Στην πολιτική τα πράγματα είναι συνήθως απλά και πάντως απλούστερα από ό,τι θα ήθελαν να τα παρουσιάζουν διάφοροι, με θεωρίες συνωμοσίας ή υπό την επήρεια κάποιας μανίας (πολιτικής) καταδίωξης.
Συχνά τα πάντα εξαρτώνται από το μήνυμα που εκπέμπεται και από τον τρόπο με τον οποίο υπηρετείται.
Προφανώς, όσο σαφέστερο είναι και ανεξαρτήτως του αν είναι ρεαλιστικό, ελκυστικό ή ενοχλητικό, τόσο μεγαλύτερο είναι το αποτέλεσμα στα ακροατήρια που επιλέγει ο καθένας.
Παρακολουθώντας τα όσα εκτυλίσσονται λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, κάποιες τάσεις έχουν το ενδιαφέρον τους και μάλλον προδιαγράφουν μία εικόνα.
Ο Μητσοτάκης, κατά πάγια τακτική, έχει χαράξει έναν δρόμο, τον ακολουθεί χωρίς αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις και ποντάρει σε ένα ευρύ ακροατήριο, το οποίο προσεγγίζει μέσω της προσήλωσης του στην κεντρώα πολιτική φιλοσοφία. Μπορεί να καταγράφει κάποιες απώλειες σε ορισμένες ομάδες πολιτών, για συγκεκριμένους και γνωστούς λόγους, όμως δεν δείχνει να κλονίζεται πολιτικά.
Το τι συμβαίνει στους άλλους πολιτικούς χώρους έχει ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον και πάντως η κινητικότητα που διαπιστώνεται, είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της «επόμενης ημέρας».
Χαρακτηριστικότερο εύρημα στο νέο κύμα δημοσκοπήσεων, που αναμένεται να επιβεβαιωθεί ή όχι σε εκείνες που θα ακολουθήσουν, είναι ότι μετά την πρόσφατη δημοσκοπική κάμψη, ο Στέφανος Κασελάκης δείχνει να σταθεροποιείται, να ανακόπτει την καθοδική του περιδίνηση και να πιάνει πάλι τη δεύτερη θέση, έστω και με χαμηλά ποσοστά και δίχως κάποια εκρηκτική δυναμική.
Την ίδια στιγμή, ο Ανδρουλάκης «λαχανιάζει», δείχνει να επανέρχεται στα κυβικά του, με τη δυναμική του να ανακόπτεται και με ενδεχόμενο, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, να αρχίσει να αισθάνεται την ανάσα του Βελόπουλου, όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές.
Μένει να φανεί τι από αυτά θα ισχύσει τελικά και πώς θα διαμορφωθεί το σκηνικό.
Δεν θα πρέπει όμως κανείς να αγνοήσει τα προφανή.
Ό,τι και να λέει και όσο άτσαλα κι αν το κάνει, ο Κασσελάκης αυτή τη στιγμή έχει κάνει άνω-κάτω τον ΣΥΡΙΖΑ και το μόνο που δεν μπορεί να πει κάποιος γι’ αυτόν, είναι ότι μένει αδρανής.
Αρχίζει να φαίνεται ότι, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, μαθαίνει την πολιτική δια της τριβής και πάντως, ως είθισται, όσο βάλλεται, τόσο συσπειρώνει όσους έχουν παραμείνει στο ΣΥΡΙΖΑ ή για κάποιο λόγο έχουν διάθεση να τον ακούσουν. Ας μην αγνοηθεί ότι έχει στο μεταξύ «καθαρίσει» και τον Τσίπρα και με κάποιον τρόπο, το μήνυμα του είναι σαφές, έστω και αν καταφεύγει σε τακτικές «λεφτόδεντρου».
Δεν ισχύει το ίδιο για τον Ανδρουλάκη. Το μήνυμά του βασικά αναζητείται, ό,τι εκπέμπεται είναι αντιφατικό και ενδεικτικό μίας αγωνίας να ισορροπήσει σε ένα θολό πεδίο, φωνάζοντας «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» στους συριζαίους, αλλά δίχως ελκυστική πολιτική πραμάτεια. Και πάντως, όταν σε κάθε θέμα οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ θέλουν ερμηνεία και εξήγηση, υπάρχει πρόβλημα. Θα έπρεπε να γνωρίζει και ο ίδιος και οι δικοί του, ότι στην πολιτική σημασία έχει πώς εκλαμβάνεται αυτό που λες από τον κόσμο, εξ ου και η ανάγκη του καθαρού μηνύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ανδρουλάκης και το ΠαΣοΚ δεν ακούγονται, ακόμη και αν έχουν δίκιο – και δεν φταίνε τα ΜΜΕ.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι ίσως περιττό να αναφερθεί ποιοι εκπέμπουν το σαφέστερο μήνυμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, έστω και αν το μόνο που υπόσχονται είναι διαμαρτυρία και σαματάς.
Οι εξηγήσεις για όλα θα είναι απλές το βράδυ των ευρωεκλογών.