Χαμογελώ ακούγοντας τις ανοησίες που εκτοξεύονται από την τηλεόραση. «Να κλείσουν τα επικίνδυνα μονοπάτια, που γίνονται τάφος για τους τουρίστες. Έχουν ευθύνη οι δήμοι και το κράτος.» Ακούγονται κι άλλες προτάσεις, λιγότερο ρηξικέλευθες και δικτατορικές απ’ το σφράγισμα, δήθεν πιο ελαστικές και παραγωγικές. «Να μπουν ταμπέλες που θα προειδοποιούν ότι το μονοπάτι είναι επικίνδυνο ή έστω να συμβουλεύουν τους πεζοπόρους να παίρνουν μαζί τους νερό και καπέλο.»
Πλάκα μας κάνουν; Τι είναι το βουνίσιο μονοπάτι για να κλείσει; Διαμέρισμα πολυκατοικίας που άμα κλειδώσει η πόρτα του δεν μπορεί κανείς να μπει μέσα ή κανένας πεζόδρομος του ιστορικού κέντρου να του βάλει απαγορευτικές κορδέλες η τροχαία; Πως τα εκστομίζουν αυτά τα πράγματα, διανθισμένα με βαρύγδουπες διαπιστώσεις του τύπου «δυσφημίζεται ο ελληνικός τουρισμός»;
Υπήρξε και κάποιο βρετανικό κανάλι που υπονόησε σε ρεπορτάζ του ότι η Ελλάδα έχει ευθύνη για τον θάνατο τουριστών, διότι τα μονοπάτια των νησιών μας είναι κακοτράχαλα και η κλιματική αλλαγή χτυπά αλύπητα την χώρα μας με μεγάλες θερμοκρασίες. Το οποίο ρεπορτάζ, τα δικά μας κανάλια φρόντισαν αμέσως να αναμεταδώσουν με δόξα και τιμή. Αυτό έλειπε.
Ναι σωστά, μόνο τα ελληνικά μονοπάτια είναι θανάσιμα. Ενώ τα μονοπάτια στα βουνά της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Τουρκίας, είναι ασφαλτοστρωμένα, σκιερά, γεμάτα με βρυσάρια που τρέχουν γάργαρο νερό και σταθμούς πρώτων βοηθειών ανά χιλιόμετρο. Μόνο στην Ελλάδα το θερμόμετρο χτυπά 42 βαθμούς τα καλοκαιρινά μεσημέρια, παντού αλλού στην Μεσόγειο θες πουλοβεράκι για να κυκλοφορήσεις μεσημεριάτικα Ιούνη μήνα.
Να κλείσουμε λοιπόν τα μονοπάτια, για να μην δυσφημείται ο τουρισμός μας. Τι ασυναρτησία κι αυτή. Μπερδεύουν τα «Ευρωπαϊκά μονοπάτια μεγάλων αποστάσεων» που είναι σεσημασμένα, χαρτογραφημένα και συντηρούνται τακτικά, με τον κάθε προαιώνιο κατσικόδρομο που διασχίζει τα βουνά, τους λόφους και την ύπαιθρο της χώρας μας. Τα οποία ο κάθε άσχετος τουρίστας αποφασίζει να περπατήσει ασκεπής, κι ας τα βλέπει να κατευθύνονται σε κάτι ξερές κορυφές που βράζουν από την καλοκαιρινή ζέστη.
Φαντάζεστε κάθε νησιωτικό οικισμό μας περικυκλωμένο στα γεωγραφικά του όρια με ταμπέλες που θα λένε σε δέκα γλώσσες «απαγορεύεται η διέλευση» ή «φορέστε καπέλο, πάρτε μαζί σας νερό και αντηλιακό»; Ο 67χρονος Μάικλ Μόσλεϊ κατέρρευσε στην Σύμη, κάνοντας μια «απίστευτη ανάβαση» μέσα σε 40 βαθμούς θερμοκρασία, σύμφωνα με την μαρτυρία της γυναίκας του.
Στο Μαθράκι στην Κέρκυρα χάθηκε ένας άλλος 55χρονος Αμερικανός. Τον έψαξαν επί δυο ημέρες, δεν τον βρήκαν πουθενά. Στην Αμοργό, ένας 59χρονος Αμερικανός ξεκίνησε ντάλα μεσημέρι για μια πεζοπορία τεσσάρων ωρών στις κορυφογραμμές. Τον ψάχνουν ακόμη. Στη Σάμο χάθηκε ένας 74χρονος Ολλανδός, που κι αυτός ξεκίνησε με σαραντάρια να διασχίσει μόνος του το νησί και βρέθηκε νεκρός σε χαράδρα ύστερα από έξι ολόκληρες ήμερες.
Τους έφταιγε που δεν υπήρχαν ταμπέλες; Μα και στον ΠΑΘΕ να βγεις πεζός με 42 βαθμούς δίχως νερό και καπέλο, θα πεθάνεις από θερμοπληξία πριν φτάσεις στα διόδια Σχηματαρίου. Πόσο μάλλον πάνω στα άγρια βουνά. Οι δήμαρχοι και οι υπουργοί μας φταίνε για πολλά, αλλά όχι διότι δεν έβαλαν απαγορευτικές ή προειδοποιητικές ταμπέλες σε κάθε σταυροδρόμι κατσικόδρομων τους οποίους δεν ξέρουν μήτε οι ντόπιοι, εκτός κι αν είναι βοσκοί ή ξυλοκόποι.
Αλλά ξέχασα. Είμαστε στην χώρα όπου η επίκληση της «προσωπικής ευθύνης» ΕΝ ΘΕΡΜΩείναι νεοφιλελεύθερη αντίληψη για να αποσείσει το κράτος τις ευθύνες από τους ώμους του. Είσαι 75 χρονών, με το αλαβάστρινο δέρμα των Βορειοευρωπαίων, καρδιακός και άμαθος στις κακουχίες, γεμίζεις το στομάχι σου, αρχίζεις να ανεβαίνεις το βουνό με 43 βαθμούς Κελσίου κι ύστερα σου φταίει ο κοινοτάρχης που δεν φρόντισε να βάλει ταμπέλες στα ρουμάνια και στις χαράδρες. Τι να πω…
Υ.Γ. Λίγο πριν δημοσιευτεί το κείμενο έγινε γνωστό ότι χάθηκαν και δυο Γαλλίδες στην Σίκινο. Ετών 74 και 64 οι κυρίες, παρακαλώ. Και μη χειρότερα…