ένα σωρό νέοι άνθρωποι στρέφονται στον πρωτογενή τομέα. Πολλά προϊόντα, και πολλά ΠΟΠ, καταλαμβάνουν θέσεις σε ράφια παγκοσμίως.
Ομως, προσφάτως η Γερμανία μας «άνοιξε» τα μάτια, ελέγχοντας τη σύσταση της Φέτας ΠΟΠ της Εταιρείας «Ομηρος ΑΕ» και διαπίστωσε νοθεία. Αραγε το υπουργείο θα ενεργήσει ώστε να παραδειγματιστούν οι κάθε λογής ανεύθυνοι ή πολιτικάντικα θα «στρογγυλέψουν» καταστάσεις και ποινές; Στην αγορά παρατηρούμε άνθηση νέων ποιοτικών προϊόντων, σε ευφυείς συσκευασίες, που ταξιδεύουν την Ελλάδα στα πέρατα. Θα σταθεί το κράτος αρωγός για να εξασφαλίσουμε, να απογειώσουμε το μέλλον μας; Η χώρα μας και το κλίμα της ενδείκνυνται.
Παρατηρώ τον αγαπημένο φίλο μας να περπατάει στο χωράφι του. Να μυρίζει τα λεμόνια του, να νταντεύει τα λαχανικά του. Δεν είχε ιδέα από όλα αυτά. Μια μέρα, «έτσι του ήρθε!», λέμε οι φίλοι. Ανοησίες. Σκέψεις σαν αυτή είναι μια μακρά διεργασία. Μελετάς τη ζωή σου, μελετάς το γρήγορο πέρασμά σου στη γη, μελετάς τι ακριβώς σημαίνει επιτυχία. Φτάνεις σε μια δική σου ουσία. Ο καθένας και η ουσία της ζωής του. Θέλει χρόνο η «σπορά» να γίνει καρπός. Και αντιστοίχως θέλει όραμα, γρήγορη δράση, αποφασιστικότητα και κυρίως να ξεφύγει ο εκάστοτε υπουργός από τη στενοπολιτική αντίληψη των θεμάτων.
Να δουλέψει με γνώστες και όχι να παρακολουθεί το FB. Ο κορονοϊός μας μοίρασε μια ευκαιρία. Εναγωνίως επιζητούμε την κανονικότητα. Ηταν η προηγούμενη κανονικότητα όντως κανονικότητα; Η «κανονικότητα» δεν είναι μια ολότητα να την αναβιώσουμε «ντε και καλά» ατόφια. Ο κορονοϊός μας ευλόγησε με ένα ενδιαφέρον «Μήπως;», για όλα τα πριν. Μήπως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε πέραν των χωμάτων των προγόνων; Η αξία των κληρονόμων έχει σημασία.
ΥΓ. Πρωτογενής παραγωγή στην οικονομική επιστήμη ονομάζεται ο παραγωγικός τομέας δραστηριοτήτων με αντικείμενο την απόκτηση ή απόσπαση αγαθών (πρώτων υλών) άμεσης ή έμμεσης κατανάλωσης, κατευθείαν από τη φύση (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, μελισσοκομία κ.λπ.).