Το είδα πριν από λίγες μέρες στην οδό Αλκμήνης, παράλληλη της Πειραιώς προς τα Πετράλωνα. Και δεν το είδα μόνο εγώ, αλλά και οι θαμώνες του μπαρ που βρίσκεται εκεί. Μία παρέα νεαρών διασχίζει τον δρόμο. «Τους είδα λίγο πιο πάνω να χτυπάνε τα θυροτηλέφωνα» παρατηρεί μία κυρία.
Σταματούν έξω από το μπαρ και κυκλώνουν ένα αυτοκίνητο. Ενα παλιό αυτοκίνητο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Με κάποιον τρόπο, που προσωπικά δεν κατάλαβα, ανοίγουν την πόρτα του οδηγού. Eνας μπαίνει μέσα και κάθεται, δεν βλέπω τι κάνει. Οι υπόλοιποι αρχίζουν με τα χέρια να κουνάνε το αυτοκίνητο πάνω-κάτω, λες και ήθελαν να του σπάσουν τις αναρτήσεις. Δύο από αυτούς ανέβηκαν στο καπό και άρχισαν να χοροπηδάνε. Άνοιξε και η πόρτα του συνοδηγού και κάποιος μπήκε μέσα. Δεν γελούσαν, ούτε φώναζαν. Hταν ένα σιωπηλό παιχνίδι με το αυτοκίνητο ενός φουκαρά -ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου οχήματος μόνο ευκατάστατος δεν πρέπει να είναι. Μετά από λίγα λεπτά βαρέθηκαν και έφυγαν. Θα ήταν επτά-οκτώ νεαροί από 15 ως 17 ετών. Με ντύσιμο που έδειχνε ότι προέρχονται από σπίτια με αντικειμενική δυσκολία να ξοδέψουν για τα ρούχα των παιδιών.
Οι θαμώνες του μπαρ, ανάμεσα τους και εγώ, κοιτούσαν αμίλητοι. Κανένας δεν τόλμησε να πει κουβέντα. Και πώς να πει; Eτσι και τον έβαζαν στη μέση θα τον έκαναν σαν τα αμορτισέρ του αυτοκινήτου. Να φωνάξουμε την Αστυνομία; Aστο καλύτερα, θα γίνει χαμός, σίγουρα κάποιος θα χτυπήσει.
Αυτό το γεγονός που παρατήρησα έχει γύρω του άλλα που διάβασα. Πιτσιρικάδες που παίζουν ξύλο στο μετρό (φίλη μου διηγείται ότι ο γιος της αναγκάστηκε να πηδήξει στις γραμμές του Ηλεκτρικού για να γλιτώσει), δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν, διεκδίκηση επικυριαρχίας σε περιοχές και πάει λέγοντας. Τις περισσότερες φορές στον πυρήνα δεν βρίσκονται παράνομες πράξεις, αλλά εφηβική επιπολαιότητα.
Κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις μπαίνουν στο αστυνομικό δελτίο. Σύμφωνα με τη στατιστική κάθε δύο ημέρες συλλαμβάνεται και ένας ανήλικος για παραβατική συμπεριφορά που, τις περισσότερες φορές, συνδέεται με βία. Το θέαμα του πιτσιρικά στο δικαστήριο είναι θλιβερό. Και είναι λες και τοποθετείται μία σφραγίδα στο κούτελο. Είναι πλέον «γνωστός στις Αρχές», έχει στιγματιστεί κοινωνικά, συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για να τον πάρει η κάτω βόλτα. Και αν υιοθετηθεί πλήρως το γράμμα του νόμου, σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει να τρέχουν και οι γονείς για παραμέληση ανηλίκου -δεν γίνεται το δεκαπεντάχρονό σου να παίζει ξύλο στο δρόμο και εσύ να μην έχεις ιδέα. Ωστόσο αν κοιτάξεις στο εσωτερικό πολλών οικογενειών, θα βρεις και τους λόγους για τους οποίους ο μικρός είναι με το λοστάρι στο χέρι.
Πιο παλιά δεν ήταν έτσι. Τώρα, θα πείτε, είναι και λίγο μόδα, copy-paste από βίντεο κλιπ και καταστάσεις που ευδοκιμούν αλλού. Aλλωστε η βία, ως αντισυστημική έκφραση, συχνά ασκεί έλξη σε εφήβους. Ο ένας θα ακολουθήσει μπαχαλάκηδες, νομίζοντας ότι δίνει ωραίο κοινωνικό αγώνα, ο άλλος θα πάει με τους χουλιγκάνους και ο τρίτος θα γίνει μέλος συμμορίας γιατί θεωρεί ότι αποκτά ισχύ σε τοπικό επίπεδο. Ωστόσο μια και έχει ανοίξει η κουβέντα περί εγκλήματος, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πιο συστηματικά και τι συμβαίνει στις γειτονιές μας. Oχι πως θα γίνει κάτι. Απλώς να έχουμε στην άκρη του μυαλού ότι αυτές οι συμμορίες μπορεί να είναι και κάτι σαν ακαδημίες του οργανωμένου εγκλήματος.