Σε τρεις, το πολύ σε τέσσερις εβδομάδες από σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα έχει νέο/α πρόεδρο και η αξιωματική αντιπολίτευση νέο/α αρχηγό. Στο διάστημα έως τις 10 Σεπτεμβρίου κάποιοι θα προσπαθούν να πείσουν τα μέλη του κόμματος ποιον/ποια να ψηφίσουν. Και κάποιοι άλλοι, ποιον/α να μην ψηφίσουν. Αυτοί οι τελευταίοι αναλώνονται ήδη από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων στο -γνώριμό τους- «σπορ» της φθοράς, που εκφράζεται κυρίως μέσα από συγκεκριμένα κανάλια επικοινωνίας και (όπως προσδοκούν) επιρροής.
Προσωπικά δεν θυμάμαι εσωκομματικές εκλογές κόμματος (εν δυνάμει) εξουσίας, που να συνοδεύονται από τέτοια και τόση εσωκομματική τοξικότητα. ΟΚ, στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 1996 (Σημίτης Vs Τσοχατζόπουλος) δεν υπήρχε twitter, αλλά το μέσον δεν είναι το μήνυμα. Ακόμη και τις ημέρες του Αυγούστου που, λίγο πολύ, όλοι θα θέλαμε να ξεφύγουμε από την «βαριά» ειδησεογραφία, εν προκειμένω την πολιτική, οι μηχανισμοί της φθοράς δεν χαλάρωσαν στιγμή. Και μιλάμε για ένα κόμμα που κατέρρευσε εκλογικά και, με όλα αυτά, προφανώς ακόμη καταρρέει…
Το πώς αυτές οι εκλογές θα εξελιχθούν σε «μήνυμα επανεκκίνησης» και όλα αυτά τα ωραία που είναι υποχρεωμένοι να λένε οι υποψήφιοι, είναι ένα ερώτημα που σύντομα θα απαντηθεί από τα γεγονότα. Έως τότε καλό είναι να μην ξεχνάμε ποιος είναι ο βασικός υπαίτιος γι’ αυτή την όχι και τόσο αξιοπρεπή κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ – εκείνος που έως πριν από λίγες εβδομάδες ήταν επί 15 χρόνια ο απόλυτος άρχων, εκείνος που «μας πήρε από το 3% και μας πήγε στο 36%», εκείνος που οδήγησε το κόμμα σε πέντε διαδοχικές εκλογικές ήττες μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Μέσα στα όχι λίγα που δεν έκανε ο έως πρότινος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και αυτό: να φτιάξει και να θωρακίσει τις δομές και τις θεσμικές διαδικασίες που ένας τέτοιος πολιτικός μηχανισμός απαιτεί. Να λειτουργήσει ένα κόμμα ζωντανό, όχι μόνο στην προοπτική της εξουσίας (που «και νεκρούς ανασταίνει»), αλλά στη ροή της καθημερινότητας.
Ο Τσίπρας, ωστόσο, είναι παρελθόν, τουλάχιστον για την ώρα. Οι ευθύνες για το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τον βαραίνουν εσαεί. Από τα μέσα Σεπτεμβρίου ο/η νέος/α πρόεδρος θα είναι ο/η κυρίως υπεύθυνος/η για το πού θα πάει το κόμμα. Θα είναι ο/η βασικός/ή υπόλογος απέναντι σε όσες και όσους τον/τη στηρίξουν, πρώτα στην εσωκομματική και στη συνέχεια στις πολλές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν. Ο (μετά;)σχηματισμός του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμασία. Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να φτιάξεις το πολιτικό σπίτι σου (πέρα, πολύ πέρα από τον στενό κύκλο γύρω σου), πώς έχεις την απαίτηση να σε εμπιστευθούν οι πολλοί ότι μπορείς να φτιάξεις τη χώρα;
Υπό αυτή την έννοια, οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν περισσότερους και περισσότερα από τα μέλη του, τους υποψήφιους και τα «τρολ» του διαδικτύου. Το πόσους είναι κάτι που θα κληθεί να απαντήσει ο/η νέος/νέα πρόεδρος με τις επιλογές του. Και, όπως γνωρίζει πολύ καλά πια ο Αλέξης Τσίπρας, δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία να κερδίσει την πρώτη εντύπωση.